Madeleine

XXIX.

Suzanne leidde Madeleine rond bij de weinige bekenden en verwanten, om hun vaarwel te zeggen, aleer zij naar de kostschool vertrok; ook bij Charlotte, hoewel zij daar ongaarne ging. Zij kon het zonder groote onbeleefdheid niet laten. Pierre was niet te zien. Terwijl de twee vrouwen aan het open raam der achterkamer zaten, vroeg Madeleine, die zich scheen te vervelen, of zij eens in het tuintje mocht gaan, want Charlotte had een klein tuintje, lang en smal, achter haar huis. Dit werd haar vergund. Zij drentelde rondom de perkjes, bleef nu eens staan, keek dan opwaarts, boog naar den grond en scheen aandachtig het een of ander plantje te onderzoeken. Suzanne hield haar in het oog; zij begreep, dat het jonge meisje er om Pierre vertoefde. Dit mishaagde haar; zij had moeite den schijn aan te nemen, als

[p. 101]

stelde zij belang in het gesprek met hare nicht, en vroeg eindelijk als toevallig en op onverschilligen toon, of Pierre niet tehuis was. Ja, hij was op zijne kamer geweldig aan het studeeren.

‘Die jongen zal toch eindigen met het ernstig op te nemen,’ zei zijne moeder.

Suzanne wachtte naar hetgeen zij wel wist, dat gebeuren zou; en zij wachtte niet lang: boven haar hoofd hoorde zij een stoel verschuiven, een raam sluiten en daarna iemand de trappen afkomen. Zij hoorde de glazen gangdeur openen en zag den langgebeenden, haar onuitstaanbaren knaap op Madeleine toegaan. Zijne moeder keek hem met fiere voldoening na. Wat Suzanne niet hoorde, was het teeder gesprek, dat de beide jongelieden, schijnbaar onverschillig, voerden:

‘Madeleine, zult gij mij niet vergeten?’ vroeg Pierre met tranen in de stem.

‘O neen, nooit,’ verzekerde zij op denzelfden toon.

‘Hier,’ zeide hij heimelijk naar het raam omziende van waar hij gevoelde, dat hij werd bespied, ‘is een klein medaillon voor u,’ en hij opende de hand, waar het voorwerp in lag, ‘het bevat eene lok van mijn haar, zult gij het dragen, Madeleine?’

‘Ja, ja, altijd,’ zei het meisje.

Zij ook haalde, als naar haar zakdoek tastend, iets uit: het zat in een rozekleurig papiertje gewikkeld; zij wendde zich met den rug naar het venster, Pierre

[p. 102]

trad nevens haar: zij had dezelfde gedachte gehad: het was eene harer prachtige lokken.

‘Dank, dank,’ lispte hij. ‘Ik zal ze op mijn hart dragen, Madeleine.’

Zij deden eenige schreden langs het smalle weggetje. Hij plukte eene bloem van tusschen een reeds in het zaad staande perkje, en gaf haar die, naar hij hoopte onopgemerkt door de twee vrouwen. ‘Madeleine,’ sprak hij aangedaan van het poëtische, dat hij in dezen toestand vond, ‘hier is een tenger bloemetje,’ het was eene scabieuse, het emblema van den weduwelijken staat, maar dit kwam er niet op aan, er waren in dit jaargetijde geene vergeet-mij-nietjes, en veel keuze bestond er evenmin in het tuintje, ‘neem het aan en bezie het soms, als gij alleen zult wezen het zal u spreken van mijne grenzenlooze liefde...’

Madeleine wilde niet in gebreke blijven; op hare beurt bemachtigde zij handig een oranjekleurigen afrikaan met gloeiende fluweelen bloembladeren en - helaas! een onuitstaanbaren kleur - gaf hem dien, en sprak ontroerd: ‘Lieve Pierre, bewaar hem te mijner gedachtenis...’

De avond begon te vallen en donkere wolken dreven in het luchtruim. Suzanne zat ongeduldig, zij wilde weg, maar Charlotte liet haar niet gaan en dwong haar te blijven, telkens als zij weder opstond, doch zij hield vol en riep Madeleine, dat het tijd van vertrekken was.

[p. 103]

‘O,’ zeide Pierre met vlammende oogen en gefronste wenkbrauwen, de vuist ter sluiks naar het venster ballend, ‘die gruwzame ouders, die ons scheiden willen! Madeleine, zij zullen alles, alles in het werk stellen om onze harten vaneen te scheuren, zij zijn jaloersch op ons geluk, zij benijden onze liefde...’

‘Niets, niets zal mij van u verwijderen,’ beloofde het meisje, ‘uw hart en eene hut, wat vraag ik anders, o Pierre!’

‘Als gij de maan zult ontwaren, des avonds,’ sprak hij nog in alle haast, ‘Madeleine, zult gij er naar opzien en haar zeggen, dat gij mij liefhebt; ik zal haar ook aanstaren, en spreken van de beminde mijns harten...’

Zij waren aan de achterdeur; Suzanne ongedurig, had reeds haar hoed op. Madeleine kwam in verwarring binnen. Zij bloosde vuurrood. Zij was als duizelig van al deze schoone dingen. Pierre ook was opgewonden over het teedere en, volgens zijne meening, het bijzonder oorspronkelijke dier wederzijdsche liefdesverzekeringen.

De pleegmoeder werd nog eens te meer overtuigd, dat het tijd was haar dochtertje te verwijderen.