T'leven van Ian den Hollander, Schilder van Antwerpen.
Wel bevind' ick, dat onder de Conterfeytselen der Nederlandtsche vermaerde Schilders, over
eenighe Iaren in Coper-druck uytgegaen, niet vergheefs oock wort plaets verleent en ghegheven
Ian den Hollander, gheboren t'Antwerpen: want ick hebbe genoegh vernomen, en verstaen,
dat hy een seer uytnemende Meester is gheweest in Landtschap. Hy heeft al vroegh geleeft: want hy
was geweest den Man van de Moeder van Gillis van Conincx Loy. Hy wrochte Oly en
water-verwe: hy lagh dicwils en veeltijts ter venster, en sagh in de Locht, om alles nae t'leven te
doen: veel had hy oock de manier, van al swadderende op de Penneeelen oft doecken de gronden
mede te laten spelen, het welck Brueghel seer eyghentlijck nae volghde: zijn Huysvrouw
reysde op de Marcten, in Brabant en Vlaender, alles vervullende met schilderije, en won daer wel
mede. Soo dat Ian, al en reysde hy niet, seer weynigh wrocht: doch zijn Landtschappen
hebben op dese tijt geen ander te wijcken. Hy is t'Antwerpen ghestorven. Tot hem seght
Lampsonius:
Neerlanders altijt lof met Landtschap maken halen,
D'Italiaen met Mensch en Goden wel te malen,
Dit is geen wonder groot, en can wel zijn ghelooft:
Want den Italiaen heeft d'hersens in zijn hooft.
Maer niet vergheefs men seght, hoe dat de Nederlander,
Heeft in zijn handt vernuft, soo wouw desen Brabander
Landtschappen maken eer, dan qualijck te verstaen
Hooft, Godt, oft Menscher beeldt, oft hem daer in misgaen.