Madeleine

XIII.

Er werd buiten met een stok tegen het koetsje geklopt. Reeds was er onduidelijk gerucht te hooren geweest: namelijk het aanspannen van het paard; nu ging men voortrijden: ‘Zet u neder op het bankje, Madeleine, of anders valt gij om van den schok,’ waarschuwde snel hare moeder.

Dat was zonderling, vermakelijk, raar! Madeleine trippelde van blijde verwachting. Met een ruwen roep op het paard, en een hevigen ruk zette het koetsje zich in beweging en rolde in het zand; weldra werd de stap van het paard trager, moeielijker, men hoorde

[p. 48]

het door 't nat waden en de baren met geweld tegen de wielen aanslaan. Het paard stond stil; het werd weder losgehaakt en heengeleid.

Suzanne schoof het deurtje open en keek uit; Madeleine stak ook het hoofd bij; Adelar stond reeds in zwemcostuum tot aan de knieën in 't water haar af te wachten.

‘Kom, Madeleine,’ sprak hij, de beide armen naar heur uitstrekkend. Doch onwillekeurig trok zij zich achteruit.

Suzanne daalde van het trapje: stoutmoedig zich vermannend, ras en zonder aarzeling en deed, zooals Adelar haar raadde: zij boog tot tegen den grond bij het opkomen der eerste baar, zoodat zij gansch nat met druipende haren weder rechtstond, hijgde eens ademloos en... het was over.

‘Kom, Madeleine, kom, doe als mama,’ vroeg hij aan het kind.

‘Neen,’ zeide zij hem schuw afwerend, ‘neen papa, ik wacht nog een oogenblik.’

Doch met zacht geweld vatte hij haar in zijne armen, droeg haar onverhoeds van het trapje af, en plonsde haar gansch onder 't water. Zij klemde zich aan hem vast en schreeuwde en hijgde, hare tanden klapperden, zij opende verschrikt de oogen; maar gesust en uitgelachen door beiden, werd zij al spoedig vertrouwd met het vreemde element. Zij traden alle drie hand aan hand zeewaarts, zich omkeerend en den

[p. 49]

rug krommend voor elke baar, die schuimend afkwam; het was moeielijk om voort te geraken door het ziltig vocht: het scheen, alsof men met zware touwen aan de beenen achteruit getrokken werd.

‘Goed op het nummer van ons karretje gepast,’ waarschuwde Adelar, ‘gij, onthoud het uwe, ik het mijne, opdat wij ze zonder moeite wedervinden.’

Madeleine was volstrekt niet bang meer, pochte zij en gevoelde de kou niet meer; zij wilde immer dieper in de zee, en bood lachend het hoofd aan de woedende golven, en Adelar hield haar en Suzanne stevig vast: hij was als een pilaar, waarop zij beiden steunen konden.

Om hen been bevonden zich vele baders, onder anderen een buitengewoon zwaarlijvige, jonge dame, gansch alleen: zij had zich verre gewaagd met een blijkbaar zelfvertrouwen, dat volstrekt niet ongegrond scheen; want zij zwom als een visch, het was een genoegen om aan te zien; dan bleef zij onbewegelijk op den rug liggen tot groote bewondering van Suzanne. Dit laatste was volstrekt niet moeielijk, beweerde Adelar; Suzanne kon het beproeven: zij had enkel handen en beenen horizontaal in eene plassende beweging te houden om boven te blijven, het kwam alleen op stoutmoedigheid aan; doch zij dorst het niet wagen. Hij sleepte bij jubelgeroep Madeleine achterwaarts door het water, met de handen stevig onder hare schoudertjes. Dit dorst Suzanne evenmin laten doen.