Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

Den goeden Enghel des Heeren, soeckt alle verdolde, ende afghevallen schaepkens te bringhen tot de koye der Rechtveerdighe.

Stemme: O bon Iesu! ô mesme bonté!

BErmhertigh, goet, is Iesu soet,
Als ghy de sonden wilt beweenen,
En hem ootmoedigh, rauwigh valt te voet;
Hy zal u sijnen soeten troost verleenen.

Sijn aremkens zijn seer wijt ontaen,

Om u daer lief'lijck in t'ontfanghen:
Alsoo hy doet aen menigh Publicaen,
Magdaleen ontfingh hy oock met verlangen.

Petrus viel, Paulus had' ghedwaelt,

Guilielmus, Augustyn, verheven,
En noch menigh duysent soomen verhaelt.
Sy hebben al ghebetert hun quaet leven.

Keert weer met den verloren Soon,

Godt Vader heeft naer u verlanghen,
Meer blijdschap zal dan zijn in 's Hemels Throon;
Dan alsser seven goeden zijn ontfanghen.

Godt roept tot u seer minnelijck,

Comt al tot my die zijn belaeden;
Hy soeckt verloren schaeps sorghvuldiglijck;
Hy gaet daer selfs me opden hals gelaeden.

[p. 43]

 

Al waer't quaet root, als vermel'oen,

 

Godt zal't ras wit als wolle maken:

 

Hy zal u vuyle vlecken al uyt doen,

 

Maken wit als sneeu, al waer't als scherlaken.

 

Met Petrus staet op vanden val,

 

Keert weer, keert weer, quae Religieusen:

 

Ey om Godts liefde, comt in sijne stal;

 

Verlaet 't gheselschap vande dwaese geusen.