Gedichten

⁺XIV. Een notabel.

Den Joeden wondert alre meest,

Dat Vader, Zoen ende Heilich Gheest
Een God is ende onverscheiden;
Oeck verwonderdet den heiden,
- Het verwondert oeck die sinnen mijn -
Dat drie één moeten sijn,
Ende één in drien; dit weet ic wel,
Dat ict ymmer gheloven sel.
Oeck ghelove ict sonder scil,
Want God mach doen dat hi wil.
Die gronden wil die Godheit,
Die weet int lest niet wat hi seit.
Wat onbegripelic is te weten,
Wat sal daer nauwe nae ghemeten?
Helle ende hemelrijck
Sijn my cond even ghelijck;
Ic weet een deel wat hier gheschiet,
Hoe tghinder is en weet ic niet;
Hoe dat aldair ghescapen sy,
Dat comt mi al mit waen bi.
Ic moet miden ende laen⁺
Menich dinc doer arghen waen,
Dat minen lichaem, minen vleysch
Smakelijck waer na sinen eysch.
Dat ic der hellen enten doet
Moet ontsien, dat donct mi noet;
Ende icker nye gheen en sach.
Sterven ende der hellen clach
Doet mi seer in anxten staen,
Ende ic en weet niet hoe si sijn ghedaen.
God, ziel, enghel ende wint,
Hoe heymelic si den luden sint,
Nyemant en seit mi sonder waen,
Hoe dese vier sijn ghedaen.
Byden spreken kentmen doren
Ende den ezel biden oren;
Mar wat die Godheit is te gronde,
Des en mach nyemant dragen conde
Mit enighen vleysscheliken oghen;
Mar wy sellen nauwe poghen
Dat best te doen ende tarchste laten,
Soe moghen wij hopen tonsen baten.

+ H. fol. 18 c. B. fol. 29 a.

+ H. fol. 18 c. d. B. fol. 29 a. b.