Van geluk gesproken

[p. 53]

8 Momenteel zit ik in het zwembad

‘Truus,’ zei meneer de Bruin, ‘als je naar je moeder moet, zeg dan even dat ze 't binnen een maand heeft.’

‘Doe dat nou niet,’ waarschuwde mevrouw. ‘Zeg nou niks voordat je het in je hand hebt.’

‘Van Sjef kan je goed opaan,’ meende meneer vol vertroutrouwen. ‘Hij komt vanavond even langs om het werk te bespreken met mij.’

‘Dan ga ik even bij moeder langs,’ zei Truus.

‘Nee,’ zei meneer de Bruin, ‘jij blijft hier, ik heb expres bessen voor je meegebracht.’

‘Dat is wat anders,’ vond mevrouw.

‘Zo is dat,’ zei De Bruin tevreden.

‘Hoe komt dat nou,’ wilde mevrouw weten.

‘Wat?’

‘Hoe komt dat nou dat die man hier komt.’

‘Omdat hij jou màg, dat zei ie nog speciaal tegen mij. Hij wou eens weten hoe 't met je was.’

‘Wat heeft die man dan een geheugen,’ zei mevrouw de Bruin bewonderend en gevleid en ze probeerde zich Sjef voor de geest te halen, maar het wilde niet lukken.

Terwijl ze de was in de machine deed moest ze eraan denken en toen ze hem er weer uithaalde, liep ze er nog over te piekeren.

‘Is het misschien nogal een beetje flinke man,’ vroeg Truus, nadat ze de was op het balkon had gehangen.

‘Ja,’ zei De Bruin peinzend, ‘dat kan je wel zeggen.’

‘Was ie niet een vinger kwijt?’

‘Nee,’ zei De Bruin beslist en begon erover te denken wie Truus nou op het oog kon hebben.

De was, inmiddels bevroren, kraakte aan de lijn.

[p. 54]

‘Die mag je wel voor het donker binnenhalen,’ zei De Bruin deskundig.

‘Hoe dàt zo,’ vroeg Truus achterdochtig, ‘die hang ik vanavond even om de kachel, dan kan ie morgen gestreken.’

‘Toch niet als Sjef er is?’ vroeg hij bezorgd.

‘Kapsones?’ informeerde Truus beledigd.

‘Sjef? Nee Sjef heeft geen kapsones.’

‘Nou en jij toch ook niet,’ en hiermee was de discussie gesloten.

Klokslag negen uur werd er die avond gebeld.

‘Daar zal je Sjef hebben,’ zei meneer de Bruin.

‘Jij moet niet zo zenuwachtig doen,’ ried zijn vrouw hem aan, ‘dan krijg je 't werk niet, dat ruiken ze, het zijn nèt katten.’

Op de trap duwde Sjef een zware after shave-lucht voor zich uit. De Bruin dacht er nog even aan om z'n sigaret in de kamer terug te leggen, bang als hij was voor ontploffing of steekvlammen. En daar kwam Sjef zelf, bijtend op een grote sigaar. De Bruin herkende hem eerst niet goed. Zijn roodgeboende kop glom als een bierglas en stak eigenaardig af tegen de kraag van z'n witte overhemd en het gebloemde shawltje waar Sjef gek bovenuit stond te kijken terwijl zijn buik gevaarlijk spande onder zijn korenblauwe trui.

Als dat maar niet met een scherp voorwerp in aanraking komt, dacht De Bruin zorgelijk. Gek dat hij daar voor zichzelf nooit bang voor was.

‘Daar is Sjef,’ zei De Bruin.

‘Goeieavond,’ zei Sjef, beet op zijn sigaar en keek naar de grond

‘Ga even zitten,’ zei De Bruin en wees verward op de twee stoelen en de bank.

‘Even dan,’ zei Sjef en legde z'n hoed op de tafel, terwijl hij zijn sigaar met de vinger van de as ontdeed en direct

[p. 55]

weer in z'n mond stak.

‘Knappe woning,’ zei Sjef en keek naar de kont van Truus, terwijl deze naar de keuken liep en vroeg: ‘Moeten jullie koffie?’

‘Ik moet geen koffie meer,’ zei Jan en Sjef knikte met hem mee.

‘Pils staat op 't balkon,’ zei Truus en liep naar het buffet waar ze de bessen wist. Zo goed en zo kwaad als het ging had haar zuster Truus' haar nog even geföhnd. En ze had haar leuke geplisseerde klaverjasrok aangetrokken voor de gelegenheid.

Meneer de Bruin ging naar 't balkon, ontkurkte de pilsjes handig in de sponning van de deur en zette er één op de kloostertafel. Uit de andere nam hij een ferme slok, hikte even en samen keken ze hoe Truus haar consumptie klaarmaakte. Dat was gauw gebeurd en Truus ging met haar glaasje op de bank naast meneer de Bruin zitten terwijl ze er goed op lette dat de plissé gespaard bleef. De bank was iets te diep voor Truus zodat ze kiezen moest: òf tegen de rugleuning zitten en dan niet met haar voeten op de grond of op de punt van de bank zitten en dan wèl met haar voeten op de grond komen. Daarvoor had ze twee kussens geborduurd, in iedere hoek één, elk met een poes erop. Die katten konden zo leuk naar elkaar kijken als er niemand op de bank zat.

Meneer de Bruin had de zijne verachtelijk opzij geschoven dus dat kwam meteen goed uit want nou kon Truus een beetje leuk gespreid op de bank zitten doordat ze twee kussens had. Truus had het best naar haar zin en Sjef kwam haar ergens bekend voor.

‘Wat een weer hè,’ zei Truus.

‘Ja, zeg dat wel,’ zei Sjef tegen zijn pilsje. ‘Als ik geen binnenwerk had, was ik uitgevroren.’

‘Gelijk heb je,’ zei Truus hartelijk en Sjef maakte z'n si-

[p. 56]

gaar zo hard uit dat het leek alsof er een vogelpootje brak.

‘Momenteel zit ik in 't zwembad,’ zei Sjef.

‘Oh ja,’ zei Truus die het meteen begreep, ‘Heiligeweg?’

‘En bij de marine,’ somde Sjef op, ‘Daar moet die tussendeur er weer uit,’ wendde hij zich tot De Bruin, ‘die heb jij er nog ingezet toentertijd.’

‘Oh ja,’ zei meneer de Bruin, ‘nieuwe commandant zeker. Vertel mij wat,’ vervolgde hij, ‘zal ik jou 'ns wat vertellen, toen ik 'm eruit haalde toen, winter zesenzeventig was het òf zevenenzeventig.’

‘De marine,’ mengde Truus zich nu ook in het gesprek, ‘'s kijken dat was zevenenzeventig want toen bracht jij de kleine meid nog wel eens naar school.’

‘Zevenenzeventig,’ zei Jan nu definitief, ‘toen ik die deur er inzette, toen had er al eens een deur ingezeten. Gasbetonnen muurtje zat er, ik kon 't zo wegduwen.’

‘Dat komt,’ zei Sjef ernstig, ‘omdat die gozer dáárvoor geen deur wou, zodoende.’

‘Dus nou gaat dat deurtje er weer in,’ constateerde meneer de Bruin tevreden. ‘Had je 't nog liggen?’

‘Wàt, oh dat deurtje,’ zei Sjef, die even afgeleid was omdat Truus' plissé zo opschoof toen ze haar bessen op de kloostertafel terug wilde zetten. ‘Dat deurtje had ik nog bij mij achter liggen.’

‘Goed bekeken,’ zei De Bruin dweperig. ‘Had die kleine rooie het kunnen laten liggen?’

‘Wat heet,’ zei Sjef, ‘ik zeg tegen 'm dit is 't deurtje van de commandant en als jij daar je tengels niet van afhoudt dan zal jij 's wat zien. Nee die rooie is bang voor mij,’ zei Sjef tevreden.

‘Nee, de marine is altijd mooi,’ droomde meneer de Bruin.

‘Mooi werk,’ beaamde Sjef. ‘Wel langzaam van betalen maar als ze zeggen 't komt, dan komt 't. Je moet ze alleen niet vragen wanneer.’

[p. 57]

Sjef keek eens op z'n digitaal.

‘Ik moet nog even naar Willemse,’ kondigde meneer de Bruin aan die de hint begreep, en gaf Sjef een vette knipoog.

‘Haast je niet,’ zei Sjef en gaf de knipoog door aan Truus die niet goed reageerde.

‘Wat moet jij met Willemse zo in ene?’ vroeg ze.

‘Combinatietangetje halen,’ zei meneer de Bruin, ‘jij moet het gasfornuis toch weg hebben?’

‘Nu toch niet,’ zei Truus.

‘Ik ga dus even,’ zei de Bruin en liet zijn vrouw verwonderd kijkend achter.

‘Als je me nou belazerd,’ zei Truus tegen Sjef, ‘daar heb ik 'm nou drie weken om gevraagd.’

‘Eens moet 't ervan komen,’ zei Sjef, ‘heb je nog pils, of geef maar een bessen.’

Enigszins tegen haar zin schonk Truus hem er eentje in. Toen ze het op de kloostertafel neerzette, pakte Sjef haar pols vast en zei: ‘Kom 'ns even bij me zitten moppie. Ik heb jou toch altijd zo'n lekker stuk gevonden.’

‘Kom, hoor 's,’ zei Truus, ‘er liggen hier kinderen te slapen.’

‘Ik kan het ook zachtjes hoor,’ zei Sjef, terwijl hij met zijn ene hand Truus' kont deskundig naar z'n schoot leidde en met de andere haar bloes begon open te maken.

‘Ik wist niet dat jij zo'n vuilak was,’ zei Truus vriendelijk, terwijl ze deed alsof ze zijn hand probeerde te vangen, maar die was al gauw een eind op weg en Truus ook.

Geil als boter, dacht Sjef.

Godzalmebeware ik word aangerand, dacht Truus en ze spreidde haar benen, waartussen Sjef zijn weg vond.

Net op het moment dat Sjef voorstelde wat gerieflijker te gaan zitten, ging het traplicht aan.

‘Godkelere,’ zei mevrouw de Bruin, daar zullen we het hebben en ze maakte zich los uit de plotseling verslapte

[p. 58]

greep van Sjef, sjorde haar rok recht waarvan de rits opeens op haar buik zat, en ging stijf op de bank zitten. Met gespitste oren zaten ze tegenover elkaar en hoorden ze het geluid op de overloop beneden afbuigen.

Truus slaakte een zucht, maar de ban was gebroken en ze zwegen verlegen.

‘Wat moest dat nou zo ineens,’ herstelde Truus zich achterbaks.

Sjef haalde z'n schouders op, keek op z'n horloge en zei: ‘Ik stap maar eens op.’

Truus gaf geen antwoord. Sjef nam z'n hoed in de hand, wilde hem op z'n kop zetten, weifelde even en vloog toen de deur uit alsof er brand was uitgebroken op drie hoog in de Blasiusstraat.

Truus zat hem op de bank na te kijken en voelde zich opeens kwaad worden, zó kwaad dat ze zichzelf hoorde zeggen: ‘Dit overleef jij niet, De Bruin,’ en ze stelde zich voor hoe De Bruin bloedend de trap afdonderde terwijl de combinatietang rechtop in z'n kop stond.