Kruispunt van het verleden

(1971)–Dolf Kloek– rechtenstatus



[pagina 66]
8 Het viel haar niet eens zo moeilijk andré onkundig te houden van het feit dat ze een kind had. Hij drong er immers nooit op aan haar in haar flatje te bezoeken, zomin als hij haar tot dusver had gevraagd eens bij hem ‘thuis’ te komen. Hij scheen zijn voldoening te kunnen vinden in het zo af en toe samen met haar ontglippen van de normen, waaronder hij dan misschien ook wel het huiselijke rekende. Alleen het spel dat ze erbij had willen spelen, dat van de ‘toevallig overgebleven juf’, deed voor haar gevoel niet veel opgang. Dat gevoel vertelde haar dat ze elkáár in dat opzicht doorzagen, overigens zonder enige behoefte aan details. ‘Als Frits er niet was geweest zouden we misschien zelfs wel quitte hebben gestaan, André,’ vertelde ze hem een keer in alle stilte en met een zweempje wrange spot. Maar Frits was er wél, en ze vroeg zich ook wel eens heel serieus af door welke omstandigheden hij dat nog een keer zou ontdekken. In bijvoorbeeld een jaar kon heel wat meer gebeuren dan in drie maanden... Meneer Spoor zou dergelijke omstandigheden wel niet veroorzaken. Hij praatte toch al weinig over haar persoonlijke ditjes en datjes, en scheen dat moeiteloos te vermijden als André in de buurt was. Overigens: de wereld zou niet onder haar voeten wegzinken, als André zijn ontdekking zou doen. Ze bedroog hem tenslotte niet, en zoals ze nu met elkaar omgingen zouden ze het zonder bezwaar kunnen blijven doen. Alleen als hij méér van haar zou willen, bijvoorbeeld door wat hij dan van haar zou weten...
[pagina 67]
Op de zaak dus nog steeds het beleefdheidsvertoon dat als een soort bedrog tegenover de baas zou kunnen gelden. Maar haar intuïtie gaf haar nu eenmaal in, dat allerlei posities veel moeilijker zouden worden als de baas wél op de hoogte zou zijn van de vrij intieme relatie tussen zijn beide werknemers. De positie van André bijvoorbeeld. Die scheen bij de huidige stand van zaken met de dag steviger te worden. De baas gaf hem tenminste steeds meer in handen, scheen meer vertrouwen in hem te gaan stellen. Maar het optreden van André hád dan ook iets overtuigends. Dat kwam misschien door zijn flair, waaraan toch ook een stukje waarschijnlijk aangeboren distinctie niet vreemd was. En bij dat alles stond de tijd niet stil, naderden ongemerkt de kerstdagen. Ongemerkt misschien omdat die periode van lange winteravonden nogal eens werd doorbroken door een in zijn afwisseling boeiend ontglippen van de sleur... Een week voor de kerst praatte de baas dan weer wél eens over haar persoonlijke ditjes en datjes, op een verrassende manier nog wel. Ze zat in zijn privé-kantoor en had zojuist een streep gezet onder de eerste brief, die ze had opgenomen, toen hij begon: ‘U weet natuurlijk dat de winkels op 't ogenblik laat open zijn?’ Ze ‘mmm’-de zonder enig benul van waar hij heen wilde. ‘En gaat u nu ook een keertje winkels kijken met Frits, eventueel iets kopen voor 'em?’ ‘Dat was ik van plan morgenavond te doen, ja. Dat wil zeggen: kijken. Z'n cadeautje heeft-ie met sinterklaas al gehad.’ ‘O. Nou, dan moet u toch maar...’
[pagina 68]
Hij deed een greep in zijn binnenzak en wilde haar een briefje van vijfentwintig geven. ‘...hier iets voor kopen voor 'em, en nog even gezellig ergens iets eten of drinken.’ Dat ze niet onmiddellijk haar hand uitstak naar het briefje, was het gevolg van een gedachte die zomaar door haar heen flitste. ‘Betaalde liefde...’ Ze moest dat begrip even ontzenuwen, deed het door zich te realiseren dat hij naar háár nauwelijks omkeek en mompelde: ‘Als u vindt dat u dat voor Frits ... ik bedoel...’ Ze wist niet zo goed onder woorden te brengen wat ze bedoelde, en dat bleek ook niet nodig. ‘Ik vind uw zoon een leuk joch, en op grond daarvan mag ik hem toch wel eens iets geven? U moet me alleen geen lamme arm laten krijgen.’ Ze stak haar hand uit en pakte het briefje van hem aan. Dat hun handen elkaar daarbij even raakten, ervoer ze met een stukje ironie. Het kon immers zijn bedoeling niet zijn geweest haar aan te raken... Maar zijn gebaar tegenover Frits was geweldig sympathiek, en daarom... ‘Namens mijn zoon hartelijk dank, meneer Spoor. Ik zal iets moois voor hem kopen. En mag hij dan weten dat hij dat van ü heeft?’ ‘Och ... dat is immers niet nodig... U ziet maar. En zullen we dan nu maar weer verder gaan met de post?’ De volgende avond ging ze dus met Frits op stap. Het was koud, het vroor een beetje, maar het joch scheen daar geen grein hinder van te hebben. Hij huppelde mee aan haar hand, praatte het ene ogenblik honderd-uit en stond dan weer in stille bewondering voor een mooie kerst-etalage.
[pagina 69]
Ze had hem nog niets verteld van ‘een cadeau’, wilde hem compleet verrassen als hij misschien iets zou zien dat hij erg graag wilde hebben. Maar hij vond álles mooi, en vroeg nergens naar. Het mooist vond hij trouwens nog de dingen die niet te kopen wéren, zoals sneeuwvlokken in een roodbelichte etalage en kerstliedjes waarvan de klanken door deuren en ramen van de grote warenhuizen heendrongen. Natuurlijk gingen ze ook zo'n warenhuis binnen, hoopte ze maar dat hij er op een of ander vanwege het budget toelaatbaar stuk speelgoed zou afvliegen. Maar zijn overgrote bewondering had de kolossale kerstboom, waar hij een hele poos stilletjes naar bleef kijken. Gedurende die stilte gingen er een paar gedachten door haar heen. Dat ze zelf nog nooit een kerstboom hadden gehad, omdat ze hem er tot vorig jaar nog te jong voor had gevonden. Of ook, misschien zelfs wel voornamelijk, omdat een kerstboom een bepaalde sfeer opriep die ze niet in hun kleine, onvolledige samenleving vond passen? Maar hij was nu vijf, en hij miste toch al zoveel. En als deze dingen nu tóch het meeste voor hem betekenden... ‘Zou je het fijn vinden als we zélf een kerstboom hadden, Frits?’ Zijn ogen keken met aarzelende verwachting naar haar op. ‘Ja ... maar ... is een kersboom niet heel erg duur, mammie?’ ‘De versiering is nogal duur, lieverd, als je dat allemaal voor de eerste keer moet kopen. Maar mammie zal je iets leuks vertellen. Die meneer die ons een poosje geleden in de auto naar huis bracht, je weet wel, mammie d'r baas, heeft mammie geld gegeven om iets voor jou te kopen. En als we van dat geld nou eens de kerstboomversiering betaalden?’
[pagina 70]
Zijn ogen begonnen te stralen. ‘Gaan we dat dan nou samen doen, mammie?’ Ze knikte, en het volgende moment huppelde hij opgetogen met haar mee naar de afdeling waar al die kleurige en glinsterende dingen werden verkocht. Ze liet hem in hoofdzaak zelf uitzoeken, maar het pak waarmee ze tenslotte de straat op gingen was te groot voor hem om te dragen. Met dat grote pak gingen ze ook nog een keer een cafetaria binnen, en dat maakte het feest wel compleet voor hem. Vanwege de gezellige drukte en de kerstliedjes die ook dáár boven het geroezemoes uit klonken. Zelf had ze er af en toe het gevoel een beetje te koop te zitten, zo tussen het grote pak en het kind in. Dat kwam misschien door bepaalde blikken, die herinneringen opriepen aan vroeger... Toen ze de volgende morgen op haar plekje tegenover de baas zat vertelde ze hem, nog voor ze met opnemen begonnen, wat het resultaat was geworden van zijn schenking. Ze deed het onomwonden, dus inclusief haar eerdere gereserveerdheid tegenover de ‘sfeer’ van een kerstboom. Hij knikte, alsof hij blijk wilde geven daar iets van te begrijpen, en zei toen: ‘Een mooier cadeau had u waarschijnlijk niet voor hem kunnen kopen. Het heeft z'n waarde op verschillende manieren.’ Wat hij daarmee precies bedoelde drong maar vaag tot haar door. Ze zei dus: ‘In elk geval zal het nu wel echt kerstfeest voor hem worden.’ Het bleef even stil, waarna hij vroeg: ‘Hebt u nog speciale plannen voor die dagen?’ Ze dacht aan wat André haar had voorgesteld, om op de
[pagina 71]
avond van tweede kerstdag samen ‘ergens’ heen te gaan. Ze had nog geen ‘ja’ en geen ‘nee’ gezegd omdat ze nog niet goed raad had geweten met bijvoorbeeld de vraag of ze Ans híer nu wel mee kon opknappen. En in elk geval was dit niet iets om te vertellen aan de baas... ‘Och nee, wat zouden we moeten doen,’ gaf ze haar antwoord wat vertraagd. In een opwelling van ‘ook belangstelling willen tonen’ liet ze erop volgen: ‘En hoe gaat ü de kerstdagen doorbrengen?’ Hij keek haar heel even wat verward, naar het haar voorkwam ‘ontwapend’ aan. Dan verstrakte zijn gezicht en zei hij op een toon die nogal onverschillig klonk: ‘In m'n eentje, zoals het een doorgewinterde vrijgezel betaamt.’ ‘Maar u zou toch bijvoorbeeld iets met vrienden...’ ‘Ik heb ze niet en ik heb er ook geen behoefte aan. Ik heb alleen maar één vriendin, met wie ik wel een paar keer een grote wandeling zal gaan maken en die me in elk geval bij alles wat ik doe gezelschap zal houden. Is 't niet, Lady?’ Hij strekte zijn hand uit naar de hond, die die hand nu likte, wist ze. Zijn sterke, benige hand... ‘We gaan eens aan 't werk,’ zei hij kort.

Vorige Volgende

8