De twistappel

[p. 72]

XVII

Hij was dus heengegaan en Fernande bleef voorloopig alleen met Mathijs.

Zij spraken eerst niet, een groote verlegenheid lag tusschen beiden. Dingen, aan welke geen van hen gedacht had, verre van er op te zinspelen, waren onbeschoft van de vaderlijke lippen als zweepslagen op hun hoofd gekletst.

Mathijs zuchtte sprakeloos. Hij had zich op een stoel laten vallen.

Toen trad Fernande nader, zij had haar tranen afgedroogd, maar hare borst snikte nog op:

‘Broeder,’ zei ze, instinctmatig die benaming boven elke andere verkiezend, ‘broeder, ge hebt gehoord, wat vader gezeid heeft, hij zal zijn dreigement uitvoeren en mij thuis doen blijven, laat mij Gaspard medenemen.’

Hij rustte met het aangezicht op zijne armen, over de leuning geslagen. Hij schudde het hoofd voortdurend zonder opkijken.

‘Ik vraag het u in naam van mijne liefde voor uw kind, in naam van zijn geluk, ik bid u, ik smeek u, geef het mij.’

Met de hand wees hij haar af. Zijn schouders schokten zenuwachtig. Hij scheen ter prooi aan eene groote ontsteltenis, machteloos in de macht van strijdige elementen.

‘Op mijne knieën bezweer ik u,’ bad zij ootmoedig

[p. 73]

en beangstigd, zich aan zijn voeten nederwerpend.

Maar thans sprong hij op als onder de drukking eener veer: ‘Fernande, wat doet ge?’ en bij de beide handen tilde hij haar op. Een vreemde straal schoot uit zijne oogen en onder de impulsie van een schielijken inval, van een spoedig besluit, sprak hij hijgend, schier ademloos:

‘Fernande, gij kunt het kind niet verlaten, Fernande, ik kan zonder mijn kind niet leven. Fernande! Fernande!’ herhaalde hij, zijn aandoening niet meer meester, met zijn blik haar oog tot in de diepste diepten doorborend. ‘Fernande, ik ken een reddingsmiddel, o Fernande, ik ken er een.’

‘Wat dan?’ vroeg ze verbaasd hem aanstarend.

‘Een huwelijk,’ zeide hij.

‘Een huwelijk!’ herhaalde zij met afschuw...

‘Ik ben eene non in wereldlijke kleeren, ik heb aan God eene gelofte gedaan.’

‘En ik,’ hernam hij met oprechtheid, ‘ik ben niet vatbaar voor een nieuwe liefde.’ En zijne stem was heel bewogen, ‘mijn hart bloedt nog over 't verlies van Esther. Ik heb u als een zuster lief. Ik zal uw broeder zijn, niets anders dan uw broeder, dat zweer ik u. Maar ge hebt de afgrijselijke lasteringen zoo even gehoord,’ en thans beefde er verontwaardiging in zijn toon, ‘deze zullen ophouden, Fernande, de wereld zal geen blaâm voor ons meer hebben....’

Zij zweeg, aarzelend.

[p. 74]

‘Wij zullen beiden Gaspard blijven houden, hij zal u wezenlijker toebehooren dan nu, ge zult zijn moeder zijn, Fernande, zeg ja, kom, weiger niet.’

‘Zult ge uw woord gestand doen, nooit iets anders eischen van mij dan zustermin, de tweede plaats naast mijnen God, mijn hemelschen bruigom? - de derde plaats,’ hernam ze trouwhartig, ‘want ik zal Gaspard boven u liefhebben.’

‘Ik zweer het u als eerlijk man, ik zweer 't u op het hoofd, op het geluk van mijn kind,’ besloot hij plechtig.