Voncken der liefde Jesu
(1687)–Jan Luyken–
Auteursrechtvrij
[pagina 84]
| |
[pagina 85]
| |
De Heere it myn helper. Hebr. 13. vers 6.Hoe felder achter uyt getogen,
Hoe snelder naar het doel gevlogen,
Dies, of de vyand woeld en treckt,
En maakt veel stryts en Zielen smarte,
Te meerder dringt men Godt na 't harte,
Zoo dat zyn quaat ons goedt verweckt.
Wy willen voort, wie sou ons binden?
Ter plaats daar wy geen rust en vinden.
Ach! Doelwit, van ons, Zielen oog!
Wat doen wy menig diepe suchten,
Naar uw genade en liefde vluchten,
Geschooten van des herten boog!
Al zyn wy vreemd in desen lande,
Vetuyt met vast gevlochte banden,
Aan 't grof verduysterd vlees en bloedt,
Noch gaan wy voort, met onse sinnen,
Naar hem, die wy in 't hart beminnen,
Den Bruydegom van ons gemoedt.
Daar zyn verscheyde lievelingen,
Elck poogt en oogt naa zyne dingen,
| |
[pagina 86]
| |
Daar 't schatje leyt, daar woondt het hart,
En daar wy lieven in ons leven,
En doelwit daar de sinnen streven,
Tot dat'et wel getroffen wardt.
Ach! Zielen schat van groote waarde!
Al wonen wy, in 't vlees, op aarde;
Gy trekt het leven, daar gy leydt;
En laat ons in het vlees niet rusten,
Op dat wy met verheve lusten,
Staag doelen naa de Ewigheydt.
| |
Heylig Antwoordt.Salig is de Man die versoeckinge verdraagt: Want als hy beproeft sal geweest sijn, soo sal hy de krone des levens ontfagen, welcke de Here belooft die geenen die hem lief hebben. Jac. 1. vers 12. | |
[pagina 87]
| |
Toezang.Toon: Jerusalem ô schone Stat.
Een somer vlaagje doet geen quaat,
Al valt het neder, onder wegen,
Wanneer men naa zyn oogwit gaat,
Soo diep in hart, en Ziel gelegen.
Wie is gerust, op 't vreemde pat,
Tot aan den Avond uyt te rusten?
Eer hy sijn weg ten eynde tradt,
Dat sal geen wyse Reyser lusten.
Behouden 't huys, of by zyn vrindt,
Laat afgeslooftheyt achter wege,
Als hy sich in der rust bevindt,
Kan hy de moeyten wel verveegen.
Of soo hy daar nog aan gedenckt,
Het is tot sijne meer der vreugde,
Die 't heyl van rust zyn voetsel brengt,
Voorleden leedt, doet goedt en deugde.
Wat sal 't een groote weelde zyn,
De Pegroms weg te overdencken!
Bedaagt van 's Hemels Sonneschyn,
Daar ons geen moeyten meer sal krencken.
|
|
