|
| |
| |
| |
Het vijfde deel.
Eerste Uitkomst.
Oude Tobias. Anna.
Van oude tyden af tot nu toe werd genoemt
Een man, die op 't getal van zyne kind'ren roemt,
Gezegent hier op aard, 't is waar, een rang van Zonen
Schynt hier 't geluk en heil der Ouders te vertoonen;
Wat gaf het hemels woord een vreugd aan d'ouderdom
Van Vader Abraham, doen 't sprak, een Zoone kom
Uit uw lenden voort, wiens zaad zich uit zal strekken
In tal zoo groot als 't stof dat d'aarde doet bedekken,
't Vervullen scheen een goed zo groot, dat Godes hand
Niet waarder geven kost: maar denkt eens, doen dit pand
Ten offer wierd gebragt, hoe 't Vaderlyk medogen,
Geprangt wierd, doen hy zag d'onnoz'le neêrgebogen
Voor 't opgeheve zwaerd, denkt eens als Jakob vlugt
Voor broeder Ezaus haat, hoe vader Izaak zugt,
En 't moederlyke hert most wenen van Rabekke,
Als zy haar liefste zoon als balling zag vertrekken;
Misschien wel hopeloos malkander weêr te zien,
Hoe heeft God zyne gunst van ons geslagt doen vliên!
Ja van de vroomste zelfs: wie heeft ook 't meest doen hindren,
Aan Koning Davids rust, als van zyn liefste kindren
Werd dus de zegen zelfs van mannen na Gods hart,
Vermengt met vrees en angst die 't teêr gemoed benart,
Zal ik dan meer als zy het menschlyk ongenoegen
Ontslippen, d'wyl ons God nog ging zyn gunst toe voegen,
| |
| |
In 't zwaarst van ons verdriet, Gods voorzorg had uw smaat
d'Onvrugtbaarheid geweert, op dat een eenig zaat
Door schyn van heil 't verval myn huis zou helpen schragen,
Tot dus lang heeft zyn jeugd gewillig helpen dragen,
Ons zwakheid onderstut, zyn pligt gehoorzaamheid
Is onberispelyk, zyn daden en beleid
Mishaagt my nooit als nu, dat hy zoo lang in Meden
Vertoeft, dat is te ver de palen overtreden:
Als ik dit overdenk, myn harte lilt en beeft
Schier als een blad des booms, wanneer ik denk hy leeft
Misschien niet meer, het gelt zal hem de weg verhindren,
Dan vind ik eerst te regt Gods zegen aan de kindren,
Onscheidelyk gehegt aan veel bekommering,
Wat is den armen mensch op aard een nietig ding!
't Werd gins en weêr gerukt als zwakke korenaâren,
Gedreven door de wind, wiens kragt ook zelfs de baren
Der holle zee beweegt, te volgen zyn bestuur.
De vrees dringt my dat ik zoo menigmaal het uur
Beschoren tot vertrek myns Zoons vermaledye.
Treft hem een ramp, wat raad? als maar geduldig lye',
En denken God neemt weg dat hy ons eertyds gaf.
Ach, voor een moeders hart een al te zwaren straf!
Ik weet daar 's veel verdient, maar is niet ons vermogen,
Vernietigt en ten proy gestelt, ook bey uw oogen
Verblint, helaas! dat gy hier nimmer dagligt ziet,
In agt maal viergety die ons den Hemelbied,
Is 't niet al strafs genoeg, zou 't steunzel van ons leven,
Alleen nog overig van al ons goed gebleven
Verloren gaan, bleef my geen hoop meer als de dood.
'k Bevind de vrees des quaads de zaak ook zelfs vergroot,
| |
| |
Laat ons dog voor den tyd geen angst noch droefheid erven,
't Is tyd genoeg om rouw te dragen, als het sterven
Van hem bevestigt is door vaste zekerheid,
Wel ligt werd hy belet, of van de weg geleid,
Ach! waarop zal ik hopen,
De tyd zyns wederkomst is al te lang verlopen,
Dus buiten zyn bestek te blyven, daar zyn woord
Nooit feilend is geweest, zelfs in den slaap verstoort
Hy my door naar gezigt, dan zien ik hem vol wonden
Gesmeten op den weg, met d'armen vastgebonden,
Geknevelt door een hoop struikrovers, die het geld
Met vreugde, wyl hy schynt om hulp te roepen, telt,
Zoo dat de stille nagt, die yder een doet rusten,
Is my een moeilyk bed, bezet met veel onlusten,
Zoo dra de sluimering myn droeve oogen sluit,
Wekt my een bange droom, die 'kvrees dat ramp beduit,
Zeer schielyk uit den slaap, ik wenste 't gelt te missen,
'k Weet niet wat ik zal gissen,
Was Gabaal overleên, of vond hy tegenheid
In 't vord'ren van de zom, door dien de lange tyd
De schult verduistert had, hy zou zyn yver staken,
En keeren voort weer om, om 't ons bekent te maken,
Ten minsten zou door brief of bô aan ons bewust
Zyn haar verhindering, en dat wy ongerust
Zyn over 't dwars geval, dat ons doet wederstreven
Is billyk, dog onnut, want God zal uitkomst geven,
Vertrouwt alleen op hem, ligt zyn zy al naby,
Gaat eens na buiten toe, en ziet wat ver ter zy.
Vergeefs, want niemand komt van alle dag te kyken.
Nog eens, of God nu nog een goet gevolg deê blyken.
Zou ik u dan alleen hier laten blyven.
| |
| |
Maar leid my eerst in huis, gaat dan maar heen wat dra.
|
|
Auteursrechtvrij