Madeleine

[p. 125]

XXXV.

Des anderdaags sprak hij haar zeer ernstig over het gebeurde en verbood haar allen omgang met Pierre. Madeleine wierp hem een blik van haat toe, die Suzanne trof.

‘Het heeft ten minste dit goed aan zich,’ sprak Adelar later tot zijne vrouw, ‘dat wij dien wildzang nu kwijt zijn,’ want sedert was de jongeling natuurlijk weggebleven.

Op het einde der week, nadat de huisbel pas weerklonken had, kwam de meid bericht aan hare meesteres brengen, dat daar een meisje was om muziekcahiers, zij wist geen recht bescheid te geven. Daarom ging Suzanne zelve tot in de gang. Wie zag zij daar? Zoé! Zij kwam om de muziek van mijnheer Pierre!

Het was haar uiterst onaangenaam om allerlei redenen, te vernemen dat dezer moeder bij Charlotte als waschvrouw arbeidde, waardoor de dochter deze boodschap deed.

‘Nu zal alles uitkomen nopens de geboorte van Madeleine!’ schoot het met bliksemsnelheid door haar brein.

Suzanne zocht met sidderende vingeren de boeken van tusschen andere op de étagère, en in hare verwarring gaf zij ze aan Madeleine, om ze aan het wachtende meisje te overhandigen.

Dit was nauw geschied, of zij gevoelde reeds be-

[p. 126]

rouw over deze onbezonnen daad; ook scheen het haar, dat zij een gefluister tusschen de twee vernam; wellicht had zij zich echter vergist, want spoedig daaarop trad Madeleine binnen.

Na eenige dagen pruilens scheen de pleegdochter als het ware minzamer dan te voren jegens hare ouders, en betoonde zich bijzonder vriendelijk ten opzichte van Adelar. Nooit ging hij 's avonds uit, hetgeen thans tijdens de onwelkome bezoeken van Charlotte, drie viermaal in de week gebruikelijk geworden, en uit gewoonte aldus gebleven was, of zij vergezelde hem tot aan de voordeur, nadat zij zijn winterjas van den kapstok genomen, en hem dien had helpen aantrekken.

Als hij niet wegging werd zij droefgeestig, zelfs misnoegd; maar wanneer hij uit was, scheen zij vroolijk, opgewekt en bijzonder blijde hem terug te zien. Nooit zou zij toegestemd hebben te gaan slapen, aleer hij thuis was. Zoodra zij zijn sleutel in het slot hoorde steken, sprong zij op, liep hem te gemoet en ontlastte hem van zijn jas, dien zij zelve weghing.

Hij was tevreden en schier bevreemd over deze liefderijke handelwijze.

Van Pierre werd, als had hij nooit bestaan, niet meer gesproken. Adelar ontwaarde hem dagelijks in het café, zei hij aan Suzanne, doch beiden groetten elkander niet.