Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Slacht-liedt vanden Sondaer, die onverwacht wordt verrast vande doodt.

Stemme: La Normande.
Ofte: O nacht! ô blyden nacht.
Ofte: Ick drincke nieuwen most.
Ofte: Ick aerde, ende stof, &c.

O Doot! die my verrast, als't my ten minsten past:
't Is noch te vroegh, ey vertoeft noch al langh;
Ach! u ghepeys, dat maeck mijn herte bangh,
'k Ben in mijns levens jeught,
In't middel van al 's werelts soete vreught,
Neen, neen, t'en is gheen tijdt van scheyden:
Wegh die my bedroeft, noch menigh jaer vertoeft.

Hoe meer ick ben verschromt, hoe naeder ghy my komt:

[p. 39]

 

Waer ick my bergh', loop, vlucht, oft henen gae,

 

O felle doodt! ghy volght my dapper nae.

 

Kan ick u niet weerstaen? soo is't eylacen nu met my ghedaen;

 

Soo moet ick eeuwelijck bederven,

 

Flauw is mijn berauw, te sterck is 's duyvels klauw.

 

Wee die de deught uyt-stelt, tot datmen light ghevelt,

 

Ghelijck ick dwaes, hebbe ghedaen eylaes!

 

Mijn hooft wordt ydel door der sieckten raes,

 

Mijn vleesch ick noyt en dwanck,

 

Hoe soud' ick't doen, als ick hier ligghe kranck;

 

Mijn hooft staet nu niet om te biechten,

 

't Vermalendijdt uyt-stel, zal bringhen my in d'hel.

 

Mijn goeden Cameraedt, daer vooren hier af staet,

 

Heeft my uyt liefd', dit dickwils al voorseyt:

 

Maer 'k heb' het g'hauden al voor sotticheyt;

 

O onghelijcke doot!

 

Siet hier mijn ziel mismaeckt, van deughden bloot,

 

Sijn ziel is nu ten Hemel commen,

 

Aenschout Godts Aenschijn, ick moet naer d'helsche pijn.

 

Terwyl hy las, en badt, ick by de vuylen sat:

 

Als hy waeckt en castijde strangh sijn lijf,

 

Ick brack den slaep, tot mijns vleesch quat[s] bedrijf;

 

Als hy stranghe heeft ghevast,

 

Door gulsigheyt heb' ick my overbrast.

 

Elck zal loon naer wercken ontfanghen;

 

Den mensch is bekent, sulck leven, sulck een ent.

 

Nochtans 'k heb' inghegaen, een moeyelijck baen,

 

Met groote pers van binnen ongherust,

 

Heb' ick ghevolght den vle[e]sschelijcken lust:

 

Met veel smert, ende pijn,

 

Moet ick verdraghen oock het flerecijn.

[p. 40]

 

Door gramschap is mijn bloet geronnen,

 

d' Onkuyscheyt my plaeght,

 

't Vleesch daer af teecken draeght.

 

Godt keert sijn Aenschijn af, sijn Moeder al soo straf,

 

Mijn Goeden Enghel sien ick van verre staen:

 

'k Heb' sijn inspraeck veracht, sijn goedt vermaen,

 

Godts Vrienden al ghelijck,

 

Gheven my al te samen onghelijck;

 

Van yeghelijck nu dan verlaeten.

 

Ben ick voor altijdt, van Godt vermaledijdt.

 

De doodt is op den snick, mijn hert krijght nieuwen schrick,

 

't Rechtveerdigh Oordeel Godts, comt nemen vraeck,

 

Hier staet op my en gaeyt de helsche draeck:

 

Ick hadde veel gheschickt,

 

Mijn quaet voornemen is nu al gemickt;

 

Adieu, 'k moet eeuwelijck gaen dolen,

 

En 't sinnelijck playsier, betaelen in't helsche vier.