Kruispunt van het verleden

[p. 168]

22

‘Hij zal dus maandag wel weer komen opdraven. Als-ie tenminste niet in een of andere afgrond is gekukeld.’ André over de baas, op een regenachtige donderdag in het laatst van augustus.

Ze knikte langzaam en zonder veel overtuiging in de richting van de druppels die langs het raam liepen. Daar stond André dan wel niet, want die zat achter zijn bureau. Maar daar dwaalden de gedachten heen die ze besteedde aan wat André zoëven had gezegd. Immers: op die plek had de baas, die ze nu in bijna vier weken niet had gezien, een keer gestaan toen de regendruppels ook langs het raam hadden gestroomd. Het was die keer geweest waarop ze een studie had gemaakt van zijn gezicht, en tot de conclusie was gekomen dat hij weinig anders deed dan uit alle macht dingen verbijten. Iets dat ze zelf ook bezig was te doen?

Ze trok in gedachten haar schouders op. Was er sprake van dingen ‘verbijten’ als je je van de ene ontspanning in de andere liet rollen, zoals ze het ook na Madrid had gedaan? Ze had zich overgegeven aan de suggestie van André. ‘Iets dat hier een beetje op lijkt.’ Avonden; het achterliggende, eerste weekend in Holland. Waarin ze het graf van Frits weer eens had kunnen bezoeken maar dat niet had gedaan. Alle zwarigheden van je afschudden, de dingen die je konden benauwen krampachtig ontlopen...

Krampachtig. Was dat niet net zoiets als verbeten? En was ze dan toch bezig, net als de baas...

Maandag zou hij misschien terugkomen, ja. Vond ze dat prettig? Ze betrapte er zich warempel bijna op, en dat was

[p. 169]

een spotlach waard. De baas die, na wat hij dan ook achter zich had liggen, aan één Lady genoeg had...

Best mogelijk trouwens dat hij maandag nog níet kwam. ‘ ... langer wegblijf dan ik heb aangekondigd, in welk geval...’

‘Huil je een deuntje mee met de ramen?’

Zíj huilen. Dat kon ze immers niet meer?

‘Nee. Hoezo?’

‘Je bent zo stil, je kijkt zo strak. 't Zou kunnen zijn dat je verdriet hebt omdat de baas terugkomt.’

‘Niet zo zeer, nee.’

‘Eerder geneigd tot juichen?’

‘Ook al niet. Geen diepte- en geen hoogtepunt dus.’

‘Ik weet voor het komende weekend een hoogtepunt. Als dat beroerde weer tenminste een beetje meewerkt. Een knus hotelletje in de Eifel. Prachtige omgeving, een prima keuken en lekkere drankjes. Oké?’

Ze had dan toch een keer naar het kerkhof willen gaan, en dat zou er misschien van komen als het ‘beroerde’ weer niet meewerkte. ‘Misschien’, want met regenachtig weer kon een graf je zo benauwen. En op een gegeven ogenblik had het je toch ook niet zoveel meer te zeggen...

‘Lijkt me wel geschikt, ja.’

‘Hij schijnt er geen haast mee te hebben om boven water te komen. Enfin, ik weet ook zonder instructies wel hoe ik een zaakje als dit moet behartigen.’

Op dinsdagmorgen, terwijl ze hun kopje koffie dronken. Met buiten een stralende zon, die ook zaterdag al had geschenen. Die hen dus had begeleid naar het knusse hotelletje in de Eifel, waar ze prima hadden gegeten en lekkere drankjes hadden gedronken. Waar ze natuurlijk ook had-

[p. 170]

den gewandeld, in een omgeving die in geen enkel opzicht had doen denken aan een grauw kerkhof.

‘Heb jij die debiteurenlijst nog bij je, Kiki?’

‘Om uit te typen, ja. Was volgens de baas geen haast bij.’

‘Die man heeft een merkwaardige angst om slechte betalers aan te pakken. Mag ik die lijst van je? Voor mij hoeft-ie niet getypt te zijn.’

Ze gaf hem de lijst en moest hem in zekere zin gelijk geven. De baas gedroeg zich lankmoedig, waarschijnlijk té lankmoedig ten opzichte van wanbetalers. Terwijl hij toch in andere dingen bijzonder hard was...

‘Merci. We zullen dat spul eens een beetje gaan uitwringen. Vooral wat er dubieus van is. Dat heeft de baas waarschijnlijk al zo'n beetje afgeschreven, en wat daar dus nog van binnenkomt is winst. Uiteraard ook een beetje voor degene die er de moeite voor doet.’

Aan het rode lampje dat heel even bij haar aanflitste, deed ze niets anders dan het maken van een opmerking die misschien wel naïef klonk in zijn oren.

‘Een post die binnenkomt moet je toch op een of andere manier boeken ..’

‘Bollebof! Maar dergelijke posten komen meestal maar ten dele binnen. Voor de helft, of voor nog minder. Moeilijk te controleren, snap je?’

Ze snapte er wel íets van. En wat ze heel goed snapte was dat André, voor het eerst of bij herhaling, zich in hun bedrijf aan manipulaties ging wagen die niet door de beugel konden. Wel volgens zijn eigen, ‘ruime’ begrippen overigens, want hij beschouwde deze affaires als een extra inbreng waarvoor hij ook wel iets extra's mocht vangen. En van háár beschouwing trok hij zich kennelijk weinig aan. Iemand met wie hij in hetzelfde schuitje zat...

[p. 171]

Restte de beschouwing van de baas. ‘Moeilijk te controleren.’ Maar de baas had zijn maatregelen genomen. Misschien ook, misschien júist in deze sector. Omdat André al eens eerder tegen zijn zin had ‘uitgewrongen’...

Ze had André kunnen waarschuwen. Er bestond tussen hen beiden tenslotte een band, al had die weinig verheffends. Maar ze was ook aan de andere kant gebonden. Door de belofte die ze meneer Spoor had gedaan. En welke van die banden nu het sterkst zou blijken te zijn...

Naarmate de dagen verstreken, dagen waarin de baas maar steeds niet kwam opdagen, ontwikkelde die vraag zich tot een obsessie die alle andere dingen in een nevel hulde.

Ze trok er nog steeds met André op uit. Ze profiteerde dus van zijn wagen, min of meer ook van zijn geld. Ze luisterde naar hem als hij er in een soort baldadige overmoed over praatte dat de baas misschien helemáál niet meer terugkwam.

‘Hij kletste er voor z'n vertrek zo raar in om, zei ik je toch al? Best mogelijk dat-ie het een of ander niet kon verkroppen, en gekke dingen is gaan doen.’

Iets niet verkroppen. De dood van Frits had hem aangegrepen, en misschien waren er andere dingen die dat vroeger nog meer hadden gedaan. Mogelijk vocht hij daarginds het een en ander met zichzelf uit, maar hij was er de man niet naar om ‘gekke dingen’ te doen. Integendeel. Zijn scherp, argwanend gevoel had hem ingegeven een val open te zetten die misschien zou dichtklappen nu hij wérkelijk word bedrogen.

En zij zag, als enige, die val staan. Zij zag ook dat de man met wie ze een transactie had, die haar een zorgeloos leven in zijn bungalow had beloofd in ruil voor wat lichamelijke

[p. 172]

liefde, om die val heen dartelde zoals hij het in gedachten zijn rivaal had zien doen rond een denkbeeldige kloof.

Maar ze zei niets. Ze kwam tot de ontdekking dat die andere band merkwaardig sterk was. Een man die haar niet had veracht toen anderen het wél deden. Die haar een vertrouwen had gegeven dat ze nog volkomen had moeten waar maken. Die dat vertrouwen nog eens had bekrachtigd in verband met de situatie waarin ze zich nu bevond...

Nee, wat hij voor Frits had gedaan liet ze geen rol spelen. De herinnering aan haar kind was haar in deze dagen te veel, die drong ze krampachtig naar de achtergrond.

Eerst moest dit moeilijke tot een oplossing komen. Daarna zou ze verder hollen of misschien huilen op het kerkhof.

André wrong de dubieuze debiteuren uit en behaalde succesjes. Dat vertelde hij haar open en bloot. Hij bezocht de mensen persoonlijk, ‘omdat met betalingen per bank of giro natuurlijk niets valt te versieren.’

Wát hij dan precies versierde...

Ze wist alleen dat hij buitengewoon handig was. Handig en brutaal. Met dat ‘gezicht’ zou hij ook wel voor de slechtbetalende klanten verschijnen en ze de duimschroeven aandraaien.

‘Wéér een slachtoffer, Kiki. Nou ja, slachtoffer: ik breng ze natuurlijk aan hun verstand dat wij dat zijn. En dat we dat niet altijd kunnen blijven zonder zelf kapot te gaan. Die lui waar ik nou bij vandaan kom waren op 't laatst zelfs zo mak als lammetjes. Waarmee ik overigens maar dit wil zeggen: het gaat allemaal makkelijker dan Spoor in de verste verte schijnt te vermoeden. En als-ie niet gauw of helemaal niet terugkomt zie ik ons nog een heel stuk rijker worden.’

[p. 173]

‘Ons’. Dat woordje zou wel een speciale betekenis hebben...

‘Begrijp jij overigens waarom die man, vooropgesteld dat er níet iets bijzonders is gebeurd, niet eens even een berichtje stuurt? We zitten al een eind in september. Hij is komende maandag twee weken over tijd.’

Ze zei niets, haalde alleen haar schouders op. Ze begreep overigens genoeg om te weten dat ‘opheldering’, waarschijnlijk van allerlei problemen, niet lang meer op zich kon laten wachten.

Ze kon André nog steeds waarschuwen. Maar ze was er nog minder toe bereid dan in het begin. Omdat haar ontdekking haar ook nog andere dingen onthulde. Bijvoorbeeld dat ze naar de terugkomst van meneer Spoor verlangde.