De wereld in! Serie 2. Deel 3

[p. 83]

20. De juffrouw!

Moe, Toosje mag mee! Vindt u 't niet heerlijk voor haar?’ zei Dina.

‘Mee? Waarmee?’

‘Met de kolonie, Moe! Nu gaat ze drie weken naar buiten.’

‘Hoe weet je dat?’

‘De juffrouw van Willem heeft het gezegd. De juffrouw zal wel erg haar best voor Toosje hebben gedaan, hè Moe?’

‘Dat denk ik wel. Maar kijk, daar heb je de juffrouw. Ze gaat het zeker aan Toosje vertellen. Neen, ze komt hier naar toe. Toe, Dina, doe eens gauw de deur open.’

Ja, daar was de juffrouw. Ze kwam eens even naar Willem kijken, of die kleine vent al weer wat beter was.

‘O ja, Juffrouw, morgen zou hij weer naar school gaan. 't Was maar een erge verkoudheid, weet u.’

‘Nu, daar ben ik blij om. Want we leeren elken dag wat nieuws, en ik wou niet graag, dat onze Willem achter raakte.’

‘Daar is hij zelf ook al zoo bang voor geweest, Juffrouw! En dat hij dan niet verhoogd zou worden.’

[p. 84]

‘O, zoo erg is het nog niet. En ik zal hem alles wel laten inhalen, hoor! Ik zal wel maken, dat hij weer gauw bij is. Maar met die arme, kleine Toosje is het erger. Dat lieve kind is nu al een paar maanden thuis. Ik ben erg bang, dat zij niet meer mee zal kunnen, als ze weer op school is. En dat spijt me toch zoo, want ze deed altijd zoo goed haar best. Enfin, als ze maar eerst beter is, dan zullen we wel weer verder zien. Gezondheid is toch nummer één. Ze gaat nu gelukkig met een kolonie mee.’

‘Daar hebt u zeker erg uw best voor gedaan.’

‘Och ja, maar dat geeft toch niet. U weet, dat de zwaksten er uitgezocht worden. Nu, Toosje had het wel erg noodig. 't Is altijd een zwak poppetje geweest. En nu is dat met haar ziekte er nog erger op geworden. Willem is ook een teer ventje, maar hij is toch sterker dan Toosje. Waar is hij?’

‘O Juffrouw, hij is aan het timmeren in de keuken. Toe Dina, roep hem eens. Hij heeft zeker niet gehoord, dat u gekomen is. Hij staat daar ook te slaan met zijn hamer, of het huis in elkaar moet.’

Daar had je Willem, met den hamer nog in zijn hand.

‘Zoo jongen, ben jij bezig, om de verkoudheid weg te timmeren?’

Willem zei niets. Hij had een kleur van belang. Van het timmeren? Of van verlegenheid?

[p. 85]

‘Kom,’ zei Moeder, ‘geef de juffrouw eens een handje.’ Willem keek eens naar den hamer in zijn rechterhand,



en stak de juffrouw toen het linkerhandje toe.

‘Wat is dat, geef je de juffrouw nu je linkerhand?’

[p. 86]

‘'k Heb hier een hamer in,’ zei Willem. En hij liet Moeder zijn rechterhand zien.

‘Ja, dat zie ik wel. Maar dien kun je toch wel even in je andere hand doen?’

O, die onnoozele Willem! En dat kwam nu alleen van verlegenheid. Want anders was hij zoo onnoozel niet. Gauw bracht hij nu den hamer in de linkerhand over, en gaf de rechter aan de juffrouw.

‘Ik vind anders elke hand goed, hoor,’ zei de juffrouw.

Maar Moeder niet. ‘Neen Juffrouw, hij moet de mooie hand geven, dat hoort nu eenmaal zoo. Hij mag niet onbeleefd wezen.’

‘Maar allebei zijn handjes zijn toch goed?’

Ja, dat is nu wel zoo. Maar 't hoort toch niet. U geeft toch ook niet uw linkerhand.’

Daar moest de juffrouw Moeder gelijk in geven. In haar eigen rechterhand hield ze nog altijd het mooie handje van Willem vast. Maar dat mooie handje had nu toch een leelijke nagel. ‘Hoe kom je daaraan?’ vroeg de juffrouw.

‘Op geslagen,’ zei Willem.

‘Met dien hamer?’

Willem knikte. En daarom zei Moeder: ‘Zeg dan netjes ja juffrouw! Of heb je je tongetje verloren?’

‘Och, 't hindert niet,’ zei de juffrouw. Maar dat was Moeder weer niet met de juffrouw eens. ‘'t Hindert wel.

[p. 87]

Kinderen moeten behoorlijk antwoorden, en dan altijd met twee woorden spreken. Of mag hij bij u op school zijn mond houden, als u hem wat vraagt?’

‘Neen, natuurlijk niet.’

‘Nu, dan moet hij thuis toch ook spreken. En dat kan hij ook best. U moest hem eens hooren, als u er niet bij is.’

‘Ja, dat gaat moeilijk,’ zei de juffrouw. ‘En nu zal ik maar gauw weggaan, dan kan hij weer vrij babbelen.’

Toen de juffrouw weg was, zei Dina: ‘Zoo is ze nu altijd, Moe! Ze is véél te goed voor de kinderen. Als ze iets niet goed doen, zegt ze altijd, dat het zoo erg niet is en dat ze 't wel leeren zullen.’

‘En hoe vinden de kinderen dat?’

‘O, die vinden 't natuurlijk prettig. U moet ook eens zien, hoe dol ze op haar zijn. Ze hangen soms aan haar rokken. Maar bij ònzen meester moesten ze dat niet doen.’

‘Dat zou ook moeilijk gaan. Die kunnen ze toch niet aan zijn rokken hangen?’

‘Nu ja, u begrijpt wel, wat ik bedoel. Onze meester is veel strenger. Maar dat is wel goed voor kinderen, hè Moe?’

‘Och, de juffrouw zal denken: 't zijn nog kleintjes. En de meester zal denken: de mijne zijn al wat grooter. Niet waar?’