De bezoeker uit de West

[p. 155]

Hoofdstuk 21

Het leek allemaal zo eenvoudig; toen ze tegen Bob gezegd hadden, dat ze zijn opdracht aanvaardden, hadden ze toch niet verwacht, dat er zo'n enorme rompslomp aan hun vertrek verbonden zou zijn.

Na die eerste bespreking met Kemmering, het medisch onderzoek, nogmaals naar Kemmering, overleg met Bob.

Op een van de avonden, dat ze in het ziekenhuis op bezoek waren vroeg George: ‘Waarom heb je nooit aan Castillo zelf geschreven?’

‘Natuurlijk heb ik dat gedaan,’ zei Bob. Hij was na zijn instorting weer veel beter, maar mocht het ziekenhuis nog niet verlaten. ‘Daar heb ik ook direct aan gedacht, ik heb hem niet eens maar verschillende keren een brief gestuurd en hem gesmeekt me bericht te sturen over Peggy.’

‘En?’

‘Taal noch teken. Het is onvoorstelbaar dat de brieven hem nooit bereikt zouden hebben. Maar het was mogelijk dat hij Peggy mee naar Caracas genomen had, dus schreef ik ook daarheen. Castillo is niet onvindbaar, daarvoor neemt hij een te belangrijke politieke plaats in dat land in. Maar als hij dat wil is Peggy wel onvindbaar. Toen ik geen contact met Castillo kon krijgen probeerde ik het via de consulaten. Het is mogelijk dat ze me niet geloofden,

[p. 156]

ik kreeg beleefde briefjes terug, men zou contact opnemen, informaties inwinnen, maar ik moest begrijpen, dat het land in een overgangsperiode verkeerde, dat het tijd zou kosten.

Daar bleef het bij; op mijn herhaald schrijven kreeg ik bericht dat de zaak in behandeling was, maar dat ik geduld diende te hebben. Enfin je begrijpt het wel.’

Nee, het was allemaal niet zo simpel, dat zag George nu ook wel in.

Voorbereidingen. Meer besprekingen, de eerste Spaanse lessen, paspoorten, inenting.

Weken gingen voorbij. Bob kwam in deze tijd uit het ziekenhuis. Het leek alsof hij geheel hersteld was. Hij maakte plannen om een huis te kopen, maar omdat hij nog geen beslissing had genomen waar dat zou zijn, nam hij zolang zijn intrek bij George en Annelies. Hij had zodoende een dak boven zijn hoofd in een prettiger sfeer dan bij zijn hospita en zou zelfs na hun vertrek nog enige tijd in de flat blijven wonen. Ze namen dan ook nog geen besluit met betrekking tot hun meubelen en Bob beloofde, dat hij ervoor zou zorgen, dat ze werden opgeslagen.

Bob trad op als hun Spaanse leraar. Hij gunde hun geen ogenblik respijt. Het werd een soort stoomcursus, met dit verschil dat hun leraar aan huis woonde en praktisch de hele dag door les gaf. Bob nam deze taak zo grondig op zich dat George hem voorstelde dit werk in de toekomst met andere leerlingen voort te zetten, het zou hem bezigheid geven, die zijn gedachten zou afleiden van het onvermijdelijk wachten.

Een buitenstaander zou een vreemde gewaarwording krijgen als hij de gesprekken in huize Berger had kunnen volgen. Bob had erop aangedrongen dat de woorden die ze geleerd hadden ook regelmatig in praktijk gebracht werden en zodoende werden de gesprekken half in het Hollands, half in het Spaans gevoerd. Het leek een spel maar er was een ondergrond van bittere ernst. Dat begrepen ook Annelies en George en zo intens gingen zij in deze gang van zaken op dat op een morgen na het ontbijt, toen juist de melkboer belde en Annelies besloten had dat twee flessen melk voldoende

[p. 157]

voor hun behoeften waren ze de deur opende en tegen de melkboer zei: ‘Dos botellas de leche, por favor,’ en daarna even verbaasd naar zijn gezicht staarde als hij naar het hare.

‘Wablief?’

Maar het had resultaten. Hoe moeilijk het begin geweest was, ja haast een onmogelijke opgave geleken had, naarmate zij vorderingen maakten, ging ook het leren makkelijker.

Maar het kostte hun alle drie veel inspanning en al meer dan eens had George zich afgevraagd of het voor Bob niet te veel werd, na zo'n avond, als hij zich weer eens buitengewoon veel moeite getroost had, hij bleek weggetrokken in zijn stoel lag. Hoewel van een aanval van de gevreesde ziekte toen geen sprake was.

Als ze hem dan voorstelden het wat kalmer aan te doen wilde hij daarvan niet horen.