Madeleine

XI.

Suzanne was zoo blijde, toen de eerste zaterdag daar was om Adelar te zien! Zij zou hem aan het station afhalen met Madeleine, die hem gedurende de week naïve kinderbriefjes had geschreven vol melding van al de vreugde, welke zij aan de zee genoot.

‘Adelar komt met den laatsten trein,’ waarschuwde Suzanne hare nicht. ‘Ik moet zorgen, dat ik in tijds aan het station ben,’ hopend haar aldus te doen gevoelen, dat haar gezelschap niet werd vereischt.’

‘Ha, zoo! en wanneer vertrekken wij van hier om hem af te halen?’

‘Wij!’ zij ging dus alweder mede.

Madeleine sloeg hare armpjes om den hals van haar pleegvader, zoodra hij uit den trein gestegen was, zij toonde zich zoo verheugd hem te zien en daarenboven,

[p. 40]

nu papa kwam, zouden zij alles van hem krijgen, zij had het maar te vragen, had zij onderweg aan Pierre toegefluisterd.

Hem werd dan ook in het naar 't hotel gaan menige lekkernij in de banketbakkerswinkels getoond. ‘Toe, papa, koop mij dat, toe,’ met haar slependen toon, en hij werd naar binnengetrokken tot groote vreugde van Charlotte; want Pierre kreeg zijn deel en tot eenig misnoegen van Suzanne, die het echter niet merken liet.

In de nabijheid der zee gekomen, was het nog erger; daar waar schelpenhuisjes, doosjes en allerlei onnut en onschoon schelpentuig ter bekoring der kinderen staat uitgestald, moest Adelar weder de portemonnaie te voorschijn halen: hij vond er een genoegen in de wenschen van zijn dochtertje te bevredigen, en kon toch het andere knaapje er met geen leêge handjes laten op staan zien. Er werden dan nog schopjes en wagentjes bijgevoegd en Adelar betaalde zonder afdingen. Charlotte was ingenomen met hem; Suzanne noemde dit, inwendig, geld wegwerpen en de kinderen bederven; doch weldra dacht zij er niet meer aan; de zee scheen haar schooner, nu hij daar was; de aanblik der vreemdelingen boezemde haar weder belang in; de muziek voor de kuurzaal wekte haar op, zij wandelden heen en weder langs den dijk, dan daalden ze op het zand en gingen daarna op het staketsel zitten; en nu vroeg zij hem, of hij ge-

[p. 41]

durende de week thuis behoorlijk was verzorgd geworden, en hij antwoordde bevestigend.

Zij vroeg, of zijne spijzen smakelijk bereid, en op 't gestelde uur gereed waren, en hij zeide ja; of zijne kleederen uitgeborsteld, en zijne schoenen steeds goed gepoetst waren sinds haar wakend oog daarover ontbrak. Hij meende dat alles in orde was. Zij wilde weten, hoe hare bloemen er uit zagen, of zij gegroeid waren, of de fuchsia open was gegaan; naar Fox en den hond, Fideel, had zij reeds het eerst van al bij het verlaten van den trein gevraagd, en voldoende bescheid gekregen. Ja, hare bloemen begoot hij immers zelf, zei hij, zij kon gerust wezen. Toen vroeg zij nog of de meid niet vergat de trekkers der voordeur en den belknop op te wrijven, en of zij alle dagen de gang dwijlde, zooals haar was bevolen. Dat wist hij niet, evenmin als hij zeggen kon of zij het stof van de meubelen afwischte, een punt dat Suzanne ook belangstellend onderzocht. Deze uitvorschingen deden hem glimlachen; op zoo iets lette hij niet, verzekerde hij. Suzanne was eenigszins teleurgesteld, dat haar bestier thuis zoo weinig noodig bleek, of zoo weinig werd gewaardeerd. ‘Maar verveelt gij u niet alleen,’ vroeg zij weder, ‘aan tafel of 's avonds na het maal; dat moet toch gansch anders wezen, dan wanneer ik daar ben?’

Ja zeker, natuurlijk had hij veel liever dat zij thuis was, maar het voldeed hem te weten, dat zij

[p. 42]

zich elders vermaakte, sprak hij minzaam. Na het maal las hij de gazet, aan de tafel zaten Fideel en Fox naast hem, lachte hij geruststellend, en 's avonds ging hij eens tot in het café, waar hij een partijtje domino speelde.

‘Die goede, brave Adelar,’ dacht Suzanne, maar niettemin had zij wellicht liever klachten vernomen: het verheugt ons niet te hooren, dat degenen aan wie wij gelooven onontbeerlijk te zijn, zoo goed zonder ons voórt kunnen.

Nu sprak Charlotte; ‘Aan uw kind dacht gij zeker het meest? Moest ik acht dagen van Pierre verwijderd zijn, ik geloof, dat ik het zou besterven van verveling.’,

‘Dat kunt gij begrijpen,’ antwoordde Adelar, ‘maar zij dacht ook wel veel aan papa, niet waar Madeleine?’ haar liefderijk vastgrijpend, ‘zeg spraakt gij veel van hem tegen mama en nicht Charlotte?’

Het kind knikte.

‘Neen, toch niet,’ antwoordde Charlotte onbezonnen, en alsof zij dit nu eerst opmerkte. ‘neen niet waar, Suzanne?’

‘Och, zij hadden alle twee te veel te spelen om aan iets anders te denken,’ zei deze zacht.

Adelar keek naar den grond en liet zijn dochtertje los, dat dadelijk met Pierre langs de arduinen trap naar het strand nederliep.