Piksjitten op Snyp

Haadstik 127
Hingjend yn de loft keatse wy de ballen it wetter oer

De Grutsk draait himsels stadich yn 't rûn yn de keamer. Hy besiket himsels op te nimmen yn de omkearde wrâld fan dy keamer op syn kop. It slagget him net. Miskien komt it mei't alles stilstiet. Neffens syn eksfreon út de binnenstêd yn syn ferslach barde dêr it omkearde. De wrâld draaide en hy siet stil, mar nei in skoftke waard er opnommen yn dy draaiende romte om him hinne.

No't De Grutsk sels beweecht, op 'e kop, soe eins itselde barre moatte. Dat is lykwols net it gefal. Miskien is er ek wol te nofteren foar ditsoarte fan eksperiminten. Mar dan sjocht er ynienen de fideo oer it keatsen. De p.c. fêst. En ferdomd as it net wier is, hy krijt it gefoel, dat er opnommen wurdt yn dat spektakel. It publyk hinget oan de tribunes en de keatsers oan it gersfjild. De telegrafen steane op 'e kop en de liuwen op de tribunes lykje grutte fûgels of fleanmasines. It is yndied in oare wrâld, mar hy krijt net it gefoel dat er meidocht. Hy hat earder it idee

[p. 420]

dat elkenien dwaande is om net yn it wetter fan de loft te fallen. Dy loft is no in see of in oseaan wurden. Guon poppekastspilers fier boppe de tribunes en it gersfjild - eins djip yn de grûn - hâlde elk fêst oan toutsjes en bewege de lju op it fjild hin en wer. De keatsbaltsjes driuwe op de wetterloft, fleane fan lofts nei rjochts en ferdwine soms ûnder de tribunes. Dan raast elkenien en klappe se yn de hannen. Der komt wolris sa'n bal op him ta, mar hy skrikt net mear lykas doedestiids yn de bioskoop. Op ûnderskate plakken yn it loftgers hingje manlju dy't net fan har plak komme. Se prykje mei in stôk yn de grûn.

Ynienen sjocht De Grutsk ferheard. Ferdomme noch oan ta, De Krik hinget der ek wer, op de grins fan fjouwer linen en it griene gers. Hy hat de slach wûn. Syn feroardieling ta libbenslang is ynlutsen. De nije foarsitter fan de PC-kommisje hat blykber de hân oer syn kul strutsen en De Krik wer in stôk jûn om te prykjen en te giseljen.

Sa op 'e kop hingjend krijt alles dochs mear diminsjes. Der is yndied ôfskie nommen fan de âlde potentaten. Dan wurdt it De Grutsk read en swart foar de eagen. Hy kin noch krekt op tiid de touwen fiere litte. Even letter leit er wer foar pampus op de flier. Noch krekt sjit it troch him hinne dat sa'n omkearde wrâld yndied nije Perspektiven biedt. Dan rekket er bûten westen en draait it allinne noch mar yn syn holle.