Rozemarijntje en Rooie Pier

II. Rooie Pier, de parlevinker

‘Hallo!.... Hallo, krullebol!’

Rozemarijntje drònk. 't Was ook zo lekker.

‘Halló-ó-oh!’

‘Deerntje, Rooie Pier roept je,’ zei een oud vrouwtje, dat voorbij het pompje kwam. Ze tikte Rozemarijntje op haar roezige krullen.

Rozemarijntje schrok, keek op,.... het heerlijke water droop nog langs haar kin.

‘Dáár!.... daar váárt-ie.’

Toen zàg Rozemarijntje Rooie Pier. Toen vlóóg Rozemarijntje naar de uiterste kant van de wal, stak bêi haar blije armen hoog in de lucht, alsof ze zómaar naar Rooie Pier zou kunnen toevliegen, en riep, jubelde - 't schàlde over 't water -: ‘Hallo!.... Hallo!!’

Midden in het brede water van de haven dreef een schuitje, een wonderlijk kleurig schuitje: groen en rood en zwart en bruin en geel en oranje: bloemkool en tomaten en waterlaarzen en turf en klompen en sinaasappels. Een drijvend winkeltje vol kleur en vrolijkheid in de vrolijke middagzon. En de man, die midden in dat alles op zijn roeibankje zat, de baas van de zaak, was al even kleurig en even vrolijk als zijn winkel. Hij droeg een rode schippersmuts en een blauwe schipperstrui, met een groot, rood anker op de borst. De muts was door storm en regen, zon en wind wel erg verkleurd en leek meer op een rode kool dan op een rodegeranium-als-vroeger, maar - vrolijk stond het tòch. Eigen-

[p. 12]

lijk kwam dat van het oude, vriendelijke gezicht, dat onder de muts uitkeek.

Zò'n vrolijk gezicht met zùlk een paar tintelend-guitige ogen was er in 't hele stadje niet meer te vinden. En dàn dat wilde, ruige, rode haar, dat onder de muts uitkruifde als een gouden zonnebrand van onder de wolken.... Wie de oude baas aankeek, móést wel alle zuurheid, alle triestheid, alle nijdigheid éven vergeten.

Dat was ‘Rooie Pier’, de parlevinker, in 't hele stadje bekend. Dat was de nijvere koopman, die, dag in dag uit, met zijn volgeladen winkel-boot vanuit de haven naar de rivier roeide, in weer en wind, in storm en zonneschijn, om daar aan de voorbijvarende schepen zijn groenten en brood, laarzen en touwwerk, turf en vruchten aan de man te brengen; - zijn goede waar, maar ook zijn goede vrolijkheid.

Hij verkocht veel, juist door die vrolijkheid; en dit was voor die vrolijkheid juist weer zo best.

Pieter Kraak heette hij.... ‘Rooie Pieter’ noemden hem zijn kleine en grote makkers al, toen hij hier, in 't zelfde stadje, nog als een kwâjongen aan de haven speelde. En 't had hem nooit verdriet gedaan. ‘Een mooie rooie is niet lelijk,’ zei zijn moeder altijd, - die ook rood was. Welja, waarom zou hij zich kwáád maken?.... ‘Jullie hebben allemaal een enkele naam; ik heb een dubbele, net als heel deftige mensen,’ had hij gelachen, en met zijn tien vingers door zijn brandend rode haren gewoeld, dat 't leek, of de vlammen er uit sloegen.... ‘Oranje boven! Wie kan 't me nadoen?’

Dat ‘Rooie Pieter’ was al gauw afgesleten tot ‘Rooie Pier’. Dat was gemakkelijker. En hij vond het best.... Rooie Pier noemden ze hem in de jaren, die hij als matroos op zee zwalkte; Rooie Pier noemden ze hem allemaal. Rooie Pier.... noemde hij zichzèlf ook. Dat was zo geweest, toen hij jong was, en - al was zijn ruige, rooie haar lelijk verschoten in de vele jaren van zijn harde leven, - het was toch zo gebleven, ook nu hij oud werd.... ‘Rooie Pier!’

[p. 13]

En nu had Rooie Pier geroepen, en Rozemarijntje had hem gehoord.

Ze stráálde!.... Ze danste van pret. ‘Hallo!’ riep ze nog eens, ‘hallo!’

Rooie Pier zwaaide terug. En wie zou kunnen zeggen, wie 't vrolijkst keek, de oude schipper of het meisje?

‘Ja, ik kom al!’ riep hij naar de wal. En hij wees heel geheimzinnig naar iets, dat onder zijn roeibank moest liggen; maar dat van de kant af niet te zien was. En hij wees nòg eens, en schudde heel meewarig zijn hoofd.

Rozemarijntje zag dat, en ze brandde van nieuwsgierigheid. ‘Wat is dat?’ riep ze, en omdat het schuitje nog zo ver van de wal was, en Rooie Pier al een beetje doof werd, ging ze op haar hurken zitten, maakte van haar beide handen een trompet en schalde nòg eens over het water: ‘Rooie Pier, wàt.... ìs.... dàt?....’

Hij hoorde 't.

‘Wat dat is?.... Dat is een kwâjongen, een kwajen aap....’ Hij had de riemen gegrepen; het schuitje zwenkte, kwam naar de kant.

‘Een kwaje aap?.... Een aap?’ dacht Rozemarijntje en ze trantelde, om dat geheimzinnige te zien.... ‘Rooie Pier zal toch geen aap, geen èchte aap in de schuit hebben? Och, welneen; fopperij! En een jongen, - dàt kan ook niet: die kan toch niet onder de bank liggen.’ Daar stonden allemaal dozen met zeeppoeder; dat wist Rozemarijntje wel.... ‘Och, welneen! Maar als je me fopt, Rooie Pier, - wàcht maar, hoor!’

Het schuitje gleed nader. Rooie Pier was een knap schipper; - een kleine zwaai nog, een rustige greep naar een ijzeren ring in de kademuur, en 't schuitje lag voor de wal.