Piksjitten op Snyp

[p. 91]

Tredde diel
De measte hollen sitte fol knikkerts

[p. 93]

Haadstik 22
Se skriuwe mar raak

De bylden giselje De Grutsk troch de kop. Hy kit op it matras mei de sinnebril op 'e holle. Op syn earen hat er in koptelefoan setten, want hy wol net steurd wurde troch it geraas njonken him of troch oare lûden yn de flet.

Wat der fannemoarn bard is wol er as it heal kin op 'e nij hearre en sjen. As in film, as in stik teater hast, want dêr begjint it sa stadichoan op te lykjen.

Op adfys fan syn psyk hat er de skonken wat spraat (‘hâld it geslacht altiten fleksibel en frij as Jo neitinke,’ sei de man okkerdeis). Hy sykhellet troch de noas. Ek dat skynt wichtich te wêzen as jo jo ûntspanne wolle. En dat moat er, want oars is er by steat en smyt alles oer it balkon. It is by de beesten ôf. In swakkere geast en lichem as hy soe sûnder mankearen achter de rotsoai oanspringe. Ek rjochtbanken bringe hjoed de dei minsken ta de ultime died. As it sa trochgiet is dit lân yn tsien jier in fjirde part fan syn ynwenners kwyt. Oer eutanasy hoecht gjin hûn him mear drok te meitsjen, want de rjochters helpe sels mar al te graach.

Der moat in rekest nei de Rie fan Europa, nei de minskerjochtenorganisaasje en miskien ek wol nei Amnesty, want dit soart fan martelpraktiken - it gnidzjen oant de dea der op folget - moat nedich oer it fuotljocht brocht wurde.

De Grutsk skrabet de keel en spuit in grouwenien tsjin it rút oan. It makket romte. No kin er der tagelyk ek noch by prate, by de film yn syn kop. De Grutsk drukt op it knopke fan it bânapparaat, sadat er letter neiharkje kin, wat er sein hat. Soms fleane him de wurden sa fluch út de mûle, dat er letter mei gjin mooglikheid werkenne kin wat er allegearre sein hat. Mar it moat fêstlein wurde. Foar dy psyk, en fansels ek foar dy skriuwer dy't alles fan him witte wol. Dy lêste sil er moai op in dwaalspoar sette.

It soe dochs al te idioat wêze, dat dy fint mei syn ferhalen op 'e rin giet. Dy psyk moat er trouwens ek yn de smizen hâlde, want dy wol ek skriuwe. Elke gek skriuwt mar hjoed de dei. Har lege libben wolle se wat opfolje mei de libbens fan in oar. Sels neat betinke kinne, sels noait

[p. 94]

wat meimeitsje, en nettsjinsteande dat, hupsakee, skriuwe godferdomme. In kompjûter foar de kop en elke tongerslach fan in oar wurdt in eigen skeet. Dy kwasyskriuwer en dy psyk, hy sil se fuorje oant se der skeel fan sjogge en grien en blauw mige, en se har de galstiennen út de reet skite. Hatsykidee!

Dan springt er oerein. De spieren yn syn iene skonk steane op knappen en syn earmen sliepe. Rylekse mei opsetsin hat ferdomme gjin doel. Boppedat, hy wol eins net iens rylekst wêze, en in forsearre ûntspanning is ommers ek allinne mar in soarte fan keunstgebit. Altiten lêst, mei sokke rûnfleanende tosken. Pitten dertusken, en letter leit it taaie fleis as in stien op 'e mage. Forsearre ûntspanning smyt gjin grevel op. En lizzend neitinke - yn in saneamde rylekste hâlding - hat er ek noch noait kinnen. It is poer gekul fan de nije sêfte yndustry.

De Grutsk rint nei de fideokast en siket in geskikte ban. ‘Doarpsmerken’, dat kin wol nijsgjirrich wêze. Sa'n rjochtbank is ommers ek hast in merke, en miskien kin er noch wat ideeën opdwaan foar de nijste konfrontaasje yn it hillige gebou fan it Rjocht mei al dy lju yn swarte jurken mei wite beffen. Watte? Hy sil se beffe.