Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen
(1707)–François Halma[p. 124] | |
 Datge in grimmigheit bereidt.
+2 Want uw scherpe pylen klieven,
En doorgrieven
Myn gebeente en ingewandt.
'k Ben benaaut en zeer beneepen,
Aangegreepen
Van uw wraak en slaande handt.
+3 Daar wordt niet geheels gevonden,
(Door myn zonden)
In myn vleesch. uw gramschap gloeit.
'k Vind geen ruste in myne beenen,
D'oogen weenen,
Omdat steedts myn lyden groeit.
+4 Want myne ongerechtigheden,
Booze zeden,
Gaan my verre boven 't hoofdt;
Ik kan haren last niet draagen,
Door uw slagen,
En 't gewigt van kracht berooft.
+5 'k Ben vol stinkende etterbuilen,
| |
[p. 125] | |
 Die vervuilen.
En verzweeren door 't gezwel.
Wegens myne dwaaze daaden,
Quaade zaaden,
Strydende met uw bevel.
I. Ruste.
 6 'k Ben gekromt en neêrgebogen, +
Als onttogen
Van myn lyfsgestalte en kracht.
'k Moet van droefheit gansche dagen
't Roukleedt draagen,
Zoodat myne ziel versmagt.
7 Want de brandt verteert myn dermen; +
Door myn kermen
Slyt myn ooge en 't zwakke lyf.
In myn vleesch is ziel noch leven
Meer gebleven,
Al myn leên staan dootsch en styf.
8 'k Ben verzwakt en als gebroken, +
'k Zit gedoken,
| |
[p. 126] | |
 Gansch verbryzelt, in elendt.
'k Brulle van 't geruisch myns harten,
En myn smarten;
Opdat gy u tot my wendt.
+9 Heer, die kent myn wensch en klagten,
Koom verzagten
't Bitter lyden dat ik draag.
Gy kent myn gebeên en zugten,
En de vruchten
Van myn quaale en zwaare plaag.
+10 't Hart keert in my om van binnen,
Kracht en zinnen.
Hebben my verlaaten; ook
Is het licht zelf van myne oogen
My ontvloden:
'k Ben verdroogt als door den rook.
+11 'k Wordt van ydereen verlaaten,
Op de straaten
Staan myn vrienden van myn huis.
Myn bestaanden zyn verlegen,
| |
[p. 127] | |
 Neêrgezegen
Door myn leet en bitter kruis.
I I. Ruste.
 12 Zy, die op myn ziele mikken, +
Leggen strikken
Opdat ik geraake in 't leet.
'k Zie hen die myn lyden zoeken,
Zich verkloeken
In 't bederf, voor my gesmeedt.
13 Zy bedenken looze streeken, +
Om te steeken:
Maar ik houde my als doof.
'k Ben als stom en wil niet hooren,
Alsze in tooren,
My beloeren tot hun' roof.
14 'k Houde mynen mondt gesloten, +
By 't vergrooten
Van hun smaalen op myn quaadt.
'k Hebbe als geene tegenreden,
Alsze ontleeden
| |
[p. 128] | |
 Hoe uw handt my drukt en slaat.
+15 Want myn hoope en zielsbetrouwen
Zal ik bouwen
Op uw goedheit, magtig Heer:
Gy verhoort my naar myn beeden;
Dekt myn leden
Voor des vyandts moordgeweer.
+16 Dat zy zich toch in myn lyden
Niet verblyden,
Zeide ik; want wanneer myn voet
Zoude wanklen, rees hun grootheit,
En hun snoodheit
Tegen my, door 't boos gemoedt.
I I I. Ruste.
+17 Want ik ben gereedt tot hinken:
'k Moet verzinken
In den grondeloozen put
Van dees' rampen. ja myn harte
Breekt door smarte,
Zoo gy my niet onderstut.
| |
[p. 129] | |
 18 Want myne ongerechtigheden, +
U beleden,
Maake ik u nu weêr bekent.
'k Ben bekommert en verlegen,
In het weegen
Van myn zonde en zwaare elendt.
19 Maar myn haters groeien krachtig, +
Worden magtig,
'k Voel myns vyandts fellen haat,
Zonder oorzaak opgenoomen,
Niet te toomen:
Hy vergroot in eere en staat.
20 Die my quaadt voor goedt beloonen, +
En my hoonen,
Staan my tegen; omdat ik
Dagelyks naar 't goede jaage,
En my draage
Dat geen onrecht my verstrik'.
21 Laat uw hulp my niet begeeven, +
Doet my leeven,
| |
[p. 130] | |
 Och ! verlaat my nooit, ô Heer !
Wees, myn Godt, van my niet verre.
Als een sterre
Straale uw aanschyn op my neêr.
+22 Haast u, Heer, om my te vryden,
Uit dit lyden;
Toon my uwe hulpe en kracht.
Heer, myn heil, myn troost, myn leven,
Koom my geeven
't Geen myn ziel van u verwacht.
|
|
