Langs en over de aarde

[p. 18]

Thema en variatie

‘Het waren twee conincskinderen,

Si hadden malcander so lief,

Si conden bi malcander niet comen,

Het water was veel te diep.’

Er is, voor onze tafels na de maaltijd
(als het dorp mistig is van groeiende druppels),
voor de matrozen zonder land, de badgasten bij
hun radio's in winterslaap, en, natuurlijk, voor
de kinderen ongeduldig in de holle boomstam
luister, o luister dan: een oud verhaal over
twee koningskinderen uit de middeleeuwen.

Water, geruisloos of onberekenbaar, sterrenbeelden
in journalen weerkaatsend, is vaak de kwade
geest voor minnaars. Ook de oude heks die kustlichten
in een slaap blaast van glasscherven en stof,
kennen wij nog maar al te goed. Noodseinen
bereiken dagelijks onze stations, verloren
fluiten naderen ons tastbaar in de droom.

[p. 19]

 

Toch, de koningskinderen hebben, hoewel met

 

een polsslag van ruimtevrees, het ouderlijk huis verlaten

 

in een uur van asregen en zwervende processies.

 

En hoe men ook zocht, bij de hooiberg, of routes

 

uitstippelend op de kaarten, alleen de wijze, die

 

soms op het water schrijft, ziet in de verte van zilver

 

hun schip, hemelhoog en verblind van meeuwen.