De twistappel

XXXIX

Toen Fernande de sinds zoo lang aldaar geacclimateerde bedienden zoo ineens wegzond als een paar kanonballen, die men afschiet, had zij al de te ondervinden moeielijkheden harer taak niet berekend: voorloopig zonder andere hulp in huis dan die van een vijftienjarig loopstertje, dat de boodschappen deed, moest zij zelf de handen aan het werk slaan. Zij vond

[p. 185]

de noodige voorwerpen soms niet, de hitte van het vuur steeg haar naar 't hoofd; koken had ze gansch ontleerd. Het ergste was dat Mathijs bijwijlen op zijn ontbijt of avondmaal wachten moest - het middageten gebruikte hij in de stad - en ofschoon hij nooit klaagde noch ongeduldig werd, het hinderde haar.

Zij was aangesteld om voor zijn welvaart te zorgen, die plicht rustte op haar schouders toch.

Kathelijntje deed pogingen om terug te keeren, stelde Tonia en haar vader Petrus in 't werk.

Tevergeefs, liever de onkundigste meid dan haar. Onwrikbaar stond Fernande's besluit hierin vast. Zelfs Mathijs verlangde het heraanstellen der voormalige, hetgeen hij niet duidelijk uitsprak, maar wat uit zijne woorden bleek: ‘Men moest geduld hebben met de dienstboden, hun fouten verdragen, elk heeft de zijne, Kathelijntje kende de wegen van het huis,’ en dergelijke waarheden meer, banaal geworden door herhaling.

‘Neen,’ zei Fernande, ‘neen.’

Haar invloed was zoo groot op hem, dat hij geen aanmerkingen meer waagde en zij gevoelde het met blijde, innerlijke zoetheid in 't gemoed.

Door die rechtstreeksche zorgen werd de band hunner intimiteit nog nauwer toegehaald, van lieverlede was er een verandering in hun omgang ontstaan, en dikwijls nu, wanneer Mathijs Fernande aan haar slaapkamerdeur den immer inniger wordenden afscheidskus op het voorhoofd gegeven had, draalde hij eerst, een onuit-

[p. 186]

gesproken smeeking scheen op zijn lippen te zweven, zijn neusvleugels trilden, zijn ademhaling werd korter, als gefascineerd zag hij haar aan met een oog waar hartstocht in vlamde: het was als een omvatting, een figuurlijke inbezitneming van heel haar wezen, en hij hield hare hand, met krampachtigen duw, in de zijne geschroefd. En zij, beangst en zalig aangedaan, zij helde naar hem toe als 't staal naar den magneet. Toen rukte zij, hoogrood, ineens zich los, ijlde heen en draaide met een luid gekraak den sleutel in het slot. Daarbinnen bleef ze een oogwenk staan, ontsteld, als duizelig, met den gloed nog op de wang, de stekels van zijn kortgeschoren baard nog kittelend in lichte pijn, als een streeling op haar huid. Toen vermande zij zich, bad op de knieën God om vergiffenis voor haar zwakheid, en stiet zijn beeld en het gebeurde met afschuw van zich af in nederige zondeboete....