Piksjitten op Snyp

[p. 429]

Haadstik 131
Ik bin dy en do bist my

Faksberjocht

Saak:De G. - x

Rjochtbank G.

Ofskrift/Adf.kant.R.K.

Oan De Grutsk, Roekenêst

Grutstêd, Suburb-III

Goefreon/Amice,

wy hawwe wûn. Wy hawwe godferdomme wûn. En net meager op punten, mar wol hartstikke nok-út. Dy pearske geiten lizze as fisken op it droege nei de siken te gapjen. Op alle fronten, op alle liny's, op it lân, op it wetter en yn de loft. Ik bin bliid foar dy, sels haw ik der al ien op nommen, want iksels sprong in gat yn de keamer, sasto fêst ek dwaan silst. Al myn easken hawwe se ynwillige. Bist wer sa frij as in fûgel. Us gearwurking wie perfekt. Dyn foarlêzen fan in part fan de ‘Bûtensteander’ fan Camus en fragminten út dyn deiboeken hawwe eksplisyt meiholpen yn dizze bettel. Kom jûn by my del en dan sille wy him even goed reitsje. Lokwinske, lokwinske. Foar my wie it ek in swiere kees, mar ik haw op it krekte eagenblik yn it goeie fleis stutsen. Do begrypst wat ik bedoel. Pears moatte jo mei pears bestride. No, pears seach se. Kristenmesiele, om dyn wurd mar te brûken, of eins fan dat frommes. Pears, en it skom stie har op 'e bek, it sop skeat har ta de reet út. Halleluja! As it regear net mei nije wetten komt bist foar altiten frij fan dizze bline term dy't no foargoed útsnijd is. Oant jûn. Mei Roomske groetnis,

De Theus.

P.S., miskien hawwe de kearsen wol holpen dy't myn frou foar dy en my oanstutsen hie yn it kapeltsje fan De Hegebynten. Se húsmannet dêr op 't heden en bestudearret dy âlde terp en graaft har it swit tusken de riten. Allee, wy sûpe jûn op al myn pearske adfokatefreondinnen.

De Grutsk springt oerein, raast, âlet, giet foar de spegel stean en stekt dêre syn tonge út. Kristenmesiele, jesus christ superstar. Frij, frij, frij en

[p. 430]

nochris frij. Gjin sabeare memmefluezen mear, gjin kettingen mear oan de skonken, gjin wykeinpost mear mei al wèr nije easken en foarderingen. De operaasje is slagge. De fergiftige soppen yn syn liif binne foargoed it rioel yn spuite. Hy is sa meager as in ielreager yn de winter, mar dat neukt allegearre neat mear. Frij, frij, frij om te gean en te stean dêr't er mar wol. Dit roekenêst hat de langste tiid syn skûlplak west. Hy kin ferhúzje.

De Grutsk krijt troch dat de baarch om syn strôt dea is, slachte en ferneatige. Lykas de slachter yn it âlde doarp hat er earst in pear kear missketten en moast er soargje dat er net ferplettere waard troch dat wylde beest mei dy wrede bek en dy kâlde eagen. Hy stekt de fûst omheech foar de spegel, omklammet dy dan mei twa hannen en tutet it glês. Himsels.

Dan draaft er nei de telefoan en skillet syn Roomske adfokaat. Dit is mear as ien wurdich, hjir kin op syn minst wol in flesfol tsjinoan smiten wurde. Syn wiif sit op De Hegebynten en telt stjerren, sij sille ris even oare stjerren foar it ljocht toverje. Joechhij. Nok-út, en fêstspikere oan har eigen filosofy, dat bollen altiten iensidich de pyst der ynstekke en dus by definysje skuldich binne. Wham, omwaakste ofariums, hy kotst derop.

De Grutsk reest nei de metro en sjit even letter ûnder de grûn troch de binnenstêd yn. It paradys winkt; yn De Kroech spylje Gillespie en Chet Baker. De saks en de trompet gûnzje him al troch de kop. Jankend, kroanend, mar foaral befrijend.