Milenus clachte

[p. 98]

[Aurelius beclaeghde dese vijf saken]

Aurelius beclaeghde dese vijf saken

Seere, als hy op sijn sterf-bedde lach,

Sijnen Secretarius, met droeuer spraken:

Dies elck zijn rekeninghe effen maken mach.

Want die hier wel leeft, wel te steruen plach.

Ick beclaghe (sprack hy) dat ick t'ghedinghe
Van d'edele weduwe Drusia eerbaer,
Dwelck zy teghen den Raet heeft sonderlinghe,
Voor mijn doot niet en heb gheeyndt: want haer
(Om dat zy arm es) geen recht geschien en sal hier naer.

Ten tweeden eest wel teghen mijnen wille,
Dat ick binnen Roome niet en mach steruen:
Want waer daer iemant die teghen my gheschille
Hadde, ick mocht doen condighen op mijn eruen,
Dat hy by my quame om pardoen te verweruen.

Ten derden rout my, doen ick veerthien tyrannen
Om hun groote wreetheyt dede executeren,
Dat ick die zeeroouers, die ick dede bannen,
Met eene niet en dede decolleren.
Want naer die misdaet, moetmen elck corrigeren.

[p. 99]

 

Ten vierden soo es seer bedroeft mijnen gheest,

 

Om dat Verissimus mijn lieue kint

 

Voor my ghestoruen es: hy deirt my meest

 

Om dat hy deughdelijck was, en wel ghesint.

 

Hy verliest veel, die verlieft zijnen besten vrint.

 

 

 

Ten vijfsten beclaegh' ick dat den Prince

 

Commodus blijft eenich erffghename

 

Van mijn Reyserijcke, en schoon Prouince.

 

Want ons beste goet es eenen naem eersame,

 

En een erffghenaem die wel bewaert ons fame.