Het land der verbeelding

XXXVI.

Op eenen Zondag na den middag zat Useken alleen in de voorkamer. Tante Clemens was gaan slapen. De klink werd opgeheven, zij meende dat het Virze was, die binnenkwam; doch wien zag zij? Servaas, die glimlachend in het deurgat stond, met den koster achter zich. Hij reikte haar buigend de hand en haar hart sloeg met dubbelen klop. Zij vergat aan zijnen begeleider goeden dag te zeggen, zoozeer was zij ontsteld. Servaas noemde haar ‘Mam'zelle’: het was als ijs, dat tusschen beiden viel - dat kwam zeker, omdat die onverdraaglijke koster daarbij was.

Servaas sprak Brusselsch.

‘Hoor eens,’ zei Leander knipvingerend en met eene soort van minachtende bewondering, ‘hij kan Fransch ook, waar hebt ge dat opgeraapt, vogel, hè?’

‘Als men in de capitale woont, sprak Servaas, moet

[p. 86]

men het accent een beetje veranderen, naturellement.

Hij zag er zeer geaffecteerd uit.

Welhoe, was dat Servaas?

‘Ik heb uw portret ontvangen,’ zei Useken, die vergeten had, dat ze dit nooit aan den koster had gezegd, ‘ge gelijkt goed.’ Zij had het hoofd verloren.

‘Ha, ge hebt zijn portret,’ lachte deze, pot vol bloemen! hij heeft het aan mij niet gezonden, die deugniet!’

‘Vraiment pas?’ vroeg Servaas, zich houdende alsof hij het niet wist; ‘c'est possible après tout. Ik heb er zoo vele verzonden, dat ik niet meer weet aan wie,’ en tot Useken gekeerd: ‘figurez-vous, het was bij toeval, dat ik onlangs de hand op den omslag legde, waarin het sedert lang voor u stak, ik had het laten liggen, ma foi!

‘Ach, God!’ dacht het meisje.

‘En zijt gij tevreden in Brussel?’ vroeg ze verlegen, beschaamd en half onzinnig.

‘Très content, ik zou niet meer willen retourneeren, pas pour tout l'or du monde.

‘Ja maar, ge weet niet alles,’ zei Leander schalks en knipoogde, ‘hij heeft er een lief, hij heeft het mij gezegd, niet waar? Hij gaat trouwen.’

‘Een lief provisoire,’ lachte Servaas, ‘maar als ik trouw zal het met haar niet zijn, ik wil geene andere dan eene rijk weeuf (weduw); maar ze moet heel oud zijn om haar gauw kwijt te geraken.’

Useken keek wanhopig rond, waarheen zij vluchten kon.

‘O, ware hij maar weg!’ Een kwartier geleden was

[p. 87]

haar grootste verlangen hem te zien; thans, thans ware het geweest hem nooit meer te ontmoeten!

Servaas keek haar aan: ‘Ge ziet bleek, ge zijt veel gechangeerd,’ zei hij, ‘in uw désavantage.’

Useken voelde eene griezeling door al de leden.

De koster stond op, het was zijn tijd voor de vespers.

‘Kom,’ sprak hij tot zijnen kameraad.

‘Rien qui presse,’ antwoordde deze. Doch het meisje was insgelijks opgestaan.

‘Ik geloof dat tante mij roept,’ sprak zij en liep heen.

De beide jongelingen trokken de deur achter zich toe.

Useken zette zich in stomme wanhoop op den drempel van het achterhuis: gramschap, eindelooze vernedering en droefheid kampten om strijd in haar hart. O, Servaas verliezen, dat kon ze, hem met eene andere, waardigere zien trouwen en gelukkig zijn, ja, maar hem aldus wedervinden, haar ideaal verbrijzeld zien, o neen, dat kon ze niet!

Zij sloeg het hoofd tegen den muur.

‘Wat is er?’ vroeg Virze binnenkomend.

Het zien harer zuster deed in eens hare vertwijfeling in weemoed overgaan; zij leunde de wang aan dezer schouder en barstte in snikken uit. Dan sloeg ze wild met de armen, hare tanden klapperden.

Virze was radeloos en schreide mede; toen riep tante Clemens om te weten wat er gebeurde. Het was een heele opschudding en de geburen kwamen binnen. Men bracht het meisje eindelijk tot bedaren en te bed. Zij had iets gekregen, vertelde men 's avonds in het dorp. De koster had sedert den namiddag

[p. 88]

bemerkt, dat zij er zoo zonderling uitzag, zei hij aan Gabrielle.