Madeleine

IX.

Zij hadden wel een reisje willen doen, want altijd thuis zitten verveelt op den duur, maar Madeleine - thans acht jaren - was te jong om hen te vergezellen, en alleen wenschten zij haar niet achter te laten. Na veel overwegen werd beslist, dat Suzanne gedurende de helft der vacantie zich met de kleine te Oostende zou vestigen, waar Adelar, zoo vaak zijne bezigheden zulks toelieten, ook komen zou.

In die badplaats was de eerste persoon, welke Suzanne ontmoette, eene uit het oog verloren, verre nicht, die ook aldaar met haar jongetje vertoefde. De kennis was dra weder aangeknoopt tusschen de twee vrouwen, en tusschen de kinderen zou zij ook spoedig gemaakt zijn. Charlotte drukte hare verwondering uit, dat Suzanne een klein meisje had, dit wist ze niet, zei ze. ‘Zoo,’ lachte deze toen gedwongen. En nu moest zij vertellen, terwijl zij beiden op

[p. 29]

de straat stonden, in welke stad het kind geboren werd, en waarom zij het Madeleine had genoemd, en hoe lang zij wel getrouwd was, aleer zij een afstammeling kreeg. Allemaal vragen, welke Suzanne niet weinig in verlegenheid brachten. Nicht Charlotte hief het hoofd van Madeleine, de hand onder haar kin houdend, omhoog en sprak oprecht: ‘Zij is zoo lief met hare bruine oogen, zij ziet er zoo goed uit, maar zij gelijkt op u niet, zeker zal zij veel van haar vader hebben; heeft hij ook bruine oogen en is hij blond?’

‘Neen,’ zeide daarop Suzanne.

‘O, niet waar, men moet kinderen bezitten om te weten, hoe lief zij ons zijn,’ vervolgde de woordenrijke nicht, ‘ik ben zeker dat gij ontevreden waart, zoolang gij dat meisje niet hadt; komaan, beken het eens, het kan niet anders, het kan niet anders.’

‘Ik was zeer gelukkig met Adelar, ook toen wij alleen waren,’ antwoordde Suzanne ontwijkend, en nu vestigde zij tot afleiding de aandacht op het kind harer verwante; het was een tenger, elfjarig knaapje met bleek gelaat en dunne beentjes, maar wild en onbeteugeld naar het scheen; want het sloeg met zijn rieten stokje geweldig in het ronde, op gevaar af van degenen, die hem omringden, te treffen.

‘Zacht, Pierre, zacht,’ bad zijne moeder en wilde hem het zweepje afnemen, hetgeen niet gelukte; ‘welaan’, stelde zij hare nicht voor, ‘laat ons te

[p. 30]

zamen een wandelingetje doen, gij gaat toch zeker ook naar de zee?’

En zij gingen. Charlotte leidde haar zoontje aan de hand, dat voor de voeten van Suzanne liep, en toen deze, om dit te ontwijken op zijde trad, kwam de moeder bestendig pratend nader, zoodat hare gezellin eindelijk tot tegen de huizen gedrongen werd.

Nicht Charlotte was blijde iemand van hare kennis daar ontmoet te hebben en Suzanne zei, dat zij ook blijde was.

Nadat zij een poosje op den dijk onder het bont geschakeerd, vreemd en zonderling publiek eener badplaats heen en weer gewandeld hadden, daalden zij langs eene trap af naar het strand en zaten op een stoel bij een tentje, wat voor den wind beschut, neder. De twee kinderen, welke kennis hadden aangeknoopt, speelden in het zand.

Charlotte was zeer mededeelzaam. Zij logeerde wegens de kosten niet in het hôtel; zij had een paar kamertjes in een stille straat - de Christinestraat - gehuurd, haar beperkt vermogen liet haar niet toe groote uitgaven te doen. Zij verbleef hier voor de gezondheid van het kind. Zij was weduwe, zooals Suzanne vernam. Onbemiddelde dochter van een majoor, was zij met een student in de medicijnen getrouwd geweest, wiens vader fortuin bezat; deze laatste had echter alles, nog vóór den dood des zoons, verspild; haar man was gestorven, voordat hij dokter werd, en

[p. 31]

thans leefde zij te Gent van het inkomen van een erfdeel harer tante; al hare liefde voor den echtgenoot had zij op het knaapje overgedragen. Ook vond zij geene woorden genoeg om tegen haar schoonvader uit te vallen, die door zijne verkwisting haar zoontje van het hem te wachten staande vermogen had beroofd.

‘Pierre,’ riep zij intusschen tot het met Madeleine wild spelende kind, ‘kom hier,’ en meteen hield zij een doek gereed, ‘het begint koud te worden, Pierre, pas op, dat ge niet in het water trapt en natte voeten krijgt.’ Maar Pierre luisterde weinig en Madeleine evenmin, telkens als hare pleegmoeder haar waarschuwde, met het oog op het bederven harer bottientjes, niet tot dicht bij de opkomende baren te gaan.

‘Wat ben ik toch blijde,’ riep Charlotte nogmaals uit, ‘dat ik u hier aangetroffen heb! Pierre verveelde zich; hij had geene kameraden, en nu kan hij met Madeleine spelen naar hartelust.’

Suzanne wist niet, waarom zij dien eersten avond van haar verblijf in Oostende zoo ontstemd naar bed ging.