‘Tenzij zij een hevige emotionele teleurstelling ondervonden zou hebben, een teleurstelling in de liefde bijvoorbeeld.’
‘Allemachtig, wat bedoelt u daarmee?’
Kramer staarde hem een ogenblik sprakeloos aan. Toen drong het tot hem door, wat deze verklaring inhield. Het stelde in zekere zin Keller verantwoordelijk voor de dood van het meisje.
‘Kende zij Keller dan?’
‘Ze had hem eerder ontmoet.’
‘Maar, Mr. Norton! De veronderstelling lijkt me toch absurd. U zegt zelf, dat uw dochter geestelijk gestoord was. Zoekt u dan hierachter niet iets dat niet bestaat?’
Norton keek hem aan. In zijn ogen lag zoveel wanhoop te lezen, dat Kramer ondanks zijn objectiviteit sympathie voor de man voelde.
‘Natuurlijk,’ zei hij, ‘als u een aanklacht tegen Keller wilt indienen zal ik daar gevolg aan geven. Maar heeft de schok u niet veronderstellingen ingegeven, die geen enkele grond van waarheid bevatten?’
‘Het is mogelijk,’ zei Norton met een zucht, ‘het brengt in ieder geval Grace niet terug. Nee, kapitein, ik wil geen aanklacht indienen. Maar ik wil toch wel precies weten wat er gebeurd is. Wanneer denkt u, dat ik met Keller zal kunnen spreken? Nu?’
‘Nee, nu in geen geval. Misschien morgen vroeg. Het spijt me heel erg, Mr. Norton, maar waarom hebt u mij dit niet van tevoren gezegd, dat uw dochter niet helemaal normaal was?’
‘Omdat ik ervan overtuigd was, dat zij volkomen genezen was. Er was niet de minste aanleiding toe. Als u mij niet gelooft, kan ik u de bewijzen hiervoor uit de correspondentie met het internaat overleggen.’
‘Hoe komt u dan bij uw verklaring, dat haar dood te wijten is aan die geestelijke afwijking? Hebt u iets gemerkt, dat in die richting een aanwijzing gaf?’
Even aarzelde Norton, terwijl de herinnering aan die scène
Auteursrechtelijk beschermd