Davids Harpzangen, of de CL Psalmen van den koninklyken Profeet David, en andere heilige Mannen
(1707)–François Halma[p. 364] | |
De Civ Psalm.+![]()
+LOof, loof den Heer, myn ziel, met al uw kracht.
ô Heer, uw naam wordt eeuwiglyk gedacht.
Myn Godt, gy zyt bestuuwt met flonkerglanssen,
En Majesteit, in 's hemels hooge transsen.
+Gy zyt zeer groot, bekleedt met heerlykheit.
't Licht heeft hy als een' voorhang uitgebreidt,
Daar hy zyn' glans meê dekt. de hemelboogen,
Als een gordyn, om d'aarde en zee getogen.
2 Hy is een Godt omringt met hemelpraal.
+Hy zoldert in de watren d'opperzaal
Van zyn gebiedt op aard', en maakt zyn' wagen
Van 't driftig zwerk en wolken, die hem draagen.
Hy wandelt op de vleuglen van den windt,
+Zyn Engelen, zoo dienstbaar, zoo gezwint,
Voor hem, maakt hy, de minsten met de meesten, Tot vlammen
| |
[p. 365] | |
![]() viers en schitterende geesten.
3 Hy heeft den kloot der aarde vast gegrondt, +
Als of hy op een' sterken grondvest stont,
Die nimmermeer zal wanklen noch beweegen,
Als door zyn zwaarte op 't middelpunt gezegen,
Daar hem de lucht rontom gelyk bevangt,
En even sterk in haare dryving prangt:
Gy quaamt dien met den afgrondt overtrekken, +
En zyne vlakte als met een kleedt bedekken.
4 De wateren, gerezen op 't gebergt',
Dat met zyn' kruin de lucht en wolken tergt,
Zyn haastig voor uw schelden wechgevloden; +
Uw donderstem heeft hun vertrek geboden
Naar hunnen kolk. de bergen rezen op, +
En prykten met hun' hoogverheven top.
Gy vestigde ook den grondt der diepe dalen,
Die op de plaatze
| |
[p. 366] | |
![]() inzakten van hun paalen.
I. Ruste.
![]()
+5 De wateren hebt gy een paal gestelt,
Voor hunnen vloet en woedende gewelt,
Waarover zy zich nimmer zullen strekken,
Zoodat ze nooit weêr d'aarde zullen dekken.
+De heerlykheit des Heeren wordt bekent,
Doordien hy in de dalen bronnen zendt,
Die tusschen 't hoog gebergte heenen vlieten,
En 't water uit haar ruischende aadren schieten.
+6 Zy drenken al 't gedierte van het woudt,
En 't vee dat zich in 't klavergroen onthoudt,
Ook d'ezelen, in bosschen diep versteeken,
Die hunnen dorst uit haare stroomen breeken.
+By hen onthoudt zich 't vlugge pluimgediert,
Dat op 't gebergte en in de boomen zwiert,
En zyne stem
| |
[p. 367] | |
![]() laat uit de takken hooren,
Wiens zoete zang elks ooren kan bekooren.
7 De bergen, die hun kruinen als in praal +
Verheffen, drenkt hy uit zyn opperzaal.
Het aardryk wordt verzadigt door de vruchten
Van uw bedryf, zoo grootelyks te duchten.
Hy doet het gras uitspruiten voor het vee, +
En 't heilzaam kruidt voor 't menschdom, naar zyn beê.
Het koren teelt hy in den schoot der aarde,
Daar 't broodt van komt, zoo dierbaar en van waarde.
8 Ook schenkt hy ons den aangenaamen wyn, +
Daar 's menschen hart zoo van verheugt kan zyn,
Wanneermen dien in vrolykheit mag drinken.
Het aangezicht doet hy van oli blinken.
Hy geeft ons 't broodt dat 's menschen harte sterkt.
De boomen, als met zyne handt gemerkt, +
Verzadigt hy.
| |
[p. 368] | |
![]() de hooge cederboomen
Des Libanons drenkt hy uit zyne stroomen.
+9 Dit hoog geboomte, op vasten grondt gevest
Van Libanus, in 't Noordelyk gewest,
Krielt in zyn' kruin van vogelen die broeden
In nesten, en met aas hun jongen voeden.
De dennen zyn het huis des Oyevaars.
+De bergen, nooit op hunne toppen schaars
Van voeder, zyn voor steen- en wilde bokken.
't Konyn vindt in de rotzen zyne hokken.
I I. Ruste.
![]() | |
[p. 369] | |
![]() kort en lang,
Waarin de nacht ons komt tot ruste wekken,
En 't woudtgedierte uit zyne holen trekken.
11 Dan wordmen van 't gebriesch der leeuwen doof, +
Noch jong in kracht, verhongert op den roof,
Als zy rontom hun spyze in loof en hoeken
Der bosschen, als van Godt den Schepper, zoeken.
Maar als de zon aan d'Oosterkimme ryst, +
Vertrekken zy, gespyst of ongespyst,
En leggen zich, vermoeit van om te doolen,
Te rusten in hun diepverborgen holen.
12 Dan gaat de mensch, naar zyn gewoone perk, +
Aan zyn bedryf en dagelyksche werk,
Van landbou, of van steedsche bezigheden,
Totdat, de zon in 't Westen neêrgegleden,
Men weêr gevoelt den frisschen avondstont.
Hoe groot zyn, in dit ruime wereld-
| |
[p. 370] | |
![]() ront,
+Uw werken, Heer, en vol van wysheitsstraalen !
Men ziet deeze aard' met uwe goedren praalen.
+13 De zee, zoo groot, zoo wyd in haar begrip,
Daar 't wriemelend gedierte aan rotz en klip,
Of op den grondt in speelt, en met zyn vlerken
Het pekel klieft; door niemant te beperken
In soort en tal, het kleen gedierte en 't groot.
+Daar wandelen de schepen, vloot by vloot.
De Zeedraak, in zyn hardgeschubde wapen,
Tot darteling in 't zout, van u geschapen.
I I I. Ruste.
![]() | |
[p. 371] | |
![]() gersnoodt,
Men ziet ze hen vergaadren kleen en groot,
Zoo uwe handt hun schut en begenadigt,
Dan worden zy met goederen verzadigt.
15 Verbergtge, ô Heer, voor hun uw aangezicht, +
Strak derven zy uw levenwekkend licht,
Waardoorze onstelt in vreeze en angst verschrikken.
Ontneemt gy hun den adem, zy verstikken
En sterven, dat zy keeren tot hun' stof.
Zendtge uwen Geest van 't hooge hemelhof, +
Zoo worden zy geschapen met elkandren:
Het aardryk komtge in zyn gelaat verandren.
16 De heerlykheit des Heeren, wyd verspreidt +
In 't wereldruim, zy tot in eeuwigheyt:
Dat zich de Heer verblyde in zyne werken,
De Hemelheer, wiens gunst ons koome sterken.
Wanneer hy d'aarde in toornigheit
| |
[p. 372] | |
![]() beschouwt,
+Zoo beeft zy datze als geene kracht behoudt:
't Gebergte rookt wanneer hy 't aan komt roeren,
En dreigt zyn vier tot aan 't gestarnt te voeren.
+17 Dies zal ik in myn leven 's Hoogstens eer
Verheffen, als van 's wereldts Opperheer.
'k Zal mynen Godt zoo lang ik leeve zingen.
Myn psalmgezang zal door de wolken dringen,
Terwyl ik noch op aarde in wezen ben.
+Opdat ik my door zoet gepeins gewen
Aan zynen lof. 'k zal my ten allen tyden,
Gerust van harte, in Godt den Heer verblyden.
+18 De zondaars zietmen haastelyk verdaan
Van d'aarde, geen godtlooze zal bestaan
Voor 's Heeren glans, zy zullen t'zamen sneeven.
Loof, myne ziel, den Heer van heil en leven.
|
|