Langs en over de aarde

[p. 17]

De gouvernante

Een motto voor de eerste reis,
Huiverend
In de morgenkoelte
Naar de stad van glasgerinkel,
Fornuizen en schrille claxons.
Het ouderlijk
Huis verruild
Voor het zesde werelddeel;
Onmeetbare velden, hemelse
Riviertjes, worden
Herinnering, als de jeugd wellicht.
Jaren
Nadien wordt ook de stad
Grijs, marechaussées
En handen vergeten haar.
's Avonds droomt zij
In een tuimelbed van wolken,
Wind van stuifmeel, kwade wind,
En de verstoten liefde.