Subjectieve reportage

[p. 16]

De nieuwe narcissus

De ruige korst van mijn gedroogde wonden
toon ik aan vrouwen als mijn liefst bezit,
de klingen der woestijnwind en de honden
braken op mij hun adem en gebit.

In vele vrouwen heb ik reeds gevonden
een spiegelbeeld, maar steeds van was, en dit
bedroeft mij, dat geen één van hen, geschonden,
zichzelf in nieuwe fierheid weer bezit.

Ik word gevreesd, bewonderd of veracht,
en kamp verloopt steeds in eenzijdigheid,
kon ik die vage seinen slechts verbannen.

Voor 'n vrouw die ook haar evenbeeld verwacht
en in volkomen bronst in mij verglijdt,
al moesten wij een afgrond overspannen.