Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen
(1707)–François HalmaDe xxij Psalm. +
MYn Godt, myn Godt, waarom verlaat gy my? +
Zeer verre van te kiezen myne zy, +
Toont gy u als myn vyand en party,
Versmaadt de klagten
Myns brullens. 'k roep, myn Godt, geheele nachten,
En dagen, doch gy schynt zulks te verachten, +
'k Heb geene stilte en moet van druk versmagten,
Sta op, ô Heer !
2 Gy zyt de Godt dien Israël toont eer, +
De heilige, wiens woord en waarheits leer
Men dagelyks verheerlykt meer en meer,
Met lofgezangen.
Gy waart altoos der vaderen verlangen, +
Zy hebben u betrouwt, om hulp
| |
[p. 62] | |
 t'ontfangen,
Wanneer 's doods schrik hun harten had bevangen,
Gy holptze ook uit.
+3 Z'aanriepen u, met naar en bang geluit,
En zyn geredt door uw genâ-besluit,
Hun hoope op u, (die dood noch lyden stuit,)
Hielt hen uit schanden.
+Maar ik, gesmaadt, veracht, geknelt in banden,
Ik ben een worm, geen man meer, die de handen
Niet kan ontgaan der menschen, noch hun tanden,
Door wraak verwoedt.
I. Ruste.
 | |
[p. 63] | |
 len
Nu redde; opdat wy zien zyn liefdestraalen,
Is hy zyn lust.
5 Gy immers hebt, toen ik was onbewust, +
In 's moeders buik, van smerten en onrust,
My voortgebragt, en in uw gunst gekust,
Als myn vertrouwen.
Van 's moeders borst ging ik my op u bouwen, +
Van dat ik mogt het levenslicht beschouwen
Zyt gy myn Godt, om my uw heil t'ontvouwen,
Zelf in den dood.
6 Nadien ik dan die vroege gunst genoot, +
Zoo wees van my niet verre, nu ontbloot
Van alle hulp, terwyl myn smart vergroot,
Schraag myne lenden.
Daar varren en verwoede Bazansbenden +
Van stieren, zich vol gramschap naar my wenden,
In eenen kring, om my te mogen schenden,
En dooden, Heer.
| |
[p. 64] | |
+7 Hun mondt gaapt wydt tot demping van myne eer,
Gelijk een leeuw brult op een oilam, teer
En rein van vacht; scherpt elk het moordgeweer,
Om my te vellen.
'k Ben uitgestort als water dat uit wellen +Stroomt. myn gebeente is, door 't gedurig quellen
Gescheiden: 't hart versmelt door al 't ontstellen,
En naar geween.
I I. Ruste.
+8 Myn krachten zyn verdroogt gelyk een steen,
En aarde scherf. myn tonge, als uitgesneên,
Is sprakeloos: ik moet naar 't doodstof heen
Door uwe slagen:
+Want honden my omringen, die my plaagen,
Veel boozen my omsinglen en belaagen,
Die nagels door myn hand en voeten jaagen,
Met groot gewelt.
+9 Al myn gebeente in 't lyf kan zyn
| |
[p. 65] | |
 getelt;
Zy schouwen 't aen, hoe dat myn leven smelt,
En zien op my. hun boezem jaagt en zwelt
Door 't schamper spreeken.
Terwyl zy my de zyde en 't hart doorsteeken, +
Verdeelt men stout myn kleedren, (tot een teken
Van smaad) door 't lot. men kan zich nauwlijks wreeken
Door myne doodt.
10 Maar gy, ô Heer, myn sterkte in dezen noodt, +
Wees nu niet verre, om niet te zyn ontbloot
Van uwe hulp; haast u; men hoont my snood,
In 't bange lyden:
Om myne ziel te redden en te vryden +
Van 't zwaard. help my, die eenzaam ben, bestryden
't Gewelt des honds; dat hy aan alle zyden
My niet bespring.
11 Verlos my uit des leeuwen muil. bedwing +
D'eenhorens, dat hun kracht my niet omring',
Noch 't woe-
| |
[p. 66] | |
 den van hun hoornen op my dring:
Wil my verhooren.
+Zoo zal ick, Heer, mijn' broederen, verkoren
Tot uwe kerk, het heil door u beschoren,
En uwen naam vertellen, ja hunne ooren
Hier meê verzaân.
I I I. Ruste.
+12 Gy die Godt vreest, prijst hem, en roept hem aan,
Gy Jacobs zaad vereer hem door uw daân,
Al Isrels zaad ontzie hem, om te staan
Op zyne wegen.
+Want hy heeft niet veracht hem die verlegen
Was, noch verfoeit den smaat, in top gestegen,
Van zynen knecht, verdrukt en neêrgezegen
In diepe elend:
13 Maar hy heeft zich naar zyne klagt gewendt.
+Van my zal uw genade zyn erkent
In uw gemeinte, aan 's werelds grenze en end
In top verheven.
'k Zal by hen die u vreezen willig geeven
| |
[p. 67] | |
 Al wat ik u belooft hebbe in mijn leven.
't Zachtmoedig volk zal eeten, en daar neven +
Ook zyn verzaadt.
14 Al die Gods weg en vreeze niet verlaat,
Pryst zynen naam: uw hart leeft in dien staat
In eeuwigheit, zoo ge in zyn paden gaat,
Gevaagt van smetten.
Alle einden van het aardryk zullen letten +
Op dat zy 't hart tot ware boete zetten,
En tot den Heer zich wenden naar zyn wetten,
In 't zalig licht.
15 Het heidendom zal voor uw aangezicht
Aanbidden. want Godt heeft zyn ryk gesticht
By 't heidens volk, en 't aan zyn dienst verplicht,
Om 't heil te weeten. +
De vetten op der aarde zullen eeten,
En juichen. alle in 't stof om laag gezeten,
Zal elk zien voor zyn aanschyn neêrgesmeeten;
Ook dien 't ontbreekt.
| |
[p. 68] | |
+16 Dat zyne ziel zich voor den dood versteekt.
't Zaad dient hem, dat, tot zynen dienst gequeekt,
+Als zyn geslacht, van zyne daaden spreekt,
Hier toe verkoren.
Zy zullen 't volk, dat noch niet is geboren,
Godts waarheit en gerechtigheit doen hooren,
Omdat hy doet al 't geen hy 't heeft beschoren;
En 't quade wreekt.
|
|