Bolke de Beer

[p. 31]

IV. Bolke in angst

De zon stond alweer hoog aan de hemel. Nieuwsgierig keek ze door de bladeren naar Bolke's bedje. De zon prikte Bolke juist in z'n rechteroog.

‘Foei, foei,’ zei Bolke en hij geeuwde.

‘Nog niets?’ vroeg Bolke.

Hij gaf er zelf antwoord op: ‘Nee Bolke, nog niets.’

Maar daar hoorde hij in de verte, heel ver nog, mensen aankomen. Bolke hoorde een hond blaffen.

Daar waren ze. Gespannen keek Bolke naar beneden, naar de hertenwei, die nu geheel verlaten was. Je zou werkelijk niet gedacht hebben, dat het er vannacht zo druk was geweest.

Bolke spitste z'n oren en luisterde. Zachtjes zong hij een liedje:

‘En Bolke zat in de bomen,
Laat nu de hondjes maar komen,
Ze vinden Bolke lekker niet,
Omdat niemand Bolke ziet.’

[p. 32]

Het geluid kwam nu dichter bij. En toen hoorde Bolke een zacht geschuifel op de grond onder z'n boom. Wat zou dat zijn?

Bolke gluurde naar beneden en to n zag hij, dat het Vlens was.

‘Bolke!’

‘Ja, Vlens?’

‘Heb je 't gehoord?’

‘Ja, Vlens.’

‘Ik smeer 'm. Honden zijn mij te gevaarlijk. Tot straks.’

Vlens sloop weg in het struikgewas.

En een ogenblik later zag Bolke aan de rand van de hertenwei een paar mannen van het circus verschijnen met een paar honden en een politie-agent.

De honden liepen het veld op, met hun neuzen over de grond. Ze volgden het spoor tot de plek, waar Bolke in de onderaardse gang was gekropen. Maar toen kwamen ze niet verder. Ze draaiden als tollen in het rond. Ze konden maar niet begrijpen, waarom het spoor hier plotseling ophield.

Bolke grinnikte, heel zachtjes, zodat niemand het horen kon. De list ging op, dat begreep hij.

De honden draaiden als tollen in het rond op de plek, waar Bolke de grond in was gekropen. Daar kwamen de mannen van het circus aan.

[p. 33]

Bolke herkende ze direct. Daar had je Meelis van de leeuwen en Stokebrand van de olifanten en Mulder van de beren. De politie-agent liep hijgend achteraan. Hij had het warm, want het was weer een warme dag.

‘Kitschon, kitschon,’ riep de lange Meelis.

De honden hoorden het wel en ze hadden genoeg het land, dat ze niet verder kwamen. Ze begrepen niet, waar Bolke gebleven was.

De mannen van het circus beraadslaagden met elkaar. Eindelijk gingen ze zitten op de plek, waar Bolke verdwenen was. De politie-agent kwam bij hen zitten en legde zijn uniformpet naast zich neer.

Bolke kreeg het nu toch wel een beetje benauwd, want het was jammer, dat ze niet direct weggingen. Hij had gehoopt, dat ze meteen verder zouden gaan, maar daar kwam niets van.

Uit alle hoekjes en gaatjes, werden de vier mannen en de honden beloerd door hazen en konijnen en egels. Zelfs een mol stak even zijn hoofd uit de grond, lachte en verdween weer.

Toen herinnerde Bolke zich de zak met bosbessen, die hij van Vlens gekregen had. Hij had honger. Een besje zou wel smaken.

Bolke tastte in de zak en begon te tellen. Als hij negen bosbessen geteld had, stak hij ze in z'n

[p. 34]

mond en de tiende gooide hij naar beneden in de pet van den politie-agent. Nu moet je niet denken, dat Bolke zich nooit vergiste: hij telde maar zowat, want hij was nooit goed geweest in rekenen.

‘Een, vier, achttien, drie, zeven, tien,’ zei Bolke. De tiende gooide hij naar beneden en dan begon hij weer.

‘Een, acht, drie, achttien, zeven, tien.’

Bolke zag wel, dat de mannen van het circus erg moe waren. Hij begreep ook, dat ze nog lang niet aan weggaan dachten.

Z'n rechtervoet sliep.

Hij kreeg er zo'n kramp in, dat hij even moest gaan verzitten, maar o pippeltje.... toen hij dát deed, viel er een tak naar beneden.

‘Beng’, zei de tak op de grond en de mannen keken op. Toen keken ze naar boven of er soms iemand in die boom zat. Bolke hield z'n handen voor z'n ogen, opdat ze hem niet zouden zien. Hij dacht, dat niemand hem dan zien kon. Gelukkig schenen de mannen te denken, dat het een vogel was, want ze bleven zitten.

Bolke werd toch zo moe, want hij durfde zich niet verroeren uit angst, dat er weer een tak zou vallen. Z'n beide voeten sliepen en hij had erge pijn in z'n rug.

[p. 35]

Vanuit zijn boom zag Bolke den politie-agent zijn uniformpet opzetten.

[p. 37]

Maar eindelijk dan toch pakte de politie-agent z'n uniformpet en zette ze op z'n hoofd.

Bolke begon te gieren van het lachen, toen hij zag, dat er een stuk of tien bosbessen verdwenen tussen de hoge boord van den agent en zijn hals.

‘Bah,’ riep de agent uit, ‘allemaal beesten in m'n hals. Ze zaten in m'n pet.’ Hij stond op, rukte z'n uniformjas open en trok haar uit.

‘Oho,’ lachte de lange Meelis, ‘je hebt allemaal blauwe strepen op je hals.’

‘Niet lachen, Bolke,’ zei Bolke, tegen zichzelf, ‘anders horen ze je.’

‘Nee, Bolke,’ antwoordde Bolke, ‘ik zal niet lachen.’

Maar toch schokten z'n schouders van de ingehouden lach.

De mannen stonden op, de honden probeerden nog eens of ze het spoor konden terug vinden, maar toen dat niet gelukte, verdwenen ze met hun staart tussen hun benen.

Toen ze weg waren, zuchtte Bolke diep. Hij was gered. Nu zouden ze hem wel nooit meer vinden en als hij maar voorzichtig was, kon hij z'n hele verdere leven in het bos blijven.

Bolke was zo gelukkig en tevreden, dat hij direct weer een liedje verzon: dat deed hij altijd als hij tevreden was. Hij had ze bijna allemaal in een

[p. 38]

boekje geschreven en daar stond op: Bolke's Liederen!

En nu verzon hij er weer een:

‘Bolke is een blijde beer,
Nu heeft hij zijn vrijheid weer
Bolke is een Bommeldrom
Van rombombom van rombombom.’

En bij dat rombombom trommelde hij met z'n pootjes op de stam van de beuk.

‘Hela vent,’ riep een specht van beneden, ‘wat zit jij daar te trommelen? Dit is mijn beuk.’

‘'t Is mijn beuk,’ zei Bolke, ‘ga maar gauw weg.’

De specht, die nog niet gezien had, wie daar zat, schrok erg, toen hij het berenhoofd tussen de takken zag verschijnen.

‘Pardon meneer,’ zei de specht.

‘Schelden kan ik ook,’ zei Bolke, ‘dat is geen kunst.’

‘Ik zei: pardon meneer.’

‘Ja, dat zal wel een lelijk woord zijn,’ bromde Bolke. ‘Pas jij maar op met je gekke gezicht.’

De specht haalde z'n schouders op en ging naar een andere beuk en vandaar klonk spoedig weer zijn vrolijk gehamer.

[p. 39]

Bolke at z'n laatste bosbessen op en liet zich langzaam uit de boom zakken. Toen hij beneden was, ging hij recht overeind staan en maakte eerst een kwartiertje gymnastiek. Armen voor, armen zijwaarts, kniebuiging, armen naar beneden.... En toen begon hij van blijdschap te dansen. Hij hupte van z'n linkerbeen op z'n rechterbeen en op de maat zong hij een liedje. Het kon ook zijn, dat hij zong en op de maat danste. Dat wist hij zelf niet.

Bolke was een blijde Bommeldrom.