Roseliins oochies, ontleedt

LII.

KAn't zijn, mijn Licht, daer ick u licht heb moetten derven,

Dat ick noch 't licht bekenn?
Kan't zijn, dat ick, daer ick soo lange heb gaen sterven,
Noch niet gestorven ben?

He eft het ramp-salig Lot mijn Ziell niet vvillen stouvven

In d'eyndeloosen Nacht?
Is d'ouden Veer-man van Cocytus noch onthouvven
Syn toegeleyde vvracht?

Heeft dulle sorg dus lang mijn binnenst' ingevvanden

Moort-gieriglijck verteert;
En voel ick noch den gloed mijns droeven levens branden,
In mijnen herten-heert?

Nu sie ick eerst, vvaerom de sorregen, in't minnen,

VVel vvonden, en niet dóón:
Om dat vvy door de dood het eynd niet souden vvinnen,
Van stage ramp, en hoon.

[p. 142]

 

Prometheus staet hierom aen't klippig spitz gebonden;

 

Alvvaer hem long, en Nierr,

 

Oneyndelijck, vverd van den Arends-beck verslonden;

 

Als ick van't minne-vier.

 

En daer hy lichtlijck kon, door een geluckig sterven,

 

Bevrijdt zijn van dien rouvv;

 

Moet hy, geduyriglijck, 't gevvenschte sterven derven:

 

Op dat hy sterven souvv.

 

Vry, ROSELIIN, laet my vveerom de soette treken

 

Sien van uvv Oogen-gloed:

 

Om d'uvve zijn de mijn' verandert in tvvee beken,

 

Van stagen tranen-vloed.