Der lijden vreucht
(1649)–Judith Lubbers–
AuteursrechtvrijIn houdende, eenighe geestelijcke liedekens
Op de Voyse: 't Puyckjen van dees Maeghden.
Bruydegom.
WAerom zijt ghy treurich,
Mijn Bruyt soet van zeden,
Ist om dat ick vuyrich
V bedencke heden,
In dit dal beneden,
Met Lijden ende Pijn?
Het isser, ghewisser,
Mijn Vrinde, beminde
Haer Medicijn.
Bruydt.
'k Wil so geeren dragen,
Lief tot uwer eeren,
Stil al sonder klaghen,
Siet maer eensjes neere,
Wilt u tot my keeren;
Thoont my uw' aenschijn soet,
Ghenese, van Vreese,
Mijn Herte, van Smerte
Vw' Liefde doet.
Bruydegom.
Waerom sout ghy vresen,
Mijn lieve Vriendinne?
Ick gae u geneesen,
| |
[pagina 16]
| |
Door mijn Geest van binnen,
Oock in uwe Sinnen,
Ghevoelt ghy mijne kracht,
Door stralen, die daelen,
Van boven, tot loove
Van mijne macht.
Bruyt.
't Is alsoo mijn Heere,
Daerom gae ick heene,
't En mach my niet deeren
Of mijn Ooghen weenen,
't Is my lief, o! Heere,
Dat ick by u bekent,
Mach stilligh, gewilligh,
Gaen Heyligh en veyligh,
Tot aen mijn endt.
Bruydegom.
Ick ben alle daghen,
By mijn uytvercooren,
Die stil sonder klaghen,
Mijn Stem gaeren hooren,
Ick verschijn haer vooren,
Mijn Vader seer bequaem,
Die lustich, en rustigh,
Mijn weghen te deghen
Gaen in mijn Naem.
Bruydt.
Geen leedt kan my deeren,
Als ghy met uw' graey
Niet gaet van my keeren,
| |
[pagina 17]
| |
Noch wijckt 't geener spacy,
Maer het is eylacy,
Als ick u niet aenschouw',
Mijn Herte, vol smerte,
'k Verdwyne, in pijne,
Door grooten rouw'.
Bruydegom.
Niet kan u bedroeven
Als ick u bewaere,
Of ick u beproeven,
Is u dat beswaeren?
Gaet u yet benaren
Stijght maer in uw' gebedt,
Mijn Ooghen, die pooghen,
Gestadigh, ghenadich,
Op u ick let.
Bruydt.
Laet uw' wil gheschieden,
O! mijn Heere goedich,
Wilt my maer bedieden,
Dat ick voort gae spoedig,
Vyt reyn Liefde gloedigh,
Oot moedigh, soet en stil,
Gaen heene in weenen,
Verblyden in lyden,
Nae uwen wil.
Liefd' verwint. |
|