voor één enkel mensch niet op de vlucht zal gaan.’
Rachmed schudde het hoofd.
‘Het is roekeloos,’ zei hij, ‘gij weet niet, wat gij waagt.’
‘De kans om wat te schieten heb ik niet, als ik hier blijf zitten.’
‘Ik ga met u mede,’ riep Rachmed.
‘Neen, zorg gij voor het vuur. Mijn vriend waakt bij zijne dochter.’
Hij drukte den trouwen Rachmed hartelijk de hand en ging toen met zijn geweer naar buiten in den donkeren nacht. Eenige oogenblikken later zag hij het schijnsel van het vuur, waarmede Rachmed hem den weg trachtte te verlichten.
Het was een bange nacht. De arme vader zag met stijgenden angst de koorts toenemen. Aurett kende hem niet meer. Zij lag langten tijd in een soort verdooving en dan verhief de koorts zich weer en ijlde zij. Hare krachten namen zichtbaar af. Hoe zorgvuldig haar vader haar ook wikkelde in de warme omhulsels, hij voelde haar kouder en kouder worden en vreesde ieder oogenblik dat zij zou sterven.
Lavarède kwam tegen den morgen terug. Geen levend wezen had hij onder schot gehad. Op twee kilometers afstand had hij eene rivier gevonden met lage populieren langs hare oevers. De rivier was bevroren, hare bedding laag. Aan de overzijde had zich een troep wilde jaks vertoond, maar die hadden zeker de lucht gekregen van den jager, want zij waren verschrokken weggevlucht, vóor hij had kunnen aanleggen.
‘Had ik er toch maar een kunnen schieten!’ klaagde hij tegen Rachmed, ‘dan zouden we uit allen nood gered geweest zijn!’
Rachmed zag hem vragend aan.
‘Ja,’ ging Armand voort, ‘eene rivier voert noodzakelijk naar de vlakte. Als wij wat te eten hadden gehad, dan zouden we van die populieren een vlot hebben kunnen maken of een slede en uit deze vreeselijke rotswoestijn hadden we ons dan kunnen laten glijden naar zachter streken.’
De gids luisterde met schitterende oogen.
‘Het is een gevaarlijk middel,’ zei hij, ‘maar waarom zouden wij het niet beproeven?’
‘Haàr van den dood redden tot elken prijs!’ sprak Lavarède met tranen in zijne stem.
In diepe gedachten ging hij naar de tent van Aurett om aan zijn vriend het mislukken van zijne poging om te jagen mee tee deelen.
Deze haalde zijne schouders op. Voor spijs en drank was hij onverschillig, hij had voor niets oogen dan voor zijn arm kind. Eene doodelijke bleekheid lag op haar gezichtje, hare gesloten oogleden hadden eene blauwvale tint en met moeite haalde zij nog adem.
Niemand sprak een woord; zij verwachtten allen het einde.
Luid en krachtig klonk daarbuiten een vreemd geloei.
‘Is dat een buffel?’ riep Lavarède en haastte zich met Rachmed naar buiten.
De gids wees zwijgend naar het Westen.
‘Wij zijn onder den wind, misschien kunnen wij hem verrassen.’
Met groote voorzichtigheid klommen zij tegen de helling op en gingen toen zoo liggen, dat alleen hun hoofd boven de rots uitkwam. Zij beefden van blijde verrassing, toen zij vijftig meter van zich af vijf jaks gewaar werden. Een weinig van de anderen verwijderd stond een jonge buffel, kenbaar aan zijn dikke manen, op wacht.
‘Mik goed,’ waarschuwde Rachmed, ‘ons aller leven hangt van dat eene schot af.’
Lavarède wist het wel. Zijne hand beefde van ontroering. Tweemaal moest hij opnieuw aanleggen. Maar met eene krachtige poging slaagde hij er in zijne zenuwachtigheid meester te worden. Nauwkeurig berekende hij zijn schot. Het viel en weerkaatste als een donderslag tusschen de bergen.
Brullend vlogen de jaks op en renden over de vlakte. Maar die op schildwacht had gestaan, kon hen niet volgen.
‘Zijn poot is gebroken!’ juichte Rachmed, ‘wij hebben hem, waar hebt ge uw mes?’
Als roofdieren zoo wild renden ze naar hun slachtoffer. De buffel dreigde hen met zijne horens, vluchten kon hij niet. Zijne oogen gloeiden als vuur.
‘Voorzichtig,’ beval Rachmed, ‘van ter zijde moeten wij hem aanvallen, gij rechts, ik links.’
Zijn bevel werd dadelijk uitgevoerd. Onder een smartelijk brullen viel de buffel neer.
Rachmed dronk zijn bloed. ‘Vergeef mij, ik had zoo'n geweldigen honger,’ zeide hij, toen Lavarède er hem aan herinnerde, dat iedere minuut vertraging doodelijk kon zijn voor de arme zieke.
Nog nooit had Rachmed zoo gauw als nu een geschoten wild gestroopt. Lavarède nam de nog wame vacht en vloog er mee naar Auretts tent.
‘Help mij,’ riep hij tot Sir Murlyton, ‘neem haar die kleeren af en wikkel haar hierin, het kan haar behoud zijn.’
Behoedzaam en teeder werd zij in het warme vel gehuld en zachtjes weer neergelegd.
‘Nu een weinig voedsel en dan komt zij het nog wel te boven. Toen ik den buffel zag, dacht ik aan het middel, dat ik tegen bevriezen als heilzaam heb leeren kennen, toen ik studeerde.’
En het werkte ook nu heilzaam. Voorzichtig werd aan de zieke bij kleine hoeveelheden vleeschnat toegediend en allengs bekwam zij van hare verdooving en was weldra zonder koorts.
Zij glimlachte en babbelde en maakte reeds plannen voor de toekomst. Dat vlot, waarvan Lavarède gesproken had, moesten ze bepaald bouwen, het zou heel goed gaan over de hard bevroren rivier. Dan zou Armand zijne weddenschap winnen en dan....
Bijna had zij gezegd, wat haar als het heerlijk einddoel van deze gevaarlijke reis om de wereld voor den geest stond.
Armand stak haar zijne hand toe, zij legde de hare er in, sloot de oogen en sliep zacht te midden van de grootsche stilte der natuur in dit verlaten gebied.
Den volgenden morgen reeds konden de reizigers hunne tenten verplaatsen naar de plek, waar Armand de populieren had ontdekt. Die om te houwen was een zeer lastig en vermoeiend
Auteursrecht onbekend
