Madeleine

[p. 98]

XXVIII.

Maar Madeleine kon tehuis niet blijven; hare opvoeding en haar onderwijs waren onvolledig. Zij beraadslaagden, wat hun met haar te doen stond.

‘Wij hebben plichten ten opzichte van dat meisje,’ zei Adelar ernstig, ‘wij hebben haar uit de armoede opgeheven en moeten er haar thans uit houden; wij zijn zedelijk aan haar verbonden.’

Aldus sprak hij nu van het aangenomen kind, het kind, dat door de liefde, die hij het toedroeg, werkelijk jarenlang in hem een vader gevonden had, een vader met al zijne toegevendheid, met al zijne begoochelingen en zijn partijdig oordeel. En Suzanne, die het meisje even lief, zoo niet nog liever had gehad, luisterde gedwee en treurig naar den haar voorgehouden plicht, en stemde er inwendig in toe uit redelijkheid te volbrengen, wat zij eertijds van ganscher hart met teedere moederdrift ondernomen had.

Daarenboven: het liefdegevoel voor het meisje was nog niet dood; in den grond van hun gemoed verschoonden zij haar nog ondanks alles, en hoopten op later tijd.

Zij zouden haar te Brussel doen in het bekende pensionaat der nonnen van M. Wel werd gezegd, dat het meestal zeer rijke kinderen waren, die daar school lagen en de jonge meisjes er tamelijk aanmatigend uitkwamen. Adelar gaf voor dit niet te gelooven, hij

[p. 99]

wist, dat zij er goed verzorgd, zeer wel onderricht, en met voortreffelijke begrippen van zedeleer opgevoed werden. De juffertjes waren er zelfs op zulk een hoogen trap van taalkunde, dat zij onder elkaar op zekere dagen hoogduitsch en engelsen moesten spreken. Hoe deze talen er gesproken werden, was niet door hem onderzocht, hetgeen overigens moeielijk geweest ware, daar hij ze zelf niet machtig was.

Madeleine had haar verdriet op hare kamer uitgepruild en uitgeweend; thans was zij weder dezelfde: vroolijk en vol levenslust, wel grillig soms, wel trotsch met de dienstbode, doch lief ten opzichte harer pleegouders; zij kon bijzonder goed met haar vader omgaan en hem met ‘Paatje’ en ‘Paatjeke’ - de dubbele verkleining van de benaming papa, - toespreken en streelde hem op de wangen en sloeg hare armen om zijn hals en vleide hare moeder en verkreeg alles, wat zij wilde in betrekking op het uitzet voor hare kleederen.

‘Dat kind is zoo kwaad niet, als men wel voorgeeft,’ maakte hij de verzoenende opmerking, toen hij alleen was met Suzanne, ‘wie weet, of al deze geschiedenissen van bedrog niet overdreven waren, en och, zij is te jong, al was het zoo, om er gansch het gewicht van te beseffen.’

‘Inderdaad,’ sprak Suzanne, ook weder tot genegenheid bewogen, ‘wij zijn wellicht wat streng in ons oordeel geweest. En - ik vind het toch niet mooi

[p. 100]

van mademoiselle T. (de bestuurster van de school eertijds door Madeleine bezocht) haar zonder waarschuwing weg te zenden. Ik zal het haar nooit vergeven, Adelar.’

De meesteres had meer dan eens gewaarschuwd, maar om hun dochtertje te verontschuldigen, moest wel iemand beticht worden, en dit deden zij even oprecht in hunne naïeve partijdigheid, als ware ouders doen in dergelijke omstandigheden.