de waarheid te zeggen: zo ongeveer als wat je nu van jezelf hebt verteld, en het verwondert me dan ook niet zo héél erg dat je een kind hebt, en dus een “verleden”. Het maakte voor mij niet zo bar veel uit, zie je, hoe het er in jouw leven precies heeft uitgezien. Enfin, dat is ook wel gebleken uit de manier waarop we met elkaar zijn omgegaan. Jij vroeg trouwens ook nooit naar mijn antecedenten. Had je er soms een vermoeden van dat ik ook een “verleden” heb?’
Hij keek haar aan vanuit een ‘gezicht’ dat ook weer nieuw voor haar was. Een hard, brutaal gezicht. En daar moest ze tegen zeggen dat ook zij zich niet zo heel erg verwonderde...
Het was niet nodig, want hij zei het zelf.
‘Het verwondert je in elk geval niet zo bovenmatig, hè? Goed, ik zal nu ook open kaart spelen. En ter inleiding een vraag. Weet je op grond waarvan ik hier ben aangenomen?’
‘Je capaciteiten, en je had in een bouwbedrijf gewerkt...’
‘Ja, maar dat bedoel ik niet. Op het gebied van referenties bedoel ik.’
‘Je had meen ik een prachtig getuigschrift...’
‘Juist. Dat had ik zelf gemaakt. Ik ben namelijk bij m'n vorige baas, dat bewuste bouwbedrijf, weggeschopt, zie je? Ik kwam dus niet makkelijk weer aan de slag, want bedrijven die een advertentie plaatsen gaan meestal ook nog eens persoonlijk informeren, als ze een kandidaat op de korrel hebben. Daarom heb ik mezélf gepresenteerd, in de hoop dat een of andere imbeciel genoeg zou hebben aan m'n getuigschrift, wat ik dan gauw genoeg zou merken. En Spoor wás zo'n imbeciel.’
Terwijl hij een paar lange halen deed aan zijn sigaret, kreeg
Auteursrechtelijk beschermd