bar, om to húswarjen en foar 't jounsmiel to soargjen. Nou't er de kealle-amer ta de syddoar fan 'e skuorre ynbrocht en by de fetten delset hat en nei de bussebank wâddet om 'e skieppe-amers, komt hja wer hjirhinne mei in lêste pantsjefol thé. Dat bart wol faker. Togearre plakke hja 't efterst op 'e molkkarre en litte har eagen oer de wrâld gean, dêr't de kuijerders dwale, eptich op syn sneinsk, mar readforbarnd. Heal tûlkjend freget er:
‘Komt joun it feintsje net, Aeltsje?’
Hja is hielendal net forlegen, sjocht him oan en skoddet de holle.
‘Ik wol hjir gjin feint ha, hja my miskien ek net; it waerd dochs nea hwat.’
En tige fêst biret en igael foeget hja derby:
‘Omke, nim my skielk mei; hwerhinne kin my neat skele, Ynje of Amerika, mar ik moat hjirwei, en as ik allinne gean, giet it faeks sa goed net, ik ken de wrâld sa net mear. Nim my mei; ik wol wol by Omke Aent bliuwe, as Omke wol, of earne oars.’
Hja leit har hân op syn earm, en sjocht him djip en earnstich oan:
‘Omke, ûnthjit it my.’
Dat dit stille fanke ta sa'n heftigens en passy komme kin. Der moat yn har in oar libben wenje, dat him net uterje kinnen hat. Hy siket it kompromis, bang foar himsels.
‘Ik sil der earnstich oer tinke, en dyn bêst siikje.’
Efkes sjogge hja inoar oan en hy giet oerein nei de
Auteursrecht onbekend