De helm van aarde

[p. 151]

6

Nieuw autootje gekocht met kokosmatten, buitenspiegel en radio. Met Jos en de kinderen rijd ik door een plassen- en poldergebied. Theodoor springt achter ons en schreeuwt ‘Ik ben zo blij, ik ben zo blij’ en Matthijs hinnikt van het lachen.

Zo is het. Waar maken we ons eigenlijk druk over. Over honderd jaar zijn wij allen dood met of zonder galg.

Op de snelweg rijden wij hetzelfde vaartje. Links en rechts razen blikken mastodonten voorbij. Longen van gietijzer. Voor ons zoeken ze elkaar op en proberen elkaar te treffen in een snijpunt van snelheid. Een tankwagen dondert door de middenberm. O verkeer, arena van gemotoriseerde kampvechters. Moord, zalige snelheid.

Gelukkig nog een stukje polder gevonden. Jos blijft in de auto met een boek. Ik til Matthijs en Theodoor over een hek en loop samen met hen het weiland in. Theodoor zet zich in de sprinthouding en stuift dan weg in de richting van een sloot. Ik zoek naar beelden van vroeger (schotsje springen, kikkervisjes vangen, eieren zoeken). Waar zijn in Jezusnaam de pinksterbloemen gebleven?

Met een stok por ik in de sloot. Geen tekens van leven. Als een uitverkoren Gideonstrijder kruip ik op mijn knieën naar de kant en slurp wat water. Ellendige zeepsmaak.

Theodoor roept boeboe en Matthijs klimt op mijn rug en krijst hortsikhortsik. We moeten de dieren maar imiteren, zolang wij ons ze nog herinneren.

Ik kijk achterom. Jos staat buiten de auto op het polderweggetje en zwaait druk met haar armen. Voor onze auto staat een buldog van een tractor. Ik kijk alleen, reageer niet. De tractor gaat langszij. Het lukt, hoewel het onmogelijk is dat twee auto's elkaar daar passeren.

[p. 152]

Op deze aarde groeit alleen helm. Geen vogel te zien of te horen. Ik tsjilp.

‘Waar gaan we heen?’, vraagt Jos.

‘Ik weet het niet. We gaan.’

We komen door het dorpje van Martin. Het blikkert in de zon. De daken zijn van sneeuw ontbloot ouderwets rood. We krijgen vaart. Bij het kerkhof rem ik af. De laatste auto van een mogelijk langere rouwstoet draait het kerkhof op. Een oude, doorgeroeste Ford. De glans is eraf. Niemand ziet het, de gordijntjes zijn dichtgeschoven.

Ik zet even de motor af. Als ik een hoed had... Voor ons zweeft laag een zweefvliegtuig. Theodoor zegt dat het vliegtuig kapot is, omdat hij de motor niet hoort. De mijne draait weer.

Matthijs en Theodoor slapen achterin. Het achteruitkijkspiegeltje duw ik zover naar beneden dat ik hun beide kopjes, tegenelkaar, kan zien. Jos houdt mijn rechterknie vast.

‘Ben je gelukkig?’

‘Wat een jongens, Jos. Ze hebben er in ieder geval een paar fijne jaren opzitten. Of niet?’

Ik druk het gaspedaal op de plank. Op de snelweg razen wij alles en iedereen voorbij. Jos glimlacht en sluit haar ogen. Onze auto versmalt tot een klein stipje aan de horizon. Meet the Flintstones.

Waddinxveen, november-december 1967

Hilversum, januari-februari 1969