|
| |
Derde Uitkomst.
Raguël. Eduna. Jonge Tobias. Zara.
Wyl nu het bruiloftsfeest van veertien blyde dagen
Voleind is, en 't gezwier van Vrienden en van Magen
Gescheiden zyn, en elk weêr gaat alwaar hy woont,
Zoo agten wy de pligt aan d'Ouders nu betoont
Te hebben, met de tyd ten vollen uit te rekken,
En wyl 't eens wezen moet het scheiden laat ons trekken
In vrede naar ons huis, ik weet myn Moeder treurt,
En Vader werd te lang in kommer door gesleurt;
Hoe kan ik d'ouderdom door 't sukk'len meêr doen vreezen!
| |
| |
't Is nu ook lang genoeg.
Als 't anders niet mag wezen,
Zult gy in vrede gaan, maar wacht een dag of twee,
Ik zal de helft myns goeds van slaven en van vee,
En wat ik meer bezit, aan u doen over geven,
Maakt onderwyl de weg van alle vleesch ons leven,
Ten einde, krygt gy 't al.
Geen moeite, 't is het uw, behoud het uw, al 't goed
Des werelds schynt gering, by 't geen ik reeds verkregen
Heb in de zuivere min van Zara, dezen zegen
Is my alleen genoeg, wy eisschen anders niet,
Als korten onzen weg, dat Vader ons weêr ziet.
Wat dunkt myn waerde helft, zyt gy daar meê te vreden.
Ik volg myn heer en man, daar die reist gaan ik mede,
Maar Moeder, ey bedroeft my niet uw schreyen staakt,
't Ontroert myn teere ziel.
Dat gy uw afscheid zoekt, voelt zich myn hart bezwyken,
De Moederlyke zugt doet alle reden wyken,
Ik ben myn zelfs niet meer.
Leert ons d'ervarentheit haar Dochter als zy trouwt.
Dan kiest men trouw na by om 't afzyn te verhind'ren
Dan scheid geen vreemdeling de Moeders van de Kind'ren.
Uw driften gaan te ver, betoomt u 't is volbrogt,
Myn Lief, den hemel zelfs heeft deze twee verknogt
De Zoon van Tobias diew' achten als verloren,
Komt hier tot Echbataan als d'eenige geboore
Nog over in 't geslagt, bequaam om tot een stut
Te dienen aan ons huis en ouderdom, wat nut
| |
| |
Zou 't heidens volk ons doen als leeren andre Goden
Te dienen, gy weet zelfs hoe God haar al liet dooden,
Die gy verkoren had, waar 't naar uw zin gegaan,
't Was door een buiten trouw met ons godsdienst gedaan;
't Onnozele wigt dat zelfs ons nazaat zou verstrekken,
Zou men met alle vlyt den waren God onttrekken,
Daar nu in tegendeel met Isr'ëls bloed gespaart,
De kennis van ons God, zyn wetten zyn bewaart.
'k Waar dwaas als ik 't weêr sprak, ik acht Toby als eigen,
't Afzyn myns dogters doet my wel een zoon verkrygen,
Dog ras vervloge vreugd, het schynt my als een droom,
't Genot des overwinsts veroorzaakt my een stroom
Van traanen, om 't verlies myns dogters te bestorten.
Ey Moeder! 't is te veel, gy zult u zelfs verkorten,
Al gaat uw Dogter meê, gy zytze nog niet kwyt,
Gy hebt te veel verstands, om u niet na den tyd
Moeder lief, ik bid u, weest tevreden,
Had my de dood getreft, most het niet zyn geleden,
Dan bleef geen hope meer malkander weêr te zien,
En dit's maar voor een tyd, en 't moet dog nu geschiên.
Ligt korter als men denkt, liet Vader hem bepraten,
Ik zou ligt Ninive voor Echbataan verlaten.
Myn hoop die is te zwak tot zulk een groot gewin
Te wachten, want ik vrees uw Ouders magt en min
Pligt van gehoorzaamheid zal 't hindren zoo te scheiden.
Of't luk my gunstig waar dat ik haar alle beide
Is vol verhindering waar hy zyn voeten zet;
Hoe zou hy dan een weg zoo verre durven wagen!
| |
| |
MynVader zal die quaal van blintheid niet lang dragen,
Zoo Azarias kunst en middel zeker gaat,
Zoo werd ons luk vergroot, ik hoop ook dat zyn raat
God heeft hem wetenschappe
Gegeven, die al ver de menschelyke trappen
Te boven schynt te gaan, nu om den tyd wel waar
Te nemen, Zoon gaat meê, en maakt meê alles klaar.
binnen.
|
|
Auteursrechtvrij