Het II. Deel vanden speel-hof der liefde Godts

[p. 46]

Den Enghel des Heeren, vermaent alle menschen tot beteringhe van't quaet leven; op dat de toe-commende straffen, daer Godt door teeckenen over langhe ons mede heeft ghedreyght te castyden, over ons niet en commen.

Stemme: O sweet! ô bloedigh sweet! ô sondaers siet &c.

O Mensch zijt op u hoe,
Denckt op d'aenstaende roe.
Elck betert hem, met de Ninivieten,
G'hen zult de straffe dan niet ghenieten:
Elck sich de schult op leght,
Gaet in u conscienci' die dat berecht
De plaeghen, slaeghen, zult ghy verjaeghen,
Die u Godt hier sent,
Als ghy u schult ootmoedigh kent.

In't Oude Testament,

Sijn schult David bekent:
Sprack dit verdriet, moet ick doch lijden,
Oock Moyses Suster door 't castijden:
Sprack Heer mijn quaet vergheeft,
Het is mijn quaet dat u vertorrent heeft;
Dees plaeghen, slaeghen, moet ick verdraeghen,
Die my Godt hier sent;
Mijn schult o Heer! heb' ick bekent.

Oock sach 't Israels volck,

Straf teecken in een wolck:
Maer obstinaet noch murmureerden,
Tot dat Godts straffen hun verneerden.
Moyses heeft hun gheleert,
Dat Godt wau zijn aenbeden en ghe-eert:
Of dat sijn slaeghen, hun souden plaeghen;
Som' bleven rebel,
Maer soncken levend' inde hel.

Eertijdts oock Noë klaeght,

Dat 't volck bleef onversaeght.
M'had' hun gheseyt, langh van te vooren,
Dat hun quaet Godt soo de' verstooren:
En d'Arck van langher handt,
Saeghen maken tot Noë onderstant;
Noch schimpigh spraecken,

[p. 47]

 

Als quam Godts vraecken:

 

Door den water vloet,

 

Conden niet betaelen de boet.

 

Waer is de gulde eeuw?

 

S'is nu vergaen als sneeuw.

 

Ach! dan leefden veel goede menschen,

 

Godtvruchtigh, deucht'lijck naer Godts wenschen.

 

M'heeft dan weer'lijcke lien,

 

Alsoo goet als Religieusen ghesien;

 

In d'eeuw van yser,

 

Is't volck nu wijser,

 

Simpelheyt vergaen,

 

Weten d'een, d'ander te verraen.

 

O mensch! 't is meer als tijt,

 

Betert u wie ghy zijt:

 

Elck aen sijnen kant moet beghinnen,

 

Sich selven verwinnen, Godt minnen,

 

Vert' boven 't aerdsche dal:

 

En elk nu op stae vander sonden val;

 

Zult Godt verwecken,

 

't Vier in te trecken,

 

Hopt zult zijn bevrijt,

 

Vanden ghedreyghden quaeden tijt.