|
| |
| |
| |
Aan de Doorluchtigste Hooggebore Vorstinne Amelia,
Door Godts Genade,
Prinsesse van Nassau,
Gebore Vorstinne te Anhalt,
Hertoginne te Saxen, Egern en Westfalen,
Gravinne van Askanie, te Katsenelboge, Vianden, Diest en Spiegelberg, enz, enz.
Die door hunnen gouden toon,
Zielen streelen, harten vangen,
| |
| |
Met verschuldigde eerbiedstekenen,
O Doorluchtigste Vorstin,
Als die hun geboorte rekenen
Uit den Oirsprong van 't begin.
's Hemels Geest, die, uit den hoogen,
Daalde in 't koninklyk gemoedt,
Heeft het tot den zang bewogen,
En ontfonkt door zynen gloet.
O Vorstin, geene aardsche toonen
Haalen by dit geestmuzyk.
Geen Apol noch zyne Zoonen
Gaven immer zulk een' blyk
Van verhevenheit en vinding,
Als men ziet in Davids dicht,
Schoon de wereld, door verblinding,
Zich niet spiegelt by dit licht.
Hier zyn Goddelyke straalen,
Die tot in de zielen daalen,
Vol van schitterenden glans.
Hier kan zich de ziel vermeien
In de Godtheit, haar begin,
En zich paaren met de reien
| |
| |
David kan haar meer vermaaken,
Door zyn heilig snaargeluit,
Dan 't vernis der aardsche zaaken,
Dat geen wezen in zich sluit.
Zy, verrukt in haar gedachten,
Voelt door 't Goddelyk gezang
Niewe lust en niewe krachten,
Vry van 's werelts last en prang.
O Vorstin, die hoog geboren
Laat een Koning U bekooren,
Zie zyn Goddelyke liefde,
Die zoo helder gloeit en brandt,
Na zy eerst zyn ziel doorgriefde
Tot in 't binnenste ingewandt.
Laat U Davids Harp behaagen,
Die U, groote Voedstervrou
Van de kerk, wordt opgedraagen
Opdat zy Haar stichten zou:
Stichten met verniewde klanken
Van de Nederduitsche tong,
Of het vier der hemelspranken
Dieper tot in 't harte drong.
| |
| |
Gy hebt zelf my moedt gegeeven,
O Vorstin, om 't stichtlyk werk,
Op 't getou, kloek af te weeven
Tot gebruik van Jezus kerk.
Uw vermaning was een prikkel,
Om gemoedigt voort te gaan,
En myn' aangezetten sikkel
In diepen ryken oogst te slaan.
'k Stapte rustig door de beemden
Van den Vorst, naar 't vaste spoor,
Om my nimmer te vervreemden
Van den weg dien hy verkoor.
'k Volgde geen bespiegelingen
Daar de staatsveranderingen
Van de Kerke in zyn voorzeit.
Dit, Vorstin, laat ik den Mannen
Over van het kerkbestier,
Die den zin naaukeurig wannen,
Aangevlamt van 't Pinxtervier.
David, meende ik, mostmen hooren
Naar zyn zuivre lettertaal,
Om slechts in het hart te booren
Met dit Godtgewyde staal.
| |
| |
Echter daar ik 's Konings reden
Most bepaalen naar haar wit,
Als d'Apostels haar ontleeden,
Toone ik 't geen 'er onder zit.
Want als 's Heeren Geest ons voorgaat,
Volgtmen zeker op zyn licht,
Daar hy ligtlyk buiten 't spoor slaat,
Die zyn eige vinding sticht.
'k Poogde Koning Davids Psalmen,
Voor de Kerke en 't Vaderlandt,
Zoo te snaaren dat hun galmen
Derfden alle misverstant.
'k Zogt krakkeelen naau te myden,
Van de Kerke, en die ter zyden
Zweeven buiten haaren ring.
'k Oogde om Christu Huis te bouwen
Zonder hamerslags gewelt,
En Vorst David zin t'ontvouwen
In 't vertaalen voorgestelt.
'k Volgde 't ondicht van de Vaderen,
Door het hoog Gezag gesterkt;
| |
| |
'k Achtte dit de zuiverste aderen
Daar de zin uit werdt gemerkt.
Echter wraakte ik nooit de Helden,
Die somwyl dit snaarenspel
Op vry hooger toonen stelden,
Als een taal van 't voorbestel.
'k Poogde in 't algemeen te schryven
Voor de gansche Christenheit,
En Godtsdienstelyk te blyven
By 't geen in de woorden leit.
Dies koome ik uw ooren streelen,
Met dees' gezangen, ô Vorstin:
Laat u David niet verveelen,
Noch zyn Harp uw Hofgezin.
Vindt Uw Hoogheit hier gebreken,
Die het oordeel zyn ontslipt;
't Schuim mag zoo in 't oog niet steeken
Dat Haar 't gout hierdoor ontglipt.
'k Bidde ook dat Zy my verschoone,
Over dees' vrymoedigheit:
Ik was stout op Davids kroone,
Die haar straalen hier verspreidt.
Davids Harp en goude snaaren
Scheenen met uw Vorstenhof
| |
| |
Niet onwaardiglyk te paaren,
Wegens haar verheve stof.
Dat Uw Hoogheit haar dan eere
Naar 't oirspronkelyke licht,
Als van Isrels Opperheere
Voor Godts Heiligdom gedicht.
Schraag ook myne Duitsche toonen,
O Doorluchtigste Vorstin !
Dan zult gy myn zangnimf kroonen;
Die, verheugt en bly van zin,
Altoos uwen roem zal zingen
Dat hy ryze aan 's hemels kringen.
Uwe Hoogheits
onderdanige, gehoorzaame,
en volvaardigste dienaar
FRANÇOIS HALMA.
|
|
Auteursrechtvrij