Madeleine

[p. 50]

XIV.

Middelerwijl naderde de dame: zij scheen het geraden te hebben, dat zij hier bewonderaars gevonden had: zij dook, kwam weder boven, draaide op zich zelve rond en verrichtte allerlei kunsttoeren. Opeens stond zij recht nevens Suzanne en reikte haar de hand: in de zee komen plichtplegingen niet goed van pas, althans zijn er niet gebruikelijk. Suzanne greep ze dadelijk met verhaasting: het was eene kleine, welgevormde hand en een arm, welke aan de vuist betrekkelijk dun, hooger op en naar de schouders toe verbazende evenredigheden nam; rond den vijfden harer zeer dikke vingeren droeg de dame een breeden gouden trouwring, die waarschijnlijk op dezen als op den dunsten verbannen was, doch zelfs daar zoo goed in het vleesch gesloten zat, dat alle bekommernis hem in het water te verliezen overbodig geweest ware. Naderbij vertoonde zij een zeer schoon voornaam aangezicht, niet zoo jong meer als van verre, ook hare schrale blonde lokken waren met witte draden doorspikkeld. Zij richtte in zeer zoetluidend fransch het woord tot hen met eene bemerking op het weder, en kreeg een compliment over hare vaardigheid in het zwemmen ten antwoord.

Alle vier dansten hand aan hand een ronde in het nat.

‘Mijnheer is Belg?’ vroeg zij, weder stilstaande.

[p. 51]

Adelar boog bevestigend.

‘Woont in Brussel, Luik, Antwerpen?’

‘M.’

‘Ha, mijnheer drijft handel?’

Suzanne en Adelar konden niet nalaten een vluchtigen blik met elkaar te wisselen, wat of dit ondervragen beduiden mocht.

‘Neen, mevrouw, ik heb aldaar eene andere betrekking,’ sprak hij koel.

‘Zoudt gij soms niet een stuk wijn behoeven?’ vroeg de dame in eens, en nu rolden de woorden malkander verdringend uit haar mond: ‘Ik ben de vertegenwoordigster van de firma Dumesnil van Bordeaux; ik ben de dochter des huizes, gehuwd geweest en weduwe; ik reis voor mijn genoegen en ook met het doel onze uitgebreide cliëntele van dienst te zijn; ik bezit mijne eigene wijngaarden, en kan alle soorten van wijnen tegen een prijs buiten alle mededinging leveren. Mag ik zoo vrij zijn uw naam en uw adres te vragen? opdat ik...’

‘Ik heb,’ sprak Adelar glimlachend, zijn badvestje betastend, ‘zooals gij licht begrijpen zult, geene visietkaartjes medegebracht, niet vermoedend, dat zij mij hier van eenig nut hadden kunnen zijn; ik heb ongelijk gehad, mevrouw, verschoon mij.’

De fransche dame liet zich geenszins afschrikken door zijn scherts: ‘O, mijnheer, wat denkt gij wel, dat mijn geheugen zoo kort zou wezen, zeg mij maar

[p. 52]

uw naam en geef mij het adres uwer verblijfplaats alhier op, gij zult zien, dat ik het niet vergeet; morgen zult gij mijn prijscourant ontvangen.’

‘Mijn naam is Adelar Vonk, ontvanger der registratie, en ik ben alhier gevestigd in het “Hôtel de France”,’ antwoordde hij haar.

‘Die naam is mij niet onbekend, ik tel meer dan een klant er van in België op mijne lijst,’ verzekerde zij, in de meening hem hierdoor aangenaam te zijn; ‘ik zal u, met uw verlof, opsommen tegen welke prijzen ik verkoop,’ ging zij voort met hare druipende haren en haar druipend aangezicht, ‘de Médoc voor 325, 300 fr., de Pauillac 400, 360, 375 volgens het jaar, de Pommard voor 650, de Chambertin voor 1100...’

‘Madame,’ onderbrak haar Suzanne hoffelijk, ‘mij dunkt dat het hier geen geschikte plaats is om over zoo iets te onderhandelen.’

Adelar bemerkte, dat zijne vrouw huiverde: ‘Komt,’ sprak hij tot zijne huisgenooten, ‘het is tijd uit het bad te gaan, wanneer men voor de tweede maal kou begint te krijgen,’ en zij deden eenige stappen strandwaarts.

De dame kwam achteraan, met groote schreden door het water worstelend.

‘Mevrouw verkiest wellicht witte wijnen. Deze zijn eigenlijk onze specialiteit: Tours barique, de 250 litres à 375, of Vins d'Espagne, Oporto, Madère supérieur...’

[p. 53]

‘Waarlijk, mevrouw, wij zijn zeer tevreden over onzen koopman in wijnen.’

‘O, dat belet niet, dat ik u morgen in uw hotel zal komen vinden, in de overtuiging, dat een blik op mijn prijscourant...’

Zij waren reeds verre; de zee ruischte luider dan hare stem en Adelar sprak glimlachend:

‘Dit is nu toch het hoogste punt der réclame,’ en Suzanne schudde ook glimlachend het hoofd; maar opeens: ‘Waar zou Charlotte gebleven zijn?’ vroeg zij met zelfverwijt en bekommernis.

In de eerste oogenblikken hadden zij, badend en plassend, in hunne vreugde aan Charlotte niet gedacht. Toen had de indringendheid der vreemde dame hunne aandacht afgetrokken, en thans was niets van hunne bloedverwante meer te bespeuren...

Jawel, ginder verre: ‘Och zie eens, Adelar!’ En Suzanne kon haar lachen niet weerhouden en was boos op zich zelve, omdat zij het deed en boos op Adelar, omdat hij nog luider schaterde.