Madeleine

[p. 78]

XXIII.

En aldus met berispingen, liefderijke zorgvuldigheid, ontgoochelingen, hopen en duchten voor de toekomst, met onrust, misnoegen of bevrediging verliep de tijd. Madeleine telde veertien jaar. Zij droeg nog korte kleederen, maar was reeds boven het hoofd van hare pleegmoeder opgeschoten. Hare blonde lokken golfden in vrijheid op haar rug, hare wangen bezaten de rozentint der levenslente, hare oogen blonken stout en lustig; haar stap en gebaren hadden niets meer van het linksche des overgangs tusschen kindsheid en jeugd. Het was een groot meisje - te groot, zei Adelar om langer alleen op straat te gaan.

In den tusschentijd hadden hare pleegouders eene onverwachte, en hun buitengewoon onaangename oude kennis weder moeten aanknoopen: namelijk de meid, die hen wegens haar huwelijk had verlaten, toen zij van A. vertrokken, was in Gent komen wonen en had hen opgezocht. Haar man had de plaats van portier in een nijverheidsgesticht aldaar gekregen. Zij belde juist aan de deur van Adelar's huis toen Suzanne opendeed om met Madeleine uit te gaan. Een meisje van een jaar of zeventien oud, met een ongezonde kleur en ingedrongen borst, stond naast haar: het voorkind van haar man, zeide zij tot de niet weinig ontstellende Suzanne, die nooit de mogelijkheid eener dergelijke ontmoeting had ingezien.

[p. 79]

‘Wel, wel,’ klonk het onbescheiden, zoodra de vrouw den voet in huis zette, ‘is dit het kind, wellicht, dat...’

Doch Suzanne liet haar niet uitspreken. Met een haast en eene ontroering, welke aan de beide meisjes zonderling moest voorkomen, duwde zij de bezoekster in het openstaande spreekkamertje, riep tot de in de gang blijvenden: ‘Wacht een oogenblik, ik kom dadelijk terug,’ en sloot de deur achter zich toe.

‘Katherine,’ fluisterde zij haastig, ‘om Godswil, spreek nooit noch hier noch ergens van de afkomst van dit kind; zij meent, dat zij ons dochtertje is en iedereen gelooft het. Mag ik er op rekenen, dat gij zwijgen zult?’ bad zij, diep verootmoedigd deze vrouw, wie zij gewoon was eertijds te gebieden, nu te moeten smeeken om het bewaren van een geheim, dat - zij gevoelde het - aan geene slechtere handen toevertrouwd kon wezen.

‘Wat, madame, zijt ge niet wijzer?’ was het familiaar en zelf bevredigend antwoord, ‘zwijgen, dat kan ik, als het nood doet.’

Suzanne zocht zenuwachtig in hare portemonnaie, haalde een vijf-frankstuk te voorschijn en legde - na een oogenblik overdenking - er nog een bij: ‘Daar,’ sprak zij, ‘Katherine, gij zijt altijd eene brave meid geweest.’

Zij opende weder de deur, voegde zich bij de wachtende meisjes, deed Katherine met haar aange-

[p. 80]

trouwd dochtertje in de keuken gaan en liet haar bier en boterhammen brengen. Zij bleef haar echter bewaken.

‘Dat is onze oude dienstmeid, Madeleine,’ zei zij met gemaakte belangstelling.

Madeleine, denkelijk misnoegd, omdat hare wandeling door dit bezoek vertraagd werd, en veel te fier om eene voormalige dienstbode welkom te heeten, gewaardigde zich niet één woord te spreken, zelfs niet de bezoeksters aan te zien. Zij scheen aandachtig de knoopen van hare handschoenen vast te maken en bleef rechtstaan. ‘Zij is groot geworden,’ zei Katherine haar monsterend, ‘wel, wel, dat is de moeite waard zoo wel te varen in iemands leven, dat gebeurt niet veel;... en weet ze daar niets, volstrekt niets van?’ fluisterde zij aan het oor van Suzanne. Deze kuchte luid en deed haar een wanhopig teeken, dat ze zwijgen moest. Nooit in haar leven had zij eene vernedering gevoeld, gelijk als deze van met zulk eene vrouw eene zoo gewichtige, geheime overeenkomst te hebben gesloten. Zoé, het dochtertje, vertelde de bezoekster, was in een modewinkel besteed, zij woonden niet ver vandaar, zij moest er alle dagen voorbij, als zij naar haar werk ging. Suzanne luisterde verstrooid en schonk zelve zenuwachtig bier in de glazen, en schonk ze zóó vol, dat het vocht op de tafel overliep.

‘Madame, gij beeft,’ merkte de vrouw op.

[p. 81]

Madeleine ook scheen verbaasd over de handelwijze harer moeder; zij was er volstrekt niet aan gewoon deze zoo vertrouwelijk met lieden uit de volksklasse te zien omgaan, en stout als zij was, deed zij, na het vertrek der vrouwen, haar het verwijt:

‘Mama, waarom bracht gij haar binnen? Ik had ze beiden in uw plaats aan de deur gezet; zulk gemeen volk! Ik weet niet, waarom zij hier kwamen, zij hebben hier niets te verrichten.’

Dit gaf Suzanne gelegenheid, zooals reeds dikwijls gebeurd was, om Madeleine eene kleine vermaning over het misplaatste van hare trotschheid te laten hooren; doch de woorden van hare pleegmoeder waren te ingewikkeld, of het meisje was te zeer verstokt voor nederige gevoelens, althans de gewenschte uitslag werd niet behaald, en Madeleine verklaarde:

‘Ik ben een juffertje en dat zijn maar dienstboden.’

‘En ik moet zwijgen!’ dacht Suzanne. Eenigszins boos geworden, sprak zij streng:

‘Indien gij u zoo hoog acht, omdat gij een juffertje zijt, waarom gedraagt gij u dan niet als een juffertje?’

Madeleine ging aan het pruilen en de wandeling werd zwijgend voortgezet.