Ze liep verder op, étalages bekijkend, het làngst voor een winkel die uitverkoop had van overgeschoten lappen en stalen.
Maar zoo langzamerhand was 't tijd, kwart voor tien.
Op de gracht van 't Stadhuis stond Jan met z'n vrinden.
‘Net op mijn tijd,’ zei ze vroolijk.
‘Mooi weer,’ zei Koos na een poos, omdat niemand wat zei.
Jan was deftig in 't zwart, met een scheef zittend boordje en een veeg naast zijn neus.
‘Wat zie jij me vuil,’ zij Suus en haar zakdoek met speeksel benattend wreef ze hem schoon. Dan handig duwde ze weg een tip van den werkkiel, dien hij aan had gehouden onder de jas - om tijd te besparen. Zijn handen waren nog zwart van het werk.
‘'t Is toch maar làm,’ zei Jan: ‘dat je niet eens fatsoenlijk kan trouwe!’
‘Of je nou zóo trouwt of zùs,’ meende Bart: ‘trouwe is trouwe en 't is beter te weinig dan te veel - wat jij?’
Nou dàt was wel waar, maar lóllig was 't niet. In den winter wist je geen raad met je tijd en 's zomers kwam de eene karwei na de andre.
Nou, Piet die zou wel met Jan wille ruile. 't Was altijd beter je eigen baas te zijn, al was je maar baasje, dan je late koejeneere door 'n patroon, die zelf niks dee en de cente van z'n volk opvrat.
‘Nou maar,’ redeneerde Jan weer; ‘jij heb nou geen zorge nietwaar? En ik nou bijvoorbeeld?... As mijn karrewei niet klaar is voor Zaterdag krijg 'k boete in plaats cente.’
‘Maar jij verdient ook zooveel meer.’
‘O zoo,’ zei weer Koos.
Auteursrecht onbekend