Op een wit paard naar Geel

4.

's Anderendaags in de vooravond glom Kranendonk van de dure wagens. Het was verbazingwekkend dat al die nette heren en dames met bloemtuilen, -korven en planten een plaatsje konden vinden in de gelagzaal van de nieuwe taverne. Lix van Bourgonie nam de honneurs waar. Hij zweette etter en bloed. Toen hij voor de zoveelste maal een begroetingsformule gestameld had tussen een klamme handdruk en een weeë welkomstzoen, kreeg hij mij in de gaten. Het vleide me dat hij dadelijk naar mij kwam. ‘Nu kun je zoveel foto's nemen als je wilt,’ zei hij. ‘De high society van...’ Hij kon echter zijn zin niet afmaken doordat Wimjan Bonnarens, de liberale senator van Muisdonk, hem bij de arm greep. ‘Ik moet nog naar twee bals vanavond,’ zei de politicus. ‘Het wordt tijd dat ik mijn toespraak houd.’ Vervolgens begon hij zwaar in de handen te klappen. Hij wachtte met getuite lippen tot iedereen naar hem keek... ‘Excellente dames en eminente heren!’ riep hij toen. ‘Wij, hier in de fusiegemeente Kranendonk-Muisdonk, hebben niet veel. Wij hebben geen sportcentrum, geen rekreatiecentrum, geen kultureel centrum... Doch van nu af aan hebben wij een taverne, én dat is toch al iets! Een jaar geleden maakte mijn vriend Lix van Bourgonie me deelgenoot van zijn plannen. En hier staan we nu... in deze tempel van het volksvermaak, in dit toevluchtsoord voor onze jeugd, in dit trefpunt van herders en koningen, in dit huis ten halve, in dit klokhuis van de stille Kempen... “De Weerwolf 2000”... Waarom die folkloristische naam? vragen velen zich wellicht af. Wel,

[p. 19]

een weerwolf is een mens die zich in een wolf kan veranderen en 's nachts op roof uitgaat... Schuilt niet in iedere gezonde man een beetje een wolf? Moet een échte vent zo niet af en toe eens kunnen weerwolven? Voortaan kunnen al die “manwolven” hier terecht... Lix van Bourgonie - ziet onze uitbater er niet een beetje uit als een wolf in schapevacht? - zal hen graag welkom heten! Ik dank je.’

Verbouwereerd borg ik mijn notitieboekje en mijn balpen weer op. Ik had altijd een hekel gehad aan in een verkeerde tijd geboren narren als Wimjan Bonnarens. Wat had hij nu geopend? Een hoerenwinkel? Het geestdriftige applaus dreef mijn ergernis ten top. Mocht ik het gekund hebben, dan had ik de gefêteerde bende doodgebliksemd met mijn camera. Mijn lijdensweg was echter nog niet ten einde... Amper was het handgeklap uitgestorven, of de senator kwam breed lachend en met uitgestoken hand op me af. ‘Laurens Darras!’ riep hij uit. ‘Wat een genoegen jou hier te zien! Ik ben een fervent lezer van jouw artikels in “De Brabander”, weet je? Dat over die kraanvogels was subliem...’

Ik wist dat hij loog, dat hij alleen maar wat slijmde, doch ik liet mij overrompelen. ‘Dank je,’ stamelde ik. ‘Niet overdrijven.’ En toen moest ik ook de hand drukken van Antoon Hazen, de eeuwige akoliet van de senator. En het volgende ogenblik had ik een glas whisky vast en was ik omringd door zes of zeven toosters.

‘En wanneer wordt onze senator jouw “Figuur van de Week”?’ wilde Antoon Hazen toen weten.

‘De politici moeten wachten tot in de komkommertijd,’ poogde ik te schertsen.

‘Je weet dat ik veel voor je kan doen,’ drukte de senator mij op het hart. ‘Jaja... ik heb ook nogal wat katolieke vrienden, zelfs bij “De Brabander”.’

‘Ik heb mijn richtlijnen,’ zei ik deemoedig. ‘Pas in augustus mag ik mij inlaten met de dorpspolitiek.’

‘Rijd vooral Wimjan niet tegen zijn kar,’ fluisterde Filibert Pintens mij in het oor. ‘Anders kraakt hij je.’

Omdat ik zag dat de senator het gehoord had, zei ik: ‘Vanzelfsprekend niet. Hoe kom je erbij?’

‘Jij zou één van de onzen moeten worden,’ zei de senator. ‘We zullen daar achteraf nog wel eens over praten.’

Vanaf dat ogenblik was ik aanvaard en werd ik door de blauwe bende van de ene personaliteit naar de andere zakenman meegesleept. Ik dronk whisky alsof ik een connaisseur was. En bij

[p. 20]

elk glas leerde ik andere mensen kennen. Zo was daar ene Benno Cardinaels. Volgens Wimjan Bonnarens was er in ons land geen speelautomaat, geen geluidsinstallatie, geen lasersysteem én geen computersysteem te vinden of de firma ‘Cardinaels' Electronics’ had er op de een of andere wijze zijn stempel op gedrukt. Meneer Cardinaels barstte van de grootse plannen. Hij droomde van een keten van ontspanningsgelegenheden en ontspanningsklubs in de Kempen. Zijn testcase, gratis natuurlijk, werd ‘De Weerwolf 2000’. En we gingen eens wat beleven... Zelfs de Amerikanen zouden er een puntje aan kunnen zuigen. Hij sprak over big bosses en lobbyisten alsof hij een Amerikaan was. Een andere Vip was Igor Rosmeulen, direkteur van het ‘Uitzendbureau voor Vlaamse artiesten’. In zijn gezelschap vertoefde een geheimzinnige somberling, wiens artiestennaam Paganini was. Volgens Igor was Paganini - na een mislukte carrière als hypnotiseur, omdat hij in België niet publiek mocht optreden - uitgegroeid tot dé discjockey van de eeuw. Alle uitbaters van discobars in Vlaanderen en Nederland wilden hem engageren, doch hij was te duur voor hen. Paganini spreidde zijn enorm talent alleen maar tentoon tijdens parties van de high society én, misschien, - wie weet? - binnenkort in ‘De Weerwolf 2000’. Lix van Bourgonie was immers een vriend van Igor Rosmeulen, en voor vrienden deed Igor iets meer. Toen ik het waagde te opperen dat een taverne toch geen discobar was, weerklonk er van alle kanten hoongelach. Wat voor een naïeveling was ik nog wel? Geloofde ik écht dat de cafés waar geen geestrijke dranken mochten geschonken worden en waar niet mocht gedanst worden, enkel maar bezocht werden door geheelonthouders en minder-validen? De Belgen waren toch befaamd voor hun vindingrijkheid? En Vlaanderen was toch gekend voor zijn achterpoortjes? En werd hier ooit iets toegelaten of toegekend als het rechtstreeks, officieel dus, gevraagd werd? Neen! Alleen met een bestaande toestand of met een verworven recht kon iemand hier iets afdwingen...

Toen ik het verschil tussen whisky en koude tee niet meer proefde, maakte ik kennis met een dienster die een appelflauwte gekregen had. Ze stond bij een gedeeltelijk geopend raam naar adem te happen. Omdat een teug frisse lucht mij eensklaps zeer verlokkelijk voorkwam, ging ik naast haar staan. In de ochtendschemering stapten enkele groepjes mensen voorbij. Ik dook weg achter de dienster toen ik het echtpaar Wijnakker en hun dochter herkende. Vermits Wijnvlekje achteromkeek, vermoedde ik dat ze me gezien had. Mismoedig gluurde ik naar de gedeel-

[p. 21]

telijk ontblote borsten van de dienster.

‘Waar gaan die mensen zo laat naar toe?’ vroeg het meisje.

‘Naar de vroegmis, denk ik,’ antwoordde ik.

‘Wat is een vroegmis?’ wilde ze weten.

‘Ben jij 's zondags nooit naar een kerkdienst geweest?’ vroeg ik verbaasd.

‘Neen,’ zei ze. ‘Jij wel?’

‘Ik ga elke zondag naar de mis,’ antwoordde ik.

‘Ook vandaag?’

‘Ja.’

‘Ben jij misschien van Kranendonk?’

‘Ja.’

De dienster haalde huiverend adem. ‘Ik wist niet dat er nog zulke achterlijke boerengaten bestonden,’ zei ze.