Een merel met lange oren

19

Toen de koolwitjes en de distelvlinders door de dagen dartelden en de pijlstaartvlinders 's nachts zo gek tegen het glas van de veranda kwamen tokkelen, werden bij een pluimveehouder in de buurt de kalkoenen gestolen. Ik had wel wat gehoord die nacht, maar ik hoedde me er wel voor te blaffen sedert de schrijver me enkele keren betutteld had omdat ik in het spookuur alarm sloeg voor een voorbijlaverende zingende of in zichzelf pratende dronkelap. In de voormiddag troepten de mensen samen om te zien wat de afgerichte Mechelse herdershonden van de politie zouden aan het licht brengen. Het was minder dan niets! De beesten roken aan de fruitbomen, snuffelden wat langs de ligusterhaag, keken verbaasd naar de ranonkeltjes langs de sloot, trokken hun neus op voor het grijsblauwe gootwater en wendden zich hulpeloos en verdrietig weer tot hun schouderophalende opdrachtgevers. De politiemannen staken een sigaar op, fluisterden elkaar gewichtig wat toe, schuddekopten, en vertrokken met hun tamme spoorzoekers. Proestend en gnuivend dropen ook de toeschouwers af... Alleen de schrijver lummelde ter plaatse nog wat rond. Af en toe keek hij me eigenaardig aan, met van die raadselachtige twinkellichtjes in zijn blauwe ogen. ‘Ruik jij eens,’ zei hij tenslotte uitdagend. Zonder veel overtuiging wrong ik me door de ligusters tot in de boomgaard. In een hoek daar was een wildernis van sneeuwbessen, taxussen, kweeboompjes,

[p. 71]

aalbesse- en kruisbessestruiken: de kalkoenen hadden er zich bij voorkeur opgehouden, dat wist ik. Er hing die weeë geur van drek en dons en schilfertjes en er was ook de reuk van een hond, de prikkelende urinestank van een reu... Deze geur had niets te maken met de politiehonden, die roken immers naar karbol en carbolineum; deze geur was terug te vinden tegen de eiken, de kastanjes, de essen en de acacia's aan de overkant van de weg, in de richting van het dorp, en dit zover als ik ooit op onderzoek had durven uitgaan. Zonder talmen kroop ik terug door de haag; ik trok de aandacht van de dagdromende-schrijver, liep de weg over, en begon als een volleerde speurhond van boom tot boom te lopen. Na een tocht van tien minuten ongeveer kwamen we aan een groot woonwagenkamp... Er heerste daar een onvoorstelbare chaos: alles wat ook maar in de verte te maken had met oud ijzer (van verroeste karrosserieën tot half verteerde melkbussen) lag er torenhoog opgestapeld tussen en rond de afschuwelijk hel geschilderde caravans, kleuters liepen in hun blootje met kapotte rommel te spelen, haveloze mannen en vrouwen liepen duizend-en-één mysterieuze dingen te doen, met een uitgerafeld touw aan een dikke eik gebonden stond een graatmagere hond hologig naar ons te kijken... Het dier was van onbepaalbare herkomst:kleiner dan ik, kortharig, de lelijkste kop van de wereld, een na een ongeval wellicht vergroeide voorpoot, gekastreerd, zwart met schurftige bruingrijze vlekken... Er liep een rilling over mijn lijf: nooit zag ik een zieliger, uitgemergelder en afgeleefder kreatuur. Ik liep op hem toe, en liet mijn vriendelijkste gevoelens op hem los. Die gevoelens drongen dadelijk tot hem door want hij begon als waanzinnig te dansen en de kwispelstaarten. Toen ik hem poogde duidelijk te maken dat hij maar eens op bezoek moest komen, hoorde ik eensklaps achter mij de

[p. 72]

schalkse stem van de schrijver: ‘Jammer dat het nog geen Kerstmis is!’ zei hij tot een kwabbige verloederde vrouw die op het trapje dat naar haar woonwagen leidde een... kalkoen zat te plukken. Ze propte de pluimen in een cementzak zoals er al vier gevuld onder de wagen stonden. Omdat de schrijver haar onbeschaamd grinnikend bleef aangapen, hield ze op, maakte een rochelend geluid en... spuwde toen vlak voor zijn voeten.

‘Smakelijk!’ zei de schrijver onverstoorbaar. Zonder het wijf of de naar buiten komende vent nog een blik te gunnen maakte hij rechtsomkeert. Hij was welgemutst, want zijn stappen waren veerkrachtig en na een poosje begon hij zelfs te fluiten. Ik kon moeilijk delen in zijn euforie en euritmie, door mijn hoofd spookte aldoor het beeld van het erbarmelijke scharminkel dat daar zo hemeltergend stond te kreperen... Hoe sprong mijn hart een paar dagen later dan ook op, toen ik de sukkel rond de onder de brievenbus geplaatste vuilniszak zag drentelen! Dadelijk liep ik op hem toe. Hij herkende me en begon weer aan zijn opgewonden trippeldans. De honger grommelde echter in zijn lijf, en in een opwelling van edelmoedigheid nodigde ik hem uit om mij te volgen... De laatste tijd had ik heel wat geleerd, zo onder meer dat schraalhans af en toe ook keukenmeester is in het huisgezin van een schrijver. Aan die vastenperiodes kwam dan, gewoonlijk als de schrijver met de wagen naar de redaktie van de krant - hij verzorgde een rubriek over het milieubehoud - geweest was, bruusk een einde. Op zulke dagen werd er geschranst, gezwolgen en gezopen: het kon niet op! Vooral de schrijver was een liefhebber van fijne vleesgerechten: een ribstuk, schapeboutjes, varkens- of kalfsgebraad, dikke zwaargekruide koteletten, gevogelte allerhande... De kluiven waren vanzelfsprekend navenant, en vermits ik de enige hond in huis was, gebeurde

[p. 73]

het vaak dat ik de lekkernijen niet op kreeg. Nadat ik op die wijze een paar maal met lede ogen had moeten aanzien hoe een stel heerlijke botten en karkassen in de vuilnisbak belandden, besloot ik mijn eigen voorraadschuurtjes aan te leggen. Ik hoefde alleen maar enkele kuilen te dabben, er de kluiven in te deponeren en de aarde met mijn snoet weer over de heerlijkheden te duwen. Mensen halen de neus op voor voedsel dat met aarde besmeurd is, ze zijn nu eenmaal ontaard, maar voor een dier is de donkerzoete mispelgeur van de grond het verrukkelijkste aroma. Zo had ik een heiligste der heiligen in de wakke, balsemgeurige terp waarop de anjers bloeiden; een andere schuilplaats bevond zich tussen de wortels van de magnoliaboom; een derde spaarbank tenslotte had ik aangelegd tussen de tijm en de peterselie in de moestuin van de buurman. In deze derde bergplaats bevond zich ook nog mijn oude speelgoedkluif van buffelhuid. Al deze schatkamers wees ik aan de verschoppeling. Hij ging zo schrokkerig te keer dat ik bang voor hem werd: vooral voor botten moet een hond op zijn hoede zijn, de splinters kunnen onherstelbare schade aan zijn organen berokkenen. Toen hij tenslotte verzadigd was, kende zijn dankbaarheid geen grenzen. Terwijl ik hem de surrogaatknook van buffelhuid in de bek stopte, maakte ik hem duidelijk dat hij voortaan vrije toegang kreeg tot mijn voorraden, op voorwaarde dat hij er geen misbruik van zou maken. Smeltend van ontroering en erkentelijkheid begon hij me met likjes te overstelpen, en voor het eerst ervoer ik wat het betekent goed te kunnen zijn voor een ander.