Jezus en de ziel

[p. 55]

XII.

Uw woord is eene lamp voor mijnen voet en een licht voor mijn pad. - Psalm CXIX : 105.

[p. 56]

Op het XII. Zinnebeeld.
Van de veiligste weg om door de duistere wereld te gaan in 't eeuwige Vaderland.

De Heere spreekt: Wie mij navolgt, die wandelt niet in de duisternis. Dit zijn Christus' woorden, door welke wij vermaand worden, dat wij zijn leven en zeden navolgen moeten, indien wij waarlijk verlicht en van alle blindheid des harten willen verlost worden. Daarom zij onze hoogste vlijtigheid, Christus' leven te overdenken. Christus' leere gaat aller Heiligen leere te boven, en de menschen die den Geest Gods hebben, vinden daarin het verborgen Hemelsch brood. Maar het geschiedt dikmaals dat veel menschen kleine begeerte en vurigheid bevinden van 't gedurig hooren des Evangeliums, want zij hebben den Geest van Christus niet. Maar wie Christus' woorden recht en volkomen verstaan wil, die moet zich bevlijtigen, met al zijn leven Christus gelijk te worden.¹⁾

O arme verlegen Ziele, staande in 't midden der menigerhande verdeeldheden dezer strijdende en nijdende wereld, daar de eene roept hier, en een ander daar, niet wetende waar gij u in deze duisternis henen keeren zult, houd toch uwe oogen op het Lam Gods, volgt hem op de hielen, en zet uwe voeten in zijne allerheiligste voetstappen. Leert van hem zachtmoedigheid en ootmoedigheid; leert van hem liefde, goedertierenheid, gehoorzaamheid en lijdzaamheid tot der dood. Verlaat alle dingen met u zelven, neemt uw kruis op en volgt hem door een gedurige dood uwer begeerlijkheden in ware armoede na. Tot deze dingen hebt gij geen licht eens geleerden Doctors van doen²⁾ zoo uw wil maar in der waarheid tot God alleen geneigd is. Een goedhertig mensch vraagde een waren vriend Gods, welke de allerlouterste weg was, om tot het naaste einde te komen? Waarop hij antwoordde: de naaste en zekerste weg hiertoe is

1) Het voorgaande is de aanhef der Imitatio van Th. à Kempis.

2) van noode.

[p. 57]

het lijden onzes Heeren JEZUS CHRISTUS, dat de mensch met groote dankbaarheid en liefde dit in zich drage, en zich daarin verbeelde¹⁾, alzoo dat de mensch met alle vlijtigheid waarneme waarin hij nog gebrekkelijk leeft, en in welke dingen hij Christus' leven ongelijk zij; wat hem nog roert met lief en leed, aan die gebreken zal hij uit liefde afsterven tot een vergelding voor den hoogwaardigen dood van Christus, en zijn wil en lust verlaten inwendig en uitwendig.

Dit behaagt God boven alle dingen, die hij van den mensch eischt en begeert. Wie dezen Weg ging, dien zoude de Heere zonder alle twijfel vorderen²⁾ in de allernaaste en verborgenste wegen, in zijn heimelijkste, bijzonderste, inwendigste, zaligste luisteren, waartoe zich niemand zetten moet, voordat hij dezen weg eerst heeft gegaan door dit sterven der natuur, inwendig en uitwendig, aan geest en aan natuur.

Zoo wie in dit sterven van zich zelven het allergrondelijkst en waarachtigst uitgaat, in dien ontdekt zich de eeuwige Waarheid het allerblootst en allerklaarst, en hij wordt gevoerd in de verborgen duisternis, in het stilzwijgen, in den diepen afgrond, daar de ware ruste is in God.

Wat loopen wij lang ginds en weder, zoekende een weg waardoor wij met onze eigen wil, met den ouden Adam in 't hemelrijk mochten ingaan! Zoo lang als wij den Dood vreezen, zullen wij van 't ware leven verstoken blijven. Een gedurige dood is de rechte weg tot God en 't eeuwige leven³⁾.

1) verdiepen.

2) doen vorderen.

3) Ook gedicht en prent (dwaallichten, duisternis) toonen L.'s afkeer (als B.) van dogmatisch getwist. L. bemoeide zich niet met al 't rumoer, zelfs onder zijn geestverwanten veelvuldig. Hij was buiten, of in 't atelier. Zie ook Dr. Sabbe, Biogr. Schets bl. XII in de uitgave der D. Lier (Klass. Lettk. Pantheon).

[p. 58]

De Ziele gestadig tegen den stroom der zonden oproeiende.

AI ben ik moede en mat geroeid

op dezen stroom der zondelijke¹⁾ lusten,

die stadig naar beneden vloeit,

nog denk ik niet te beiden nog te rusten;

want deed ik dat een kleinen tijd,

ik zag mijn werk verijdeld en verloren;

wij bleven altoos even wijd

en kwamen nooit ter plaatse daar wij hooren.

o Wijze Stuurman, geef mij kracht,

en houd het roer des levens in uw handen,

terwijl wij roeien dag en nacht

door wind en stroom zoolange tot wij landen

aan 't hoekje daar wij moeten zijn.

't Volbrachte werk laat zoet en veilig rusten,

te vroege rust baart rouw en pijn

en veel verdriet, dat laat ons nimmer lusten²⁾.

Roei aan mijn geest, roei aan met moed,

gestadig werk komt nog wel eens ten ende;

na 't bitter proeft men best het zoet,

de vreugd is schoonst na droefheid en ellende.

Roei aan mijn Geest, roei aan met kracht,

tot gij de reis hier hebt volbracht.

1) zondige.

2) daarnaar zijn we nimmer belust.

Goddelijk antwoord.

Wie volhouden zal tot het einde, die zal zalig worden. Matth. XXIV : 13.