De dood van de witte raaf

35.

Die namiddag gebeurde er op de Dubbelhoeve iets vreselijks... Toen Coq-à-l'âne oeveraas zat te zoeken tussen de waterpest van de langzaam uitdrogende Egelskopplas, kwam de zanglijster die in een perzikboom in de tuin van de Dubbelhoeve nestelde hem radeloos vertellen dat er thuis iets onvoorstelbaars aan de gang was. Op alles voorbereid wiekte de kauw in het spoor van de boodschapper naar zijn woonplaats... Het was erger dan onvoorstelbaar! Naast de schuur stond een knalgele kraanwagen. Aan de reusachtige hefboom bengelde een enorme betonnen knots, en die dommekracht was ermee bezig de oude muren van zijn onderkomen te slopen! Coq-à-l'âne kon zijn ogen niet geloven, en zeker niet toen hij de stupide lachende krens die zijn meester was met de handen in de zakken op het erf ontwaarde. Dit was het einde van alles! Nu had hij zelfs geen onderkomen meer...

Toen het gebint krakend en in een enorme wolk van stof

[p. 128]

werd neergehaald, dacht de kauw dat zijn hart het begaf. Zielsbedroefd sloeg hij vanuit de noteboom de ravage gade. Langzaam trok de wolk op... en werd iets wits zichtbaar boven op de puinhoop. De kraanman had het gezien: hij legde de motor stil, liet zich van zijn stoel glijden, sprong naar beneden, en klauterde tot bij het... blad papier. Hij trok de verfrommelde prop open, rochelde, spuwde tegen de hanebalk met de drekkige kalkvegen erop, en begon voor te dragen als een plechtige-kommunikant die zijn eigen feest mag opluisteren:

‘Rode bessen op zwarte elzen,
pijpestroken, keutels en heide,
vliegdennen die elkaar omhelzen,
en krekels slechts voor ingewijden;

een ekster verliest twee pluimen:
die dwarrelen naar beneden;
mezen die de tafel ruimen,
de zon lijkt van een brood gesneden.

Ik lig op de oude hooiwagen,
bedwelmd door diepe krasse geuren.
De toemaat, zeiden toen de mensen.

Ach, zover zijn die dikke dagen,
geslacht, wat allicht moest gebeuren,
gepropt in vieze bolle pensen.’

De kraanman, die blijkbaar de een of andere opzienbarende onthulling verwacht had, schudde ontgoocheld zijn bezwete rode kop. ‘Hoe zou dit stuk toiletpapier daarboven in de nok beland zijn?’ vroeg hij aan de krens, terwijl hij de prul achteloos aan snippers scheurde.

Coq-à-râne, die de tekst een tiental maanden geleden uit de prullemand van zijn meester gegapt had, keek benieuwd naar de krens.

[p. 129]

De krens sloeg bleek en groen uit, krabde schijnbaar diep peinzend in zijn haren, en zei nonchalant: ‘Dat weet geen mens. Misschien hebben de ratten die prop daar achtergelaten... Je zou zeggen... Wie schrijft nu dergelijke flauwiteiten?’

De kauw kon de leugenachtige komedie niet langer aanzien. Zijn besluit stond vast: hij was voor het laatst op de Dubbelhoeve geweest, morgen reeds zou hij op zoek gaan naar een andere woonstede... Maar waar? Elke dag kreeg hij onheilspellende berichten te aanhoren van zangvogels die op de vlucht waren geslagen voor doldrieste, alles verwoestende, niets ontziende mensen; om de haverklap drongen tot zelfs in de Kempen lugubere tijdingen door over ganse koloniën watervogels die waren omgekomen in door olie en teer overspoelde wateren of op gruwelijk bezoedelde stranden; geregeld ook werd Eystel aangedaan door passanten die vertelden over huiveringwekkende slachtpartijen door jagers, over ganse streken die met moorddadige insekticiden besmet waren, over vliegtuigen die met hun supersonische knallen zelfs de vleermuizen hoorndol maakten, over ontbossing en drainering en bebouwing of bestrating... Als de krensen, de vrensen en de slensen niet spoedig een halt werd toegeroepen door de natuur, dan zouden ze nog voor het einde van de eeuw de wereld totaal om zeep helpen. En de mensen? Die zaten beslist fataal in de verdrukking: ze werden nooit ernstig genomen, werden uitgelachen, kwamen nergens aan bod, leidden het marginale bestaan van een zienderogen slinkende minderheidsgroepering... De pijnlijkste en noodlottigste genocide uit de geschiedenis van de aarde voltrok zich in alle stilte, ongemerkt. Coq-à-l'âne vloog in de richting van de dorpskom: in de kerktoren, dat unieke asiel voor eenzame en verdwaalde vogels, wilde hij nadenken over wat hem te doen stond. Toen de roeken hem gewaarwerden, verlieten ze hun nesten in de paardekastanjes en begonnen ze in koor aan hun traditionele jeremiades... De inwoners van Eystel, zwaar gebukt onder de steeds maar aanzwellende oorlogspsychose,

[p. 130]

waren weer volop aan het tuinieren gegaan, en natuurlijk hingen ze aan een staak boven elk groentebed en in elke kerseboom een dode roek of het kreng van een ekster... om de zangvogels af te schrikken. Alsof de vraatzuchtige spreeuwen en de altijd weer op een zandbad tuk zijnde mussen bang zouden zijn van dode soortgenoten! Om van hun oorverdovende jammerklachten verlost te geraken zei de kauw dat hij het probleem zou voorleggen aan Robin Hood...