Piksjitten op Snyp

Haadstik 106
Fisken komme út de telefoan

De Grutsk lêst syn earste twa faksberjochten oer. Hy is wol aardich tefreden. Foaral oer de nûmering Doku-1 en -2. It kin op sa'n wize in moaie searje wurde, en miskien sels wol ynpast yn it boek. Ofskriften meitsje mei sa'n apparaat is frekte maklik. Foar syn maat dêre yn de binnenstêd sil de titel wol allegearre assosjaasjes oproppe. Hy hopet mar dat er der mei gauwens op reagearret. It hâldt de gedachten waarm, en it befoarderet it trochbrekken fan ‘writers blackouts en - blocks’. Hy is benijd hoe't er antwurdzje sil op it ynfieren fan De Ren. De Grutsk wit dat dy namme en de frou dy't deroan fêst sit tige hoeden op it aljemint brocht wurde moatte, omdat sij as iennige de konsekwinsjes fan har hanneljen op har naam en net de leffens útstriele dy't oaren sjen lieten. De messen waarden slipe, ja, sa koe it wol omskreaun wurde. Mar De Ren moat de ferbining lizze, dêroan twifelet er net

[p. 361]

mear. De faks sil de nije metafoar foar praten en kontakt wêze. Prachtich, want dan kin men moai skjinne hannen hâlde. En dêr giet it dochs om yn de maatskippij. Skjinne hannen, ek al rotsje de bonken en de skarnieren.

Op it stuit dat De Grutsk it telefoannûmer fan syn maat siket en de trije feltsjes klearleit, begjint it apparaat al út himsels te wurkjen. As in pyst út it liif fan in bolle komt stadich in stik papier omheech wylst de masine sjongt en gûnzet. De Grutsk sjocht mei niget en ûntsach nei it langer groeiende papier. Hy nimt de úteinen yn syn hannen en rint stadich achterút. As wie er in fisker dy't in net oan board lûkt. De wurden binne fisken wurden, en de fisken wurden.